Een maand na de operatie
Het gesprek met de patholoog heeft me veel gebracht. Heb nu echt kunnen beginnen aan het verwerkingsproces. Ik heb nu niet meer de behoefte er nog meer over op te zoeken en dat is een goed teken.
Lichamelijk gaat het heel erg goed als ik niks doe, waardoor ik denk van alles te kunnen. Maar ik heb inmiddels ondervonden dat ik snel te veel doe, en dat moet ik dan eind van de middag bezuren.
Het blijft lastig voor de komende tijd wanneer ik iets wel of niet kan. Nou ja, het gaat niet eens perse om kunnen, maar of het verstandig is. Nu heb ik besloten dat ik dit bestuursweekend nog niet de rol van voorzitter weer op kan pakken en alleen zondagochtend even langsga. En voor mijn eigen bedrijf zeg ik een aantal keer nee tegen opdrachtgevers.
Ik heb wel al weer een paar kennismakingsgesprekken gevoerd van max een half uurtje. Komende week ga ik weer starten met een paar coachgesprekken.
Ik ben heel blij dat ik weet wanneer het reconstructietraject gaat starten. De eerste gesprekken daarvoor zijn 13 oktober (operatiedatum 16 november). Het helpt me met het plannen van mijn activiteiten voor mijn klanten, maar ook van verwerken.
Van de psycholoog kreeg ik de tip een mindfullnesstraining te volgen bij het Toon Hermanshuis. Ik heb hun site bekeken, wat een prachtig aanbod voor mensen met kanker! Maar voelt het voor mij wel goed daar gebruik van te maken? Er komen allerlei stemmetjes naar boven: ‘dit is bedoeld voor mensen met ‘echte kanker’, en in die categorie hoor jij niet’.
Ik heb echt nog wat te leren op het gebied van compassie voor mezelf.
4 reacties
Dank je voor je mooie, eerlijke blog weer Wendy,
Fijn dat de behoefte aan meer info nu voorbij is en dat je nu aan verwerken toekomt.
Erg herkenbaar wat je schrijft over meer willen dan verstandig is.
Ik ben afgelopen maandag bij het Toon Hermanshuis binnengelopen. Dat was een heel fijne ervaring met een mooi gesprek met een van de gastvrouwen. Wat mij betreft zeer de moeite waard om eens te gaan kijken! En natuurlijk kun jij daar ook gewoon heengaan!!
Dank je wel Wendy, voor al je boeiende blogs. Voor mij zijn ze buitengewoon leerzaam.
Eind augustus kreeg ik bericht dat bij het bevolkingsonderzoek een afwijking (fijn pleiomorf) was gevonden. Na een heel onderzoeksproces van mammografie, biopten, echo’s, stereotactische biopten en MRI is de werkdiagnose nu een gebied van 3 cm met DCIS 3. Misschien nog geen kanker, maar wel heel dichtbij. Aan het begin van een weekend las ik in mijn e-dossier dat de radioloog birads 6 concludeerde. Verwarrend, want dat kan kanker betekenen, maar ook bewezen pathologie. Afschrikwekkend genoeg om me een heel angstig weekend te bezorgen.
Net zoals jij heb ik me verdiept in de relevante richtlijnen, de recente onderzoeksliteratuur en heb ik meta-analyses bestudeerd over diagnostiek en de uitkomsten van behandeling, waaronder de kans op terugkeer, ook contralateraal.
Ik heb net als jij gekozen voor een amputatie; die gaat over twee weken plaatsvinden. Omdat ik bij jou las dat hoge bloeddruk de operatie zou kunnen dwarsbomen, heb ik voor het lichamelijk onderzoek enkele dagen zoutloos gegeten, de drop laten staan en extra veel gesport. Ik haalde het bloeddrukexamen met de hakken over de sloot. Dank aan jou!
Ik zie op tegen de operatie, maar verlang er anderzijds naar dat alles achter de rug is en dat ik weer verder kan met mijn leven. Dit is slopend. En het spannendste moet nog komen: de uitslag van de patholoog van het onderzoek naar het weggenomen borstweefsel en de poortwachterklier.
En dan op zoek naar een uitwendige prothese. Ik zie dus af van meer polonaise aan mijn lijf. Er was een nieuw ontwikkelde prothese, met geweldige eigenschappen, waarbij je een maandelijkse contributie moet betalen en als je daarmee stopt, moet je de prothese teruggeven. Een ‘lease-tiet’ zoals een vriendin het treffend verwoordde. Het kan dus altijd gekker.
Graag blijf ik jouw bijdragen volgen Wendy! Ze geven me troost en hoop. Veel succes!
Yvonne
Ach, wat naar dat jij hier ook doorheen moet. Fijn om te lezen dat je wat aan mijn verhaal hebt gehad.
Uitkijken naar de operatie, en tegelijkertijd daar doodsbang voor zijn. En daarna het wachten op de uitslag van de patholoog, het is werkelijk heel zwaar. Ik hoop dat je mensen om je heen hebt waar je tegenaan mag kletsen. Vaak mijn verhaal kunnen doen, en dit blog, heeft mij geholpen in de verwerking. Het is niet niets.
Een lease-tiet? Klinkt interessant! Ben heel benieuwd hoe ik dat voor me moet zien? Die wordt toch ook speciaal voor jou op maat gemaakt?
Dank voor je lieve woorden, en heel veel sterkte!
Hoi Wendy,
Het is idd heel belangrijk om tegen anderen te kunnen aanpraten, vooral man en vrienden/vriendinnen. En deze groep is zo fijn, omdat iedereen veel bij elkaar herkent en steunt en omdat je dan voorbereid raakt op wat er komen gaat. Ik leef nu al wat gelijkmoediger naar de operatie toe. Het is wat het is.
Hashtagtwo.nl is de website voor de op maat gemaakte lease-tieten;-)
Jij ook heel veel sterkte!