Hoe vertel je slecht nieuws aan je partner en kinderen ?

... tja daar stond ik dan 10 uur in de morgen. Ik moest terug naar huis waar niemand op me zat te wachten. Op de weg naar huis kom ik langs Ron (manlief) zijn werk. Ik ben maar even langs gereden. Hij stond raar te kijken dat ik kwam,  ik doe dat namelijk nooit. Gelukkig waren er 2 collega's bij hem in de loods aan het werk zodat hij niet alleen zou zijn als ik weg ging.  Hij keek me aan en het enige wat ik kon doen is met mijn hoofd nee schudden en zeggen het is totaal niet goed.  Hij schrok zich natuurlijk rot. Wat voelde ik op dat moment? Eigenlijk niet veel. Bedacht me meteen iedereen gaat dood en ik weet nu dat ik eerder ga dan ik gehoopt heb. Dus maken we er maar het beste van. Ik heb even met Ron en zijn collega's gesproken en ben toen naar huis gegaan. Het is raar als je dan thuis komt,  je bekijkt de dingen anders. Het is niet erg, het is niet afschuwelijk, het geeft nl ook hele mooie dingen. Iedereen die dicht bij me staat wilde ik het meteen vertellen dus ik appte mijn zonen en dochter of ik de volgende dag langs kon komen. De middelste zoon had zoiets van, ja hallo wat is dit, als het iets naars is wil ik het nu weten en niet de hele nacht liggen bedenken wat er aan de hand is. Dus heb ik het ze over de telefoon verteld dat het in alle botten zit. We zijn de volgende dag toch naar Amersfoort gereden(wij wonen in rozenburg bij rotterdam) om het ook aan mijn moeder te vertellen. De oude dame is nu 85 en voor haar is het absoluut niet tof dat begrijp ik heel goed. Mijn zus was ook bij mijn moeder, dat was fijn want dan konden ze nog even samen praten toen ik weg ging. Mijn dochter was ook bij mijn zoon en ja dat was even lastig met dikke knuffels en wat tranen van hun kant. De kleinkinderen(dametje van 6 en mannetje van 4) sprongen meteen op schoot. Zegt de 4jarige jij gaat dood hé hahaha heerlijk hé zo direct als kinderen zijn. Ja man ik ga dood maar dat geeft niet hoor want iedereen gaat dood, alleen als je heel ziek bent en de dokter je niet beter kan maken ga je wat eerder dood. Maar ik ben er nu nog hoor en ga ook nu niet meteen dood. Nou toen was het goed voor hem. Het dametje zei niet veel en we hebben even flink geknuffeld met elkaar. Daarna zijn we naar mijn oudste zoon gegaan. 

Iedereen schrikt dat begrijp ik en ook de emoties die dat brengt. Het mag er allemaal zijn. Dat ik niet huil of verdrietig ben wil niet zeggen dat andere er ook niet om mogen huilen of verdrietig om mogen zijn. Doen waar je je fijn en goed bij voelt dat vind ik belangrijk. 

Waar ik absoluut niet tegen kan is als mensen zeggen: wel blijven vechten hoor. Daar gaan echt mijn haren van overeind staan. Hoezo vechten?? Valt er iets te winnen? En als je het niet wint is dat dan een teken dat je niet hard genoeg hebt gevochten? Bullshit wat mij betreft. Het overkomt je en moet er mee dealen. That's it niet meer en niet minder. 

Ik heb het meteen aan iedereen verteld en gezegd: ik ben nog dezelfde die ik verleden week was. Loop aub niet vlug een ander pad in bij een winkel omdat ze niet weten hoe te reageren. Hallo.. ik ben nog gewoon carla hoor, niet zielig niet eng hahaha Just me