Die sloerie van hiernaast

We hadden de eendenkorf opgeruimd. Deze dreef nog doelloos in het water. De krakers hadden de korf uitgewoond en na het vermoorden van hun enige kind door de buren, werd een nieuw nest opgetuigd verderop in de sloot, om het hoekje. We hebben nu dus zicht op twee meerkoetnesten, terwijl die elkaar niet kunnen zien. Wel zo veilig.

Die beesten zijn best wel territoriaal, bleek maar uit de moordpartij enige tijd geleden. En als er een meerkoet de denkbeeldige grens over gaat, dan ontstaat er een ware burenruzie. Meestal eerst de mannetjes die elkaar uitdagen, hun staartveren als een waaier uitgespreid om maar zo groot mogelijk te lijken. En dan bemoeit het vrouwtje van de buren zich met de ruzie en pikt naar Willy de Meerkoet, die daarop de buurvrouw van repliek dient, zeer tegen de zin van de buurman meerkoet. 

En dan zien we van rechts de partner van Willy de Meerkoet de hoek om zwemmen, op weg naar het tumult. Versnellend, als de nieuwe JAWS met de snavel in het water, het nekje uitgestrekt. Steeds sneller tot ze vrijkomt van het water en klapwiekend op het stel afstormt. JIJ SLOERIE, BLIJF MET JE VLEUGELS VAN MIJN MAN! Al kwetterend mengt ze zich in de strijd, waarna er vier meerkoeten met uitgewaaierde staartveren elkaar de meerkoetenkont toekeren.

En Zweef, die zit op zijn vlonder onder de parasol om dat allemaal te aanschouwen. Ondanks alles is het leven mooi.