Aflopende zaak

We zijn een lang Pinksterweekend onderweg met Ma. Vroeger met Pinksteren en de motorclub naar de Eifel. En we wilden dit jaar weer, met de motor. De brommer van mevrouw Zweef liep niet lekker, sloeg af bij terugschakelen. Niet veilig in de heuvels en bij haarspeldbochten. Ook de stalpoot van Zweef gaf meer problemen dan hij wilde toegeven, maar de brommer van mevrouw Zweef was een dankbaar excuus om dan met MA te gaan. Nu konden de krukken ook mee en dat wierp wel vragen op. Sommigen wisten van mijn makke, voor anderen kwam het onverwachts.

Hoe ver het nu stond met behandelingen was één van de vragen. "Wachten tot chemo moet". "Dus een aflopende zaak."

Die opmerking hakte er wel even in. Alle leden zijn op een enkeling na met pensioen, sommige knarren al dik in de tachtig en rijden nog bijna elke dag. Niet voor mij weggelegd, hoewel ik mij vroeger had voorgenomen om te blijven rijden, tot ik er af zou vallen. 

Vermoeidheid heeft haar tol geeist en nu ik weer sterker word, spelen de uitzaaiingen op en gooien roet in het eten.

Desalniettemin hebben we genoten van het rijden met MA. Elke dag een feestje. Ze heeft het goed volgehouden, misschien durf ik nu wel verder over de grens, als motorrijden er niet meer in zit. Mooie tochten gereden, plaatselijk onderbroken door waterstanden die ook voor vissen met hydropneumatische vering te diep waren.

Een aflopende zaak. Als het aan mij ligt, dan nog even niet!