De caferacer is dood

Toen ik als jongeling de motorfiets ontdekte, raakte ik daar zo aan verslingerd, dat ik mijn auto verkocht en mij nog slechts op twee of drie wielen verplaatste. Onder een stralende zon in mijn Euroleathers leren motorpak (voor wie geen Damen kon betalen) of door weer en wind in mijn doorrijdpak van het kledingmerk Louis. Dat kwam per postorder, want dat was nog enigszins betaalbaar. Motorkleding was toen in vergelijking met nu sowieso aanzienlijk duurder. Dat Louis betaalbare kleding had, kwam ook doordat hun merk behoorlijk prominent op de kleding werd weergegeven. Jarenlang heb ik rondgereden met het logo van de Louis cafe racer serie op mijn rug. Terwijl ik helemaal geen cafe racer ben. Maar nu is de cafe racer dood. 

Ik legde de jas op de toonbank bij de motorzaak en zei dat ze zuinig op die jas moesten zijn, dit was een collecters item. Minimaal veertig jaar oud. Daar konden ze nog veel geld voor krijgen, opperde ik, terwijl ik mij ondertussen een nieuwe motorjas paste. Zwart met veel geel. Passend bij mevrouw Zweef. We zijn nog net geen Anwb stelletje.

Mevrouw Zweef keek goedkeurend. Duidelijk een man die een vrouw met smaak heeft, zei ze. Goed gekleed.

Ik knikte, terwijl ik door de etalageruit zag hoe mijn oude motorjas in de container werd gegooid.