31. Instorting

Eind augustus 2024

Blehhh het gaat helemaal niet beter met mij! Eigenlijk is het sinds de 'vakantie'  alleen maar bergafwaarts gegaan. Ik jank om niets, wil het liefst al om 14.00 naar bed,  pijntjes in mijn lijf, sowieso de hoofdpijn die niet echt weggaat, wakker worden door Extrasystole, oftewel: Mijn hart maakt soms een extra slag waardoor de volgende slag voor je gevoel een eeuwigheid duurt voordat deze komt. Een naar gevoel want ik voel dat mijn bloeddruk dan daalt, op mijn saturatiemeter is de hartslag dan ook 1 rechte horizontale lijn. Je zou jezelf bijna hartmassage gaan geven. Ik voel het dan alsof mijn lijf in de stand-by stand gaat staan. Wat er ook nog bijgekomen is, is dat ik soms de dingen in de verte niet meer scherp zie. Dat is vreemd omdat ik mijn ogen heb laten laseren en toen hebben ze gezegd dat ik alleen mogelijk op latere leeftijd een leesbril zou moeten nemen. Ver kijken zou opgelost zijn. Het niet scherp zien is niet altijd, maar voor de zekerheid ben ik vandaag toch maar naar de huisarts geweest.

Bij de vraag hoe het gaat, beginnen de tranen gelijk te stromen. Tja... feitelijk gaat het goed, in mijn hoofd tenminste wel maar mijn energielevel is laag. Zelfs de dingen die ik leuk vind kosten mij nu veel te veel energie  (ik wil naar bed!) Buiten mijn werk om doe ik momenteel zo min mogelijk om het volgende werkmoment aan te kunnen. De dokter gaf aan dat hij rondom het overlijden van Bas heeft gezien hoe ik me staande hield, regelen, aanpakken, doorpakken. Ik moest even nadenken toen hij vroeg of ik wel echt gehuild heb na het overlijden. Ja ik heb wel gehuild, ik heb niet het idee dat ik de tranen binnen heb gehouden. Maar als ik er over nadenk, dan zit het wel in mijn karakter dat ik niet te lang wil stilstaan bij tegenslagen, even balen en dan de schouders er weer onder. Dat mijn lijf nu protesteert vond hij niet raar,hij dacht aan uitgestelde rouw. Maar wat is de oplossing?  Thuiszitten? Nee, ik hou van mijn werk op de hospice en dat geeft me voldoening. Minder werken? Dat zou een mogelijkheid kunnen zijn, deze maand zit ik al rond de 50 overuren ivm vakanties en zieken binnen het team. Ik vind het vervelend als er ZZPers of Flexers worden gevraagd voor diensten, wil onze gasten graag met de 'vaste' mensen verzorgen want ze zijn al zo kwetsbaar. Voor nu afgesproken dat ik ga aangeven alleen mijn vaste uren te werken en niets extra's erbij pak. Even een beetje meer ruimte maken om te rusten, bankhangen enzo. Ben benieuwd of me dat gaat lukken want alle klussen thuis gaan ook door. De huisarts raadde ook aan om eens contact op te nemen met Maatschappelijk Werk, mogelijk kunnen zij nog tips geven. Ik ben enorm blij met alle lieve mensen om mij heen, ik hoef maar te zeggen waar ik behoefte aan heb en het wordt geregeld.... maarja.... waar heb ik behoefte aan

6 reacties

Ik zou het heel leuk vinden je op de djemanido te treffen.
Wat ik als nabestaande vindt, is dat praten, helpt, zeker met de mensen die op een kamanido of Djemanido komen.
Het is als een warm bad, je hoeft niks uit te leggen, als je dat niet wilt, mag luisteren, en ook van je af praten, en iedereen houdt je in zekere zin, even vast.
En ook letterlijk, want als je er voor openstaat, krijg je een knuffel, en ik kan het weten.
Een  tijdje op een Djembé trommelen doe goed, het maakt het hoofd leeg, en geeft je energie, en die heb je nodig voor de volgende dag, en zo werk je, je er langzaam uit.

Liefs Peter

Laatst bewerkt: 02/09/2024 - 01:51

Lieve jij,

Rouwen en gemis voelen vraagt zoveel mentale energie. Je weerbaarheid is dan nagenoeg weg en je kan huilen om alles en om niets. Naar het werk gaan geeft dan nog houvast, structuur en het gevoel nuttig te zijn, maar dan kom je thuis en overvalt de leegte je weer. Er is van alles wat je zou kunnen doen, maar er komt niets uit je handen omdat je te vermoeid bent. Ik weet dat uit ervaring. Praten met een professional kan je helpen hier anders mee om te gaan of samen bedenken wat je nodig hebt om weer zingeving te vinden. Wat mij het meest heeft geholpen is accepteren dat ik verdrietig mag zijn, dat de tranen eruit moeten, dat het echt wel een keer voorbij gaat.

Ik wens je sterkte bij je zoektocht naar wat jou helpt.

liefs, Monique 

Laatst bewerkt: 31/08/2024 - 10:18