Het is maar een voorstadium.......
Het is maar een voorstadium, wat een geluk dat je er zo snel bij bent. Het komt wel goed hoor met jou!
Wat fijn dat iedereen dit zo bagataliseerd . Waar komt die mantra dan vandaan die regelmatig door mijn hoofd spookt? Ik heb borstkanker. O nee dat mag ik nog niet zeggen, het is maar een voorstadium.
In mei moest ik naar het bevolkingsonderzoek. Omdat het op dat moment op mijn werk "rommelde " steeds de afspraak uitgesteld. Op 29 augustus 2016 ben ik met wederzijds goedvinden, ook zo'n uitdrukking, ontslagen en per 1 december 2016, na 16 jaar, uit dienst.
Omdat ik nu toch alle tijd van de wereld heb, eerst maar even dat borstonderzoek doen.
Bevolkingsonderzoek was op 19 september 2016. Uitslag was verdacht. Een week later zat ik op de mamacarepolie.
Kalkspatjes, een biopsie moest uitkomst bieden. Dan denk ik nog heel naïef, ach ik ben ruim boven de 50, allicht zit er wel ergens kalk.
Uitslag van de biopsie op 3 oktober 2016.
DCIS voorstadium van kanker, en dan gaat alles ineens super snel.
Behandelplan : borstbesparende operatie, poortwachtersklier verwijderen en dan nog even 6 weken bestralen. Eerst weer een behandeling om een nucleair zaadje te planten, die uitdrukking werkte erg op mijn lachspieren, en dan afspraak om te opereren.
Operatie is een dagbehandeling, eitje dus.
Even een klein stukje voorgeschiedenis over mijn leven.
Ik ben al jaren chronisch ziek, maar omdat ik een sterk wijf ben, heb ik geleerd om de dingen te nemen zoals ze komen. Ik doe het de laatste jaren hartstikke goed, zowel fysiek als mentaal. Nadat mijn partner binnen een half jaar na de diagnose longkanker, overleed, nu 3,5 jaar geleden, ben ik ook uit een heel diep dal weer omhoog geklommen en vond ik het leven weer steeds een beetje leuker worden.
Dan raak ik na 16 jaar mijn baan kwijt. Dat is een hard gelach. Maar ja sterk als ik ben denk ik:
Maakt niet uit ik ben pas 57 jaar dus ik kom wel weer aan het werk.
En dan komt de laatste klap: Borstkanker. ( neeheeee het is maar een voorstadium )
Omdat ik door alles stres van de laatste tijd niet zo heel goed voor mezelf heb gezorgd, is mijn weerstand erg laag. Een paar dagen voor de operatie snip verkouden en erg veel hoesten. Na overleg tussen twee anesthesisten, mag de operatie wel doorgaan op voor waarde dat ik een nachtje blijf. Nou ja ik word in ieder geval niet naar huis gestuurd. De operatie valt op zich wel mee. Weinig pijn en ik voel me best goed. Nu wachten op de uitslag as. dinsdag 8 november.
Pffff wat er dan allemaal door je hoofd gaat. Wat als die poortwachtersklier niet schoon is? wat als dat hoesten, wat ik nog steeds doe, stiekem ook kanker is? Wat als......
Maar ja ik moet me niet druk maken, het is 'maar ' een voorstadium.
Er zijn heel veel vrouwen waar een of 2 borsten inclusief alle klieren worden verwijderd. Die behalve bestraling ook nog aan de chemo en hormoontherapie moeten. Dat is vele malen erger.
Waarom ben ik dan toch bang dat het misschien niet goed is, dat ik misschien niet zo sterk ben als iedereen zegt.
Wat als mijn kracht nu echt afneemt en ik het niet meer op kan brengen om dit dal te overwinnen. Omdat ik eigenlijk vind dat ik al genoeg verdriet, pijn en angst in mijn leven heb gehad. Waar haal ik dan nu de kracht vandaan. Het is allemaal een beetje veel.
Maar ja het is maar een voorstadium........
4 reacties
Gr Wil
En inderdaad dcis is geen kanker maar je wordt al wel zo behandeld dus ga je door hetzelfde proces als iemand die kanker heeft.
Ik ben ook net geopereerd en uit de uitslag was gedeeltelijk dcis en gedeeltelijk kanker gekomen. Ik schrok me wezenloos ook al was de tumor maar heel klein en is de prognose gunstig!
Ik hoop dat het goed met je gaat en Ik wens je heel veel sterkte en kracht toe!
Heel herkenbaar, het gevoel dat je eigenlijk niet mag 'piepen' als je de diagnose DCIS krijgt. (Bij mij leidde die tot borstamputatie) Regelmatig bleef de vraag malen "Waarom een amputatie als ik officieel niet eens kanker heb?" Het antwoord op die vraag in het ziekenhuis ("Anders heb je binnen nu en 2 jaar uitgezaaide kanker") was zo stellig dat ik ernaar geluisterd heb. Dus ja, je belandt een beetje in een spagaat tussen je diagnose (blij, want heel goede prognose) en je behandeling (amputatie niet echt leuk). Je hoort ergens bij, maar toch weer niet en ook ik heb de ervaring dat het DCIS-verhaal lastig uit te leggen is aan je omgeving. Dat jij daarbij ook nog eens je partner en je werk verloren bent maakt het extra moeilijk. Hoop dat je een beetje steun ervaart op dit podium van vrouwen die in een vergelijkbare situatie zitten en beter snappen hoe je je voelt. Veel sterkte en hou-je.