Leven en dood voelbaar dichtbij.

De kogel is door de kerk. Een weekend van rust. Stabiel. Wel/niet. De weegschaal slaat uit naar niet. Maandag onder de middag komt de huisarts op bezoek. Samen met Jolanda bespreken ze het besluit. Ik bel de radioloog. Zeg de bestralings afspraak voor woensdag af. Dinsdag hebben we nog een gesprek met de ambulante verpleegkundige en de psychiater. Om te kijken of de beslissing niet voortkomt uit je depressie. Het is een emotioneel maar ook een waardevol gesprek. Als ze weggaan praten we met z’n drietjes verder. We halen waardevolle herinneringen op. We praten over mijn jeugd. Hoe blij ik ben met jullie als ouders. Ook al waren we het niet altijd met elkaar eens en botste het wel eens. Ik ben mede door jullie geworden zoals ik nu ben. Ik omarm het leven en heb het lief. Ik ben jullie hier heel dankbaar voor. En koester de herinneringen.

Donderdag ochtend Atie komt op bezoek. We zitten gezellig te kletsen. Dan wordt er op het raam geklopt. Ik zie een grote bos bloemen. Dieneke en Gea. Wat lief, ze zijn van de club van 6. De wandelclub. Wat ben ik een gelukkig mens. Met zoveel mensen die aan mij denken en met ons meeleven. De kaartjes, bloemen, berichtjes en telefoon gesprekken. Het maakt het verdriet dragelijker.

Onder de middag ga ik naar mijn vader en moeder. Ik ruim de boodschappen op die ik mee heb. Ik eet gezellig een broodje met mijn vader. Dan ga ik naar boven naar mijn moeder. Ze ligt nu een week in bed. Ze eet niet meer drinkt alleen nog wat water en thee en een beetje bijvoeding.  Ik kijk het wanhopig aan. Mijn hart huilt. Ik besluit om via de thuiszorg een hoog/laag bed te regelen. Mijn moeder is het er niet mee eens. Maar ik doe het voor mijn  vader. We moeten ook om hem denken. Hij heeft het moeilijk. Is verdrietig. Hij ziet in dat hij snel zijn vrouw gaat verliezen. Ik ga naar beneden. Samen met mijn vader ga ik vlees braden. Ik heb een lesje hutspot mee voor vanavond. Hij is me zo dankbaar voor de hulp. Hij laat dit duidelijk merken. Het doet me goed. Mijn vader heeft deze aandacht nodig. Hij gaat even een rondje om. Ik ga weer naar boven naar mijn moeder.  We praten nog wat. Ik zoek de was bij elkaar. Ik neem afscheid van mijn moeder.  Ze vind het moeilijk ze wil niet  dat weg ga. Ze voelt zich zo alleen. Mijn hart huilt. Wat moet dit eenzaam zijn.

Vrijdag ochtend mijn vriendin Jenny, komt op bezoek, al 47 jaar delen we lief  en leed. We kletsen gezellig. Ik kan mijn verhaal kwijt , een luisterend oor. Ook zei heeft een jaar geleden haar vader verloren aan darmkanker. Ze weet welke weg ik nu bewandel. Ze voelt met me mee . We hebben aan 1 woord genoeg. Ik ben haar zo dankbaar.

Onder de middag ga ik weer naar mijn vader en moeder. De schone was mee. Ik eet een broodje met mijn vader. Dan komt de huisarts dr Smit samen met een arts in opleiding. We gaan beneden samen in gesprek. Ze verteld over hoe het gaat verlopen. Het gaat nu voornamelijk om comfort. Ze ziet aan mijn vader dat het hem allemaal teveel wordt. Er komt zoveel op hem af. Ze stelt hem gerust. U hoeft niet alles te onthouden. U bent 86. Dat doet u dochter. Ik  of Jolanda zal  bij deze gesprekken aanwezig zijn. Deze verantwoording kan je ook niet verlangen van mijn vader. Hij knikt gerustgesteld. Ze verteld verder. Als mijn moeder hevige buikpijn krijgt moeten we meteen aan de bel trekken. Als mijn moeder pijn krijgt kan dit  2 dingen betekenen. De tumor breekt door, door de darmwand of de tumor zorgt voor een totale darmafsluiting. Dan krijgt ze pijn medicatie en wordt ze in slaap gebracht. Dat zal de laatste behandeling zijn. Pffffff heftig. We gaan met z’n allen naar boven. Ze vraagt aan mijn moeder of ze pijn heeft. Ze geeft aan dat ze geen pijn heeft. Wel dat ze misselijk is en slijm in haar keel heeft. Ze schrijft een recept uit. Ook geeft mijn moeder aan dat ze veel piekert en angstig is. Ook hier schrijft ze een recept voor uit. Ik kan de medicijnen vanmiddag nog halen. Ze verteld ook dat ik een hoog/laag bed heb besteld en dat hij morgen wordt geleverd. Mijn moeder is boos. De huisarts legt uit dat het beter is voor haar lichaam en geest. En ook voor mijn vader want nu leven ze gescheiden.  Het laatste tijdje moeten ze nog lekker saampjes zijn. Mijn vader heeft dit nodig. Mijn moeder berust zich erin. Ook vraagt de huisarts of ze nog wensen heeft. Mijn moeder heeft nog een wens. Haar achter kleinkind zien. Ze vraagt wanneer Anouk is uitgerekend. Ik zeg 20 juni. Ze geeft eerlijk aan dat dat te lang duurt. Ik breek. Mijn hart schreeuwt Waarom?  Ik vertel aan de huisarts dat de baby kamer al klaar is. Ik hoop dat ze die nog kan  zien. De huisarts zegt:’Dat ga ik regelen. Ik regel een wens ambulance. Samen gaan we kijken of er nog meer wensen vervuld kunnen worden. We gaan dit met z’n allen bespreken. Wat een fantastisch initiatief. De huisarts gaat weer. Ik ga met mijn vader naar beneden. Hij gaat op z’n fiets appels halen. FF met zijn hoofd in de wind, FF uitwaaien. Ik heb zo met hem te doen. Ik rommel nog wat in huis. Ruim de was op. Dan komt mijn vader thuis. Hij gaat nog even een visje halen. Als hij terug is rijd ik naar de apotheek haal de medicijnen  op. Breng ze naar mijn moeder en ga. Met pijn in mijn hart laat ik haar achter in eenzaamheid en haar gevecht. Ik ga langs Anouk. Om 5 uur heeft ze afspraak bij de verloskundige. Ik loop gezellig met haar mee. We gaan nog even naar mijn huis. Co komt ook net thuis. Ze kletsen samen nog wat. Ik voel liefde en warmte. Leven en dood zo voelbaar dichtbij.

Zaterdag Ik heb mijzelf een rustdag beloofd. Vanmorgen heerlijk gewandeld met de club van 6. Wat heerlijk FF uit de bubbel. Het doet me goed. Ben zo dankbaar. Wat een heftige week. Wat is er veel gebeurt. Ik merk het nu ik deze blog schrijf. Het is een heel verhaal. FF tijd voor mijzelf ik moet  het mezelf gunnen. We zijn er nog niet.