Ik weet het even niet meer

Rob is moe,  uitgeput, misselijk en ligt weer in bed na het ontbijt. De ene dag staat hij te zagen voor het nieuwe aardbeienrek en nu na een slapeloze nacht trekt hij het niet. Het doet zoveel pijn in mijn lijf om hem zo te zien. En alert op: moet ik de dokter bellen, gaat het wel goed? Nee natuurlijk gaat het niet goed, maar geen dokter kan hem helpen. De kanker heeft het overgenomen. Ik weet het even niet meer.

Vorige week naar het AVL geweest, gehoord dat de PSA opgelopen is van 218 naar 846. En meerdere nieuwe  metastasen in de botten en groei van de bestaande. Gevraagd naar mogelijkheid van Actiniumtherapie, schudde zijn hoofd. Radium 223 dan? Hij geeft die mogelijkheid mee in zijn terugverwijzing naar het NZW. Maar geeft geen hoop. Rob heeft nog maanden, maar geen jaren meer. We vermoedden het al, maar nu is het bevestigd. Au, wat doet dat zeer en het maakt me moe, verdrietig en boos en het doet zo’n pijn. Ik wil hem nog bij me houden, hij is mijn grote liefde. 

En dan weet ik het weer. Hij zal altijd deel uit blijven maken van mijn leven. We hebben zoveel met elkaar meegemaakt en van elkaar geleerd in de afgelopen 30 jaar en dat kan niemand me afpakken. Hij is er nog en ik zal voor hem zorgen, zoals hij voor mij doet. Tijd om mijn krachtoefeningen te doen en een stuk wandelen. 

Groet José