29. Meeleven

Juni 2024

Enige blogs geleden schreef ik over mijn eerste kennismaking met iemand die dezelfde kanker had als Bas had. Deze persoon is vanuit mijn hospice naar een revalidatieplek gegaan. Ik had heel onprofessioneel (maar wel menselijk) mijn telefoonnummer uitgewisseld met de partner, het contact dat wij hadden was erg fijn geweest voor ons allebei. Het gaf mij een goed gevoel om haar wat steun te kunnen bieden.

Op een gegeven moment kwam er iemand uit mijn naaste omgeving ook op deze revalidatieplek terecht en je snapt hem al, voor mij een goed excuus om dit stel op te zoeken. Het was een warm weerzien. Hij kon inmiddels zelfstandig prima eten en was zelfs weer aan het lopen. Wel had hij last van hoofdpijn die maar niet weg ging, dat was wel vervelend. Ze misten wel de warme zorg uit ons hospice maar dat was logisch, op een revalidatie afdeling laten ze jou juist zoveel mogelijk zelf doen, zorgen met de handen op de rug. Toen ik ze de keer erna weer opzocht zag ik gelijk dat het foute boel was. Hij had inmiddels een ooglapje op en toen hij deze aan de kant schoof kromp mijn hart ineen. Zijn rechter oog was helemaal naar binnen gedraaid. Ik moest gelijk weer aan Bas denken, dit was namelijk het eerste duidelijke teken dat er iets goed mis was. Bij Bas kwam dit wegdraaien van het ook doordat de kankertumor op de oogzenuw drukte. En dat was wat de artsen nu ook dachten...Een week later krijg ik bericht dat hij naar een verzorgingshuis is verhuisd, er wordt niet meer gerevalideerd.

Eergisteren kreeg ik het bericht dat hij, na 1,5 maand in het verzorgingshuis te hebben gewoond, is overleden, 52 jaar oud.... Ik wil huilen maar het voelt ook vreemd om te huilen om iemand die je eigenlijk helemaal niet zo goed kent. Ik weet niet veel van het leven dat hij heeft gehad, ik weet alleen iets van het laatste stukje. En zijn echtgenote, wat heeft zij met ontzettend veel liefde en toewijding voor hem gezorgd. Ik ben echt bezorgd om haar geweest, de vermoeidheid van het werken in de eigen zaak en daarnaast de zorg voor hem waren intens zwaar. En nu... nu valt het zorgen voor hem weg en moet ze gaan wennen aan een nieuwe situatie. Ik denk veel aan haar, het brengt me weer even terug naar vorig jaar en het voelt weer even zwaar