En dan.......je bent er niet meer.......

We worden wakker. 7 uur. We kletsen wat. Luisteren naar de muziek. We horen je ademhaling. Dan ineens. Het is stil....... Ik loop naar je toe . Ik kijk. Ik zie het meteen...... 
 

We schakelen. Adrenaline. Het  hormoon, onze “vriend” waarop we al maanden leven. Het sluist ons door de maanden heen. 
 

We besluiten om een half uur te wachten. Dan is het 8 uur. Dan kunnen we gewoon onze eigen huisarts bellen. Wat maakt het uit...... Ik toets het nummer in. Ik krijg het antwoordapparaat. Ik besluit de 1 in te toetsen. Het noodnummer. In mijn ogen is het nood. Mijn moeder is dood..... Ik krijg. Heel toevallig..... Ik geloof niet in toeval.... De arts die mijn moeder al die weken heeft begeleid. Ik voel me blij...... Ik doe mijn verhaal. Ik hoop dat hij ook deze fase bij mijn moeder wil doen. Het klinkt raar . Mijn moeder dood verklaren. De arts geeft aan dat het druk is. Daarom zit hij zelf  aan de telefoon. Hij laat mij weten dat hij zijn best gaat doen om zelf rond 10 uur bij mijn moeder zal zijn. Ik zeg tegen hem dat wij dat zeer zullen waarderen. Hij gaat zijn best doen. Dat zijn zijn laatste woorden. 

Mijn vader weet nog van niks. Hij ligt nog heerlijk te slapen. Ik ga naar boven, ik maak hem wakker. Hij slaapt nog heel diep.  Gelukkig, hij heeft niets gemerkt , van de hectische nacht. Hij heeft goed geslapen. Hij wordt wakker. Dan moet ik hem vertellen dat mama is overleden. Hij snapt het niet. Hij is verward. Logisch net uit je slaap en dan dit bericht. Hij kijkt naast zich. Hij kijkt me aan met een slaperig gezicht. “ Waar is mama”?  Ik vertel hem dat ze is overleden. Wat is dit moeilijk. Net uit zijn slaap, zo breekbaar, zijn verwarden blik. 
 

Hij kleed zich aan. Samen gaan we naar beneden. We lopen naar het bed. Ik kijk naar zijn gezicht. Hij kijkt, ik zie zijn blik. Ongeloof. Met zijn drietjes kijken we  naar mama...Onwerkelijk...... Ze straalt rust uit. .....Het is goed zo. ......Het lijden is voorbij....... We houden elkaar vast...... We huilen. .....Wij met z’n drietjes samen..... Onze emoties,.....samen zo dichtbij...... dierbaar......verdriet.....maar ook dankbaar.

Het is gek. We schakelen. We moeten wachten. Op de huisarts. We eten een broodje kleden ons aan. We bellen onze mannen en kinderen. Ze weten van niks. Ze zijn gewoon aan het werk gegaan. We vertellen dat mama is overleden. Het is toch snel gegaan. We doen ons verhaal. We geven aan dat het beter is dat ze deze dag hun ding blijven doen. Jolanda en ik gaan nu samen met vaders de flow in. We wachten nu af tot de huisarts komt..........

ik besef me dat het een lange dag wordt. Ik laat het over me heen komen. Ik wacht af.......