De week na de endoscopie.

Ik loop een beetje achter in tijd en dus mijn verhalen, dus ik zal deze week wat meer posten om bij te blijven. Er gebeurd nu zoveel dat er ook veel te schrijven valt:-)

Ondanks dat we nog niks 100% wisten, zijn we na het ziekenhuis gelijk naar mijn ouders gereden. Helemaal gespannen dacht ik, hoe ga ik mijn ouders vertellen dat hun 36 jarige dochter hoogstwaarschijnlijk een tumor in haar buik heeft. Het was verschrikkelijk. De gedachte dat mijn ouders mij straks weg moeten brengen ipv andersom, vind ik verschrikkelijk. Dat hoort niet! 

Aangezien iedereen van mijn onderzoek wist, zelfs vele collega’s kreeg ik natuurlijk al gelijk de vraag op de app hoe het onderzoek was. Ik had ervoor kunnen kiezen om te zeggen dat de uitslag nog niet bekend is, maar ik kon het niet. Dit is nou eenmaal wat het is dus koos ervoor om er open over te zijn. 

Zo ook bij mijn vrienden. Ondanks het kut bericht was ik nuchter. Ik ben jong. Ik heb jarenlang mijn lichaam getraind. Ook al krijg ik straks de stempel kanker, ik kan dit!

Gelijk heb ik mij ziekgemeld bij mijn leidinggevende. Waarom zou ik nu nog een dag mijn energie verspillen aan mijn werk met deze tijdbom in mijn lichaam? Ik had positieve energie nodig en natuurlijk de tijd om dit allemaal te laten landen.

Het gekke is ergens in die week dacht ik ook; nou kan best wel gewoon gaan werken. Er is niks veranderd vergeleken met die week ervoor. Maar dan dacht ik weer aan mijn kleine jongen en daar wil ik geen tijd van missen. Je gedachten gaan echt alle kanten op.

De volgende dag na de endoscopie ben ik gebeld door het maasstad. Wat voor klachten heb ik, gewicht, lengte. Hoeveel ben je al afgevallen? Hoelang loop ik er al mee? Al fucking lang mevrouw.

Aangezien er bloedarmoede te zien was wilden ze sowieso gelijk een ijzer infuus inplannen mocht er een operatie nodig zijn. En dat nog niet eens wetende hoe erg het allemaal was. Ze ging even overleggen met de arts en opeens ging alles in een sneltreinvaart door en moest ik de volgende dag voor een ijzerinfuus naar het maasstad komen. Ook wilde ze een CT scan inplannen om te kijken of er eventuele uitzaaiingen zitten, hoe groot de tumor is etc. Die kon ik na het ijzerinfuus krijgen.

Ik kan nog zo nuchter zijn, maar toen raakte ik toch wel lichtelijk in paniek. Het ging me opeens heel snel en had er geen grip op. Woensdag dus de CT scan en maandag 3-3 zou ik dan de uitslag krijgen. In de avond zat ik even op mijn maasstad te kijken voor wat info en folders toen ik het tabje uitslagen zag. Uit nieuwsgierigheid klikte ik erop en kreeg ik nog de melding ‘weet u zeker dat u het wilt openen, het kan zijn dat het nog niet besproken is met uw behandelend arts’. En ik klikte op doorgaan met de gedachte dat de uitslag er nog niet stond. Maar ik scrolde en zag tot mijn verbazing wel allerlei info staan van het onderzoek. Natuurlijk niet in de taal die ik ken, maar zag wel iets van hoge lever waardes, dus ik vermoedde dat het daar al zit. Iets met een lymfe dus ging al uit van uitzaaiingen. Ik was bij mijn schoonmoeder eten en kreeg geen hap meer door mijn keel. Je weet iets, maar toch ook weer niks!

In die tussentijd ging het leven gewoon weer door en was ik dus gewoon aan het hardlopen. Veel vonden het bewonderenswaardig, maar ik wist dat ik gewoon door moest gaan om fit te blijven. Voor wat er allemaal nog komen gaat.

In die week stroomde de kaarten en bloemen bij ons binnen. Ik zei al als grapje, het lijkt wel een uitvaart. Dat kon Pat alleen niet zo goed hebben. Ja dat is mijn humor en mijn manier om ermee om te gaan.

Vrijdag voor het weekend waren we nog gezellig met mijn schoonouders lunchen toen mijn huisarts mij belde. “Wat lees ik nou allemaal over een kwaadaardige tumor?” Uhh bedankt dokter, ik krijg maandag pas de uitslag en wist dus nog niet dat het kwaadaardig was. Ohhhhhh, waarop ik de ongemakkelijkheid maar doorbrak met: ja wie had er nou gedacht dat ik als 36 jarige darm kanker heb? Goede bedoeling van de dokter, maar verkeerde uitwerking. 

Pat was hierdoor in alle staten en had het er al zwaarder mee dan mij. De angst kwam bij hem binnen dat hij misschien wel alleen overblijft met onze jongen. Hij moet van een afstand kijken en dat is het moeilijkste wat er is.