Het was weer een fantastische dag

Maar sodeju, wat vermoeiend.

Het zonnetje scheen heerlijk, wel koud buiten, maar in de serre kon ik weer heerlijk doorwarmen achter glas. En uitrusten, want jemigdepemig, ik ben nauwelijks nog wat waard. 

Er stond niet zoveel op de planning, de kerstverlichting langs de oprijlaan opruimen, de eendenkorf alvast in het water leggen, zodat de eenden kunnen wennen aan het idee dat er opnieuw huisvesting is geregeld. En alle aardbeiplanten naar de vlonder brengen. Drie potten in de kruiwagen en om het huis naar het terras. Via de hellingbaan naar boven, uitladen op de rand van het terras en daarna naar beneden op de vlonder. Maximaal drie vrachtjes en dan strompelde ik weer naar de relaxstoel in de serre. Uithijgen, echt hijgen. En pas als de ademhaling weer normaal was en de energie wat was teruggekeerd, de volgende kruiwagens.

Nou wist ik wel dat het zo zou gaan. De vorige keren na de radiumgift was ik ook totaal van de kaart. En pas vanaf de tweede week krabbelde ik dan weer op. Dus ik hoop dat ik na woensdag er weer ben. Zou leuk zijn, want donderdag gaan we een lang weekend naar de Achterhoek. Mevrouw Zweef wil met een vriendin naar de sauna en ik mag niet mee 🤬😂.

Ik heb de roze octopus 🐙 op mijn been vrijdagavond losgelaten. De tentakels en ook het lijf lieten moeiteloos los. Vast een ander soort tape dan wat Orangelover gebruikt, want er viel niets te jodelen. Of ik ben minder behaard, dat kan ook! De tape had nog een halve dag mogen blijven zitten, maar het been werd inmiddels zo dik (en met vernauwing van de hoofdaders in het achterhoofd), dat ik het niet langer verantwoord vond om nog langer alleen te vertrouwen op de tape. Van vrijdag op zaterdag met de bovenkous aan geslapen en het been had zaterdagmorgen weer enigszins normale proporties aangenomen. 

De komende dagen blijft het koud, maar ook zonnig. Ik verheug mij nu al....

Ik zie mezelf achter glas, als oude grijze jongen.

Ik weet niet hoe het vroeger was, toen ik nog pasgeboren was

Mijn leven onbezongen.