Ik sla een bruggetje over.

Ik sla ff een bruggetje over. Het is al een tijdje geleden. Dat ik en blog heb geschreven. Ik ben blijven steken. Deze blog ga ik afmaken. Ik wil het voor mij zelf, voor mijn verwerking. Voor mijn moeder.  De laatste maanden wat kwam er veel op ons af. Ik ben moe. Ik merk het aan mijn lijf aan mijn denken.  Daarom was er even geen  blog.  De tijd draait door. Maar toch staat het ook stil. Het is 2 maanden terug. Wat is er al veel gebeurt. Het gewone leven gaat door. Je pakt het weer op. Je pakt het werk weer op. Regelmaat het werkt het best. Maar ook  weer niet. Je hebt eigenlijk meer tijd nodig. Maar je wilt je niet laten kennen. Het wordt van je verwacht dat alles gewoon weer door gaat. Als ik dit nu zo opschrijf besef ik dat ik me heel kwetsbaar opstel. Maar dit is wat ik nu voel..... Verlies zo dichtbij..... het is de eerste keer.....Een gebruiksaanwijzing is er niet....voor  ieder is het anders.....Het is ongrijpbaar.....Moeilijk..... De ene dag gaat het goed..... Maar een onverwachts moment laat je wankelen......verdriet......Ongrijpbaar.....ongecontroleerde momenten.. ....Moederdag ook zo’n moment wat kwam die dag binnen.... Wat voelde ik me...... hoe moet ik het zeggen.......moeilijk uit te leggen.

Vandaag ben ik met mijn lieve vriendin naar het graf geweest. We hebben samen en bloemetje gebracht. Deze momenten zijn zo waardevol. Vorig jaar heeft zij haar dochter verloren. Een moeder hoort haar dochter niet te overleven. Wat een verdriet. Toch staat ze met haar verdriet zo dichtbij mij...... Waardevol.

Ook zo’n moment.  Je weet dat het komt. Een gedenksteen uitzoeken voor bij je graf. Met z’n drietjes. Het is gelukt.  Wat wordt  het mooi. We hebben er alle vertrouwen in,  dat jij het ook heel mooi vind. Het duurt nog even. Maar dan heb je een heel mooi plekje. We kunnen niet wachten. Ook dit was weer een heel emotioneel moment. Maar ook weer heel mooi en waardevol. Zo samen met z’n drietjes. Papa was wel verdrietig. Het viel hem tegen dat het nog zo lang duurt. Maar samen met Alex hebben er een mooi alternatief graf van gemaakt. Een waardevolle plek om heen te gaan. Een plek waar pap graag heen gaat. En wat zijn we trots op hem. Wat doet hij het  goed. Ondanks  zijn verdriet en gemis. 

En dan het nieuwe leven wat groeit in Anouk. Ik weet dat je trots op haar bent en dat je over hen waakt. Wat ben ik trots op mijn meisje. Wat is ze mooi zwanger en wat doet ze het goed. Vorige week heeft ze een fotoshoot gedaan.  De knuffel. Het tijgertje. Het cadeautje dat we samen gekocht hebben in winkeltje van het ziekenhuis. Ik zienster de twinkeling in je ogen wat was je blij dat je toch nog een cadeautje kon geven. Ze heeft het  gebruikt bij de fotoshoot. Trots stond het tijgertje op haar buik.....Zo waardevol....... Je was er even bij....Het gaat goed met Anouk. Nog 5 weken. Zo spannend. Dan ben ik ook oma. Wat had ik samen met jou dit gevoel willen delen...... Maar het is niet anders...... Als de kleine er is......kom ik snel naar je toe.......En delen we samen het oma gevoel.....Mam ik  mis je......