Het stopt niet bij afscheid.

De vorige keer eindigde ik met de laatste blog. Maar ik  merk nu.  Nee.  Ik kan de blog nog niet missen. Mijn hoofd, mijn emoties. Ik heb ze nog niet op een rijtje. Ze “ fladderen” heen en weer. Ik heb overwogen om een nieuwe site te zoeken om een blog te schrijven. Maar ik besef, dit hoort ook bij de verwerking van kanker bij een dierbare. Het stopt niet bij het afscheid. Het afscheid wat zo mooi was. Zo dierbaar. Ondanks Corona. 

Mijn moeder lag thuis opgebaard. Op haar eigen veilige plek. Het huis waar ze 50 jaar lief en leed heeft gedeeld. Het huis waar we een fantastische jeugd hebben gehad. Het plein. Voor ons huis, circus, spelletjes, verstoppertje spelen , touwtje springen en knikkeren. Altijd buiten. Een onbezorgde jeugd. De basis van ons bestaan. Dankbaar. Mooie liefdevolle herinneringen. Ze hebben ons gevormd. De puberteit niet altijd makkelijk. Vooral met mijn pest verleden. Maar ze was er. Als een leeuw vocht ze voor mij. Het heeft me gevormd. Ik sta mijn mannetje. Ondanks mijn lengte. Ik was  niet standaard. Maar ik ben trots. Ik sta stevig in mijn schoenen. Sterker dan ik dacht. Dat heb het aan jou te danken.

Uitgaan de mooiste tijd uit ons leven. Irma la Douche, Stads Herberg en Tuf Tuf en niet te vergeten de kermissen. Als Jolanda en ik thuis kwamen.  Zat je altijd op ons te wachten. Je bakte eieren en een kopje thee. De verhalen die we te vertellen hadden wat genoot je daarvan. Het liefst had je met ons meegegaan als een vogeltje op onze schouder om mee te genieten. Onze eerste vriendje. Ze herinneren je nog steeds. Als we ze spreken halen we nog steeds herinneringen op. Hoe gezellig het was. Iedereen was welkom. 

Onze eerste vriendjes. Ze kwamen en ze gingen. Maar je omarmde ze met je liefde en gezelligheid. Twee zijn er blijven hangen. Het ging niet altijd met slag en stoot maar ook daar ging je positief mee om. Je raapte het weer bij  elkaar. En weer vooruit kijkend kwam het weer goed. Kleinkinderen maakte het compleet. Alex en  Anouk. Wat was je trots. Dan het grote verdriet Ilse en Lars. Maar de kracht van samen zijn hielpen Jolanda en Ed door deze intens moeilijke perioden  heen. Vergeten doen we Ilse en Lars nooit. Ze horen erbij. De zon ging weer schijnen.  Sven en Rick kwamen erbij. Wat een geluk. Wat waren jullie trots. Oppassen, verwennen, gek doen, camping en logeren. Genieten met een grote G. 

Dit is en was je leven op de Keizerskroon. Als ik dit nu zo op schrijf. Ben ik zo dankbaar. De herinneringen zijn zo dierbaar. Hoe mooi is het om op deze plek waar je zo gelukkig bent geweest.  Afscheid heb kunnen nemen  van het leven. 

Er is maar één plek op aarde.

Daar waar je je gelukkig en veilig voelt.

 Een plek met  lieve mensen en herinneringen om je heen.

Een plek waar het  goed is om afscheid te nemen.

Daar waar het rustig is en vertrouwd voelt.

Die plek heb jij gevonden.

Je ging rustig, je gleed vredig weg.

Met ons om je heen.

Zo dankbaar en zo blij.

Je eigen vertrouwde omgeving.

Met een glimlach op je gezicht.