33. Ingehaald
Begin oktober 2024
Ik heb hier geen zin in! Ik voel me zo uitgeput, het voelt alsof er een grote donkere wolk boven mijn hoofd hangt. Mijn zicht wordt, ondanks iets meer rust, niet beter en blijft onscherp. Mijn rug, schouders en nek zijn verkrampt dus toch maar een afspraak gemaakt met de fysio om het de komende tijd los proberen te krijgen. Het is niet dat ik geen leuke dingen kan doen, of dat ik niet geniet van dingen. Maar ze kosten me momenteel zoveel energie. Ik ben er wel klaar mee en wil me weer fit voelen... maar ik zal hier wel doorheen moeten, irritant ...
De laatste tijd komen er weer vlagen van herinneringen aan Bas ineens weer voorbij, soms om te lachen maar soms ook om te huilen. Ik droom zo ontzettend veel en onrustig de laatste weken, sta met een gejaagd gevoel op of met een 'vol' hoofd van een verdrietige droom. De verdrietige herinneringen gaan wel vaak over het laatste stukje van zijn leven en de zorg die ik heb gegeven. Ik kan de tranen wel laten gaan maar soms wil ik dat op dat moment even niet (bijv vlak voordat ik aan het werk moet)
Laatst waren mijn schoonouders komen lunchen, altijd fijn om weer even samen te zijn. Ik ben erg blij met de goede band die we hebben en ik weet dat ik altijd bij ze terecht kan, ook al hebben ze ook nog hun eigen verdriet en zorgen. Ik wil er heel graag voor hun zijn en schrik soms dat er voor mijn gevoel weer een te lange tijd tussen heeft gezeten dat we mekaar gesproken hebben. Ook weer zoiets, de tijd glipt me door de vingers. Zo lastig om dan je rust te pakken omdat je er ook voor anderen graag wil zijn.
Anyway.. ze kwamen dus lunchen want ze waren 29 jaar getrouwd. Ik had extra mijn best gedaan om van een lekkere lange lunch te genieten en ineens komt er tijdens de voorbereiding een gedachte omhoog. Ze hebben ons ingehaald.... Bas en ik waren 7 maanden voordat Bas' vader hertrouwde, getrouwd (Bas' moeder was enkele jaren daarvoor ook op 49 jarige leeftijd overleden) Wij herhaalden al die jaren daarna nog vaak de grap: "Als je nog raad of tips nodig hebt over het huwelijk dan kunnen jullie altijd bij ons terecht, wij hebben wat meer ervaring" Maar nu.... Bas en ik zijn op de 28 jaar blijven steken. Ik benoemde dit onnadenkend aan het einde van de lunch en ineens kwamen daar de tranen bij mijn schoonmoeder en mij ... dat vond ik zelf niet erg, maar mijn schoonmoeder overviel ik ermee (sorry) Ik ben blij voor hun liefde samen en blijf graag bij hun leven betrokken. Maar door dit feitje te benoemen gaf ik, denk ik, onbewust alleen maar aan dat Bas gemist wordt (want hij had hier bij moeten zijn) en dit was, denk ik, voor mij een moment om even bij hem stil te staan anders wordt Bas de 'elephant in the room' en dat wil ik ook niet (en zo groot was hij trouwens niet haha) . Zolang hij nog genoemd wordt (als het maar niet bij elke gelegenheid is en als het leuke herinneringen zijn, want de minder leuke bespreek ik liever 1 op 1) is hij niet vergeten, denk ik maar. Gelukkig zijn er meer dan genoeg leuke herinneringen.
Ben overigens niet van plan het feitje van het ingehaald zijn jaarlijks te herhalen