32. Lotgenoot

Er komt een moment waarop... En dat moment kun je rekken, maar wat voegt het toe? En voor wie? Ik gun mijn vrouw een goed einde voor mij, zonder lijdensweg die uiteindelijk een veel grotere impact zal hebben. Ze zal mij uiteindelijk toch kwijtraken. En of die extra tijd opweegt...?

Zie er naar uit je te ontmoeten bij de Djmanido.

Het is vreemd, dingen die je vroeger zonder nadenken deed, die nu ineens anders zijn.
Soms ook het gevoel, dat je niet weet waarvoor je het doet, dat is in ieder geval hoe ik het voel.

En hoe lang rek je het leven, wanneer is de grens bereikt, want die wordt steeds opgerekt, en ik vindt dat je daar niet als naaste over mag beslissen, dat is in eerste instantie voorbehouden aan diegene wiens leven ten einde loopt, die voelt het.
Maar om er als naaste, te staan is ook niet makkelijk, want je wil zo graag iets doen, maar op een gegeven moment gaat het gewoon niet meer.
Margreet heeft het altijd volgehouden, want ze wist niet hoe lang ze nog had, dat wilde ze, terecht, ook niet weten, en toen de behandelingen egstopt werden, en ze ineens in dagen spraken, in plaats van weken of maanden, toen heeft ze het opgegeven, is in de huiskamer in een bed gaan liggen, en heeft afgewacht tot het einde zou komen.
En toen kwam er een moment dat ze zo graag nog even in haar eigen bed zou gaan liggen, even douchen, en dan voor de laatste keer in haar eigen bed liggen, dat was denk ik ook het moment dat ze defintief opgaf, en ze zakte in elkaar toen ze van de badkamer naar het bed schuifelde.
Zo on-menswaardig, want ze moest schoongemaakt worden, en heeft toch nog even in haar eigen bed kunnen liggen, met het uitzicht wat ze al jaren had, nog even haar eigen plekje vaarwel zeggen.
Als ik aaan dat moment denk, dan maakt het me nog steeds verdrietig, het ondergaan is al heel erg, maar het erbij moeten staan, en niks kunnen doen, om het beter te maken, is minstens net zo erg.
En daarna was het klaar, toen ze een paar dagen later weer in elkaar zakte, opweg naar de WC, en besloot ze toch naar een hospice te willen, waar ze nog maar 2 dagen heeft geleefd.
Hoe ga je daar als nabestaande mee om, dat is moeilijk, want er is niks waar je, je aan vast kunt houden
Rationeel kun je van alles bedenken, maar je gevoel zegt iets heel anders, hoe laat je dat gevoel achter, of zorgt, dat het geen pijn meer doet.
Ik weet het niet, maar op de een of andere manier is het me toch gelukt, vraag me niet hoe.

🫂🫂🫂Peter

Hoi RBM?

Margreet heeft ervoor gekozen, de prognoses van de levensverwachting, niet te willen weten, anders zou ik er naar gaan leven zei ze.
Ik vind dat een goede beslissing, maar mijn dochter en ik wisten het wel, maar hebben het haar nooit verteld, uit respect voor haar wens.
Lastig werd het pas, toen wij wisten dat het een kwestie van weken zou gaan worden, en ik dingen wilde uitzoeken, in verband met haar overlijdenspolis, en haar wensen.
Daar zijn door haar, heel harde woorden gezegd, die mij heel zeer hebben gedaan, de opmerking, je wil me alleen maar zo goedkoop mogelijk de kist in hebben, en de manier waarop ik daardoor in het ziekenhuis afgeschilderd werd, waren voor mij heel pijnlijk.
Maar ik kon gewoon niet zeggen dat de verwachting, nog maar enkele weken was.

Er zijn mensen die in een hospice behoorlijk opknappen, en er dus ook weer vertrekken, maar meestal k0men ze dan in een later stadium terug.
Maar uiteindelijk kan alleen de patient een gedegen beslissing nemen, wanneer het voor hem of haar genoeg is.
Zeker kun je het dan nog bespreekbaar maken, maar het klinkt misschien wrang, maar er zijn mensen die hun huisdier laten lijden, alleen maar zodat ze er zelf nog geen afscheid hoeven nemen.
En ik denk dat het bij mensen, eigenlijk net zo is.
Afscheid nemen, is ook een proces wat tijd nodig heeft, en is persoonlijk.

Voor mij is dat de reden geweest dat ik bij het overlijden van mijn moeder, de keuze heb gemaakt, iedereen de kamer uit te sturen, inclusief mijzelf, en heb gezegd, iedereen die dat wil neemt even individueel afscheid, en de tijd om die dingen te zeggen, die je niet zegt, als er anderen bij zijn.
Bij Margreet heb ik dat ook gedaan, na haar overlijden.
Ze wilde een half uurtje alleen blijven liggen, ramen, gordijnen en buitendeuren open, dat was haar wens.
Daarna heb ik ook de kinderen, ieder apart zijn eigen tijd gegeven.
Ik denk dat dit heel belangrijk is om te doen.
Margreet had van tevoren al van iedereen afscheid genomen, alleen het afscheid van mij, heeft ze niet gedaan, dat is nog steeds pijnlijk.
Afscheid is belangrijk, maar waardigheid, voor de patient/naaste is nog belangrijker.
Ik heb in mijn blogs, een aantal gedichten staan, die mag je gebruiken.

Liefs Peter

'Het psychische en spirituele deel telt ook mee, toch?' schrijf je, nou, dat vind ik zelfs het belangrijkste van alles.

Liefs en sterkte !

Met veel bewondering en respect heb ik al het voorgaande gelezen. Het geheel brengt me enigszins in de war. Mijn man is plotseling overleden, maar ik was degene met kanker. Twee maanden na het overlijden van mijn man, kreeg ik de diagnose nasofarynxcarcinoom. Het lijkt net alsof ik je  verhaal andersom lees. Ik herken het hele proces en het voelt alsof ik als een buitenstaander naar mezelf kijk, met uiteraard de dood van mijn man in mijn achterhoofd.

Vorig jaar oktober heb ik de laatste chemo en bestraling gehad en sindsdien ben ik kankervrij. Na een first, second en uiteindelijk third opinion van verschillende KNO-artsen werd er in augustus 2023 na driekwart jaar  de diagnose gesteld.

Nog steeds heb ik geen idee hoe ik dit allemaal moet verwerken. Deze blog helpt omdat ik eindelijk een verhaal herken. Dank je