Rustig ben je weggegleden...... Samen.....3eenheid.....dankbaar.

Woensdag kwart voor 4 de huisarts  heeft mijn moeder in slaap gebracht.  Ik,  Jolanda  en mijn vader zijn bij haar. We zitten met z’n drietjes om haar heen.  Op haar bed. We houden haar hand vast. En elkaar. Hoe dankbaar en liefdevol is dit. We zeggen nog de laatste  woordjes tegen haar. Ik hoor haar stem zacht en verzwakt. De laatste keer dat ik haar stem hoor.  Dan valt ze in slaap. We pakken elkaar vast .We  huilen. Mijn lieve vadertje 86.  Zo sterk en krachtig. Hij heeft verdriet. 60 jaar kennen ze elkaar 54 jaar getrouwd. En nu moet je je vrouw loslaten. Pijn verdriet. Maar ook zoveel mooie jaren van houden van. Hij straalt dit uit. Wij drietjes bij elkaar. Om haar  heen. Ik voel me  zo dankbaar ook voor haar. Afscheid met de basis..... 

Jolanda en ik we blijven bij mijn vader. We willen samen zijn. De laatste wens van mijn moeder, Jolanda, ik en mijn vader.   We blijven samen tot het einde. We zitten samen met z’n drietjes. Jolanda en ik nemen een “bessie “met ijs. Mijn vader een biertje. Zo zou mijn moeder het ook  gewild hebben. Ze hield er zo van. Liefde en gezelligheid was haar motto. We proosten op haar. Mijn vader gaat naar bed. Hij gaat naar mijn moeder en zegt haar welterusten. Hij geeft haar een kus. Niet wetende hun laatste kus...... Ik zet de stretcher neer naast de bank.  Ik slaap op de stretcher Jolanda op de bank. We maken ons bed op. Ik wilde mij net gaan omkleden om te gaan slapen. Mijn moeder begint heel onrustig te ademen. Het lijkt of ze het benauwd heeft. Ze ademt onregelmatig. Dan schrikken we. Ze doet haar ogen open. We beginnen zenuwachtig te lachen. Wat nu?  We besluiten samen de pomp in te drukken. Dat advies hebben we gekregen. Als we het idee hebben dat ze het benauwd of pijn heeft. Ik bel de nachtdienst. Ze neemt op en verteld me dat ze in de buurt is. Ze verteld me dat ze langs komt. Ik vertel haar dat mijn vader al slaapt. Ik wil niet dat hij wakker wordt. Ik vraag haar om zachtjes op het raam te kloppen. Een  aardige mevrouw.komt binnen.   Ze constateert dat mijn moeder het moeilijk heeft en zwaar ademt. Ze levert een strijd. Ze lijkt te jammeren . Het klinkt als een baby die huilt......Pfff wat is dit moeilijk...... Loslaten...... lieve mama...... Ik snap het....... Ga er maar aan staan....... Maar lieverd  we zijn bij je.....Jolanda en ik......Dit wilde je zo graag.....We laten je niet alleen........We gaan dit samen doen.......3eenheid.....  De verpleegkundige , ze legt mijn moeder op haar zij.   Je  wordt rustiger.  De verpleegkundige gaat weg.  Wij gaan slapen. We slapen onrustig. Vooral voor Jolanda. Ik die altijd snurkt. Mijn moeder die vreemde geluiden maakt. Om 7 uur worden we wakker. We kletsen wat ik zet de radio aan en we luisteren wat naar de muziek. Mijn moeder ademt rustig. Ik wens haar goedemorgen. Mijn moeder is nooit een ochtend mens geweest. Ik zeg tegen haar. Sorry mam maar ik ben er. Ik ben altijd meteen wakker. Praat meteen honderd uit. Storm en onweer zoals mijn vader altijd zegt. Dan opeens, Mijn moeder is stil. Jolanda zegt ” ik hoor haar niet meer”  We kijken elkaar aan. Ik ga mijn bed uit en loop  naar haar toe. Ik kijk naar haar. Ik zie het meteen......

Mijn vraag? ....onwetendheid......hoe gaat dat? .....dood gaan.......Is het eng?.......Ik weet het antwoord........Nee.......                                                                                                                                                      

Heel vredig is ze ingeslapen....... Zoals we het gewild  hadden.......en mama......samen.......met z’n drietjes........lieve mama......rust in vrede.......dankbaar....... Ka3eenheid......voor altijd........