Ondervacht

We hadden vroeger een hond. Een Duitse herder met stamboom. Mijn vader vond dat nodig, want een boerderij van de domeinen gekocht daar zo in de polder en dan geen hond op het erf...

Lief beest hoor, ondanks dat ik niks met honden had. Eigenlijk was ik best hufterig voor honden, want de meest enge honden die er destijds in Medemblik waren, leken wel van het woonwagenkamp aan de Brake te wonen. En die beesten liepen los en gingen te keer als je langsfietste. Dan moest je echt vaart maken en je benen optrekken. Of hopen dat er een kamper buiten was, die de hond onder appèl had. Zo heb ik nog eens uren staan talmen, toen ik terug kwam van boer Schouten met achterop mijn kar een teil rozenmest. Wachten tot de honden werden binnengeroepen voor het eten.

Erwin of the Seperate Clan heette onze hond. En die had een behoorlijke ondervacht. Zoveel, dat borstelen op een gegeven moment onbegonnen werk werd. Dan moest hij eerst worden geplukt. Grote vlokken met haar trok je uit zijn vacht.

Ik blijk dus ook een ondervacht ontwikkeld te hebben. Grote plukken haar trek ik uit de ondervacht op mijn hoofd. En dat doe ik dan een paar keer op een dag en die verzamel ik in een zakje voor later. Andere regionen heb ik nog niet beproefd op ondervachtverschijnselen en dat ga ik ook niet doen. Het risico op mixen van haren wordt te groot, vooral omdat mij al is aangeboden om al dat haar met een hotmelt lijmpistool weer op het hoofd te plakken. Ik vrees dat de verzamelde hoeveelheid onvoldoende is. Dat dekt nooit meer. 

Tegen de zon draag ik nu een pet en ik overweeg om de haren op de onderrand aan de binnenkant te plakken, zodat het net lijkt alsof ze er onder vandaan komen. 

Vriendelijk groeten met het lichten van de pet wordt dan wel een dingetje...