Bucketlist

Het schijnt dat sommige mensen een bucketlist hebben die gedurende hun leven afgevinkt moeten worden. En als er dan een kink in de kabel komt en de einddatum tientallen jaren naar voren wordt geschoven, dan moet de lijst afgeraffeld worden, of ingekort. We zouden toch allemaal minstens 100 worden?

Nu had ik geen bucketlist. Wel dingen in de nabije toekomst die ik wilde, zoals na de zuid Ierland vakantie op de motor, het noordelijke deel doen. En ook naar Schotland op de motor. We hadden vanuit de trein zulke begeerlijke weggetjes gezien, die moesten absoluut met de motor nog een keer gedaan worden. En we zouden nog een camperreis in Amerika doen. Of ik met alle recente acties van Trump nog in een vliegtuig durf te stappen is een tweede, maar die camperreis kan van de lijst.

Ik pas niet meer!

Ik pas niet meer in een vliegtuigstoel rij. In de trein lukt het alleen nog bij een hoekje van twee banken, dan parkeer ik het been onder de stoel van de persoon tegenover mij. 

Ik hoef ook niet meer mee met een verkoopbusreis met lunch naar de expositie van koperen botervlootjes, zodat ik met een volledig koperen servies thuis kom tegen een schandelijk hoge verkoopprijs dat uitermate nutteloos blijkt, omdat je het met de hand moet afwassen, daar de vaatwasser vlekken maakt.

En ik hoef ook niet meer naar de bioscoop of het theater, mits ik achter het geluid kan zitten of langs een looppad dat voor mij loopt. Ik pas niet meer in de rijen.

Mevrouw Zweef had een film gespot in Hét oude postkantoor in Bovenkarspel. Mijn tante Annie heeft bijna haar hele leven daar gewoond. Haar man deed iets met postzegels. En ze woonden boven het postkantoor. Een zijingang met statig trappenhuis leidde naar boven. Tante Annie maakte geen indruk, maar dat trappenhuis! We gingen naar tante Annie trappenhuis! Later toen het geen postkantoor meer was en het door de regionale grootaannemer werd verbouwd en vergroot tot gemeenschapshuis, heb ik de calculatie gedaan en is het staal daarvoor geleverd door mijn werkgever. Het was leuk de gebogen buisconstructie in de lobby te herkennen.

Een inschuifbaar systeem van bioscoopbanken is uitermate praktisch als je een ruimte multifunctioneel wilt gaan gebruiken. Geen film? Dan schuif je de voorste bank onder de die erachter en dat pakket weer onder die daarachter. En zo verder. En om te voorkomen dat de bank er te ver onder schuift, zit daar een plank. En ik pas niet tussen het stoeltje en de plank. Met geen mogelijkheid. Zonder plank had ik mijn voet tussen twee stoelen kunnen doorfrummelen voor extra ruimte. De voet op de plank knelde de knieholte af. Slecht voor het onderbeen. 

Het was vrije placering en de voorstelling was niet uitverkocht. De voorste rij dan maar. Maar ook hier een plank vóór de voeten. De rand was te scherp, dus de kuit kon daar niet op rusten. Mevrouw Zweef zag een kruk staan en sleepte die naar voren. Maar die was eigenlijk te hoog. Slecht voor de rug, die heeft het de laatste tijd toch al zwaarder. De beheerder haalde een gewone stoel uit de foyer. Dat leek wel te voldoen, de kuit raakte net de plank niet meer. Zo hebben we de eerste helft van de film gezien. 

Na de pauze toch maar verkast naar de zijkant van de voorste rij. Schuin zittend in de stoeltjes had ik goed zicht op het scherm en kon het been net nog achter de plank liggen. Jammer was dat mevrouw Zweef niet naast mij kon zitten. En de armleuning in mijn rug.

Er draaien leuke films in Hét Postkantoor, volgende keer regel ik een knappe stoel en dan ga ik vóór de bioscoopstoelen zitten. Eerste eerste rij. Met voetenbankje erbij. Per slot van rekening ben ik ook een bezienswaardigheid. 

En de film? The old oak. Een film over Syrische vluchtelingen in een vervallen mijnstadje in het noorden van Engeland. Herkenbaar, menselijk, waardig.