Dankbaar, zoveel mooie herinneringen.

Vorige week zaterdag is het hoog/laag bed geleverd. Een confronterend moment. Mijn moeder was er niet blij mee. Maar zo alleen dag en nacht in de donkere slaapkamer maakte mij verdrietig. Ik snap de reactie van mijn moeder enigszins. Het voelt als weer een stapje dichterbij. Hij staat voor het raam. Hij staat daar prima. Vooral met het mooie weer van de afgelopen dagen. Het op bezoek gaan geeft mij nu meer rust. De eenzaamheid en beklemmende gevoel  van alleen in de slaapkamer is er niet meer. Ook voor mijn vader is het nu een stuk gezelliger.  Ze zijn nu weer samen. S’ nachts slaapt mijn moeder nog wel in haar eigen bed. Zolang dit gaat is het prima. 

Je ziet wel dat ze achteruit gaat. Sinds maandag drinkt ze alleen nog thee en water. De krachten nemen hierdoor af.  Ze is gestopt met de bijvoeding. Ze wordt volledig verzorgt door de thuiszorg. Ze is zo dankbaar dat ze goed verzorgt wordt en heeft een goede band met haar verzorgers. Maandag is de huisarts weer op huisbezoek geweest. De huisarts heeft haar buik onderzocht en geluisterd. Haar buik voelde nog rustig aan. Wel is ze vaak misselijk. Hier heeft ze medicijnen voor gekregen. 

Dinsdag na mijn werk ben ik even bij haar op bezoek geweest. Ze vertelde dat er visite was geweest. Dat waardeert ze wel. Maar ze vind het ook confronterend. Ze kan zich nog niet berusten in de situatie. Dat maakt de strijd ook zo zwaar. 

Donderdag ochtend heeft mijn vader zijn eerste vaccinatie tegen Corona gekregen. We moesten naar Purmerend. Jolanda bleef bij mijn moeder. Ze heeft het bed in de kamer verschoond en  wat in huis gerommeld.  Toen mijn vader en ik terug kwamen lag mijn moeder nog boven in bed. Ze was heel verdrietig. Ze gaf aan dat ze zich heel beroert voelde en wanhopig. Voor mij en mijn zus was dit beeld heel verdrietig. Je wilt wat doen maar je kunt niets doen. We praten wat met haar en proberen bemoedigende woorden te vinden . We gaan met haar naar beneden. Zodat wij het bed samen kunnen verschonen. De thuiszorg  komt langs, ze wordt gewassen en krijgt een schone pyjama aan. De thuiszorg praat met haar dat doet haar goed. Ik eet samen met mijn vader een broodje. We kletsen gezellig en maken samen een boodschappen lijstje. Ik ga naar huis. Ik ben lopend de zon schijnt ik probeer van het mooie weer te genieten. Mijn gedachten dwalen af naar mijn moeder. Ik besef dat afscheid nemen op deze manier me zwaar valt. Ik heb het moeilijk vandaag.

Vrijdag ochtend heb ik afgesproken met de schoonouders van Anouk. Ze wonen in Zwaagdijk het is mooi weer. Ik ga lekker op de fiets. We hebben elkaar al een tijdje niet gesproken. Hun huis is recentelijk verbouwd. Ik was nieuwsgierig hoe het geworden was. Het is heel mooi geworden. We zitten gezellig te kletsen. Over de zwangerschap van Anouk. Hoe we uitkijken naar ons eerste klein kind. En dat we er alle twee heel erg naar uitkijken. Vanuit Zwaagdijk fiets ik naar mijn vader en moeder. De thuiszorg is net mijn moeder aan het verzorgen. De huisarts komt op huisbezoek. We hebben weer een emotioneel gesprek over het leven en de dood. Mijn moeder geeft aan dat ze rust wil maar dat ze ons en het leven nog niet los kan laten. Ze geeft wel aan dat ze dankbaar is voor het mooie leven dat ze heeft gehad. Maar dat ze er eigenlijk nog niet klaar  mee is.Maar ze voelt dat haar lichaam niet meer wil. De berusting is er nog niet. Pfff wat is dit moeilijk. Ook geeft de huisarts aan in het gesprek dat we nu nog hele mooie en waardevolle gesprekken met elkaar moeten voeren. En vooral samen herinneringen op moeten halen.  En die zijn er gelukkig genoeg..........Dankbaar..........