Hoe gaat het met jou?
Hoe gaat het met jou? Pfff, wat moet ik antwoorden? Goed? Prima? Rot? Wanhopig? Verdrietig? In paniek? Ik weet het soms gewoon niet. Wat ik wel weet is dat ik altijd alert ben en in de zorgmodus sta. Dat kost energie, dat realiseer ik me. Door een paar keer per week te wandelen met muziek of luisterboek probeer ik mijn lijf en geest leeg te maken. Dat helpt me merk ik.
In september had Rob zware longontsteking, de antibiotica sloeg aan. Maar ik verdwaalde in mijn paniek. Zou dit het einde zijn? Hij viel in een paar dagen tijd 6 kilo af, was af en toe warrig en zijn ogen draaiden weg. Help! Toen heb ik onze zoon K gebeld: kom alsjeblieft, want ik heb ondersteuning nodig. Hij was er met een paar uur. Heeft boodschappen gehaald en bij Rob gezeten. Het maakte me weer rustig. In die week heb ik contact gezocht met een begrafenisondernemer, gevonden op internet. Een fijne vrouw, met wie we goede afspraken hebben gemaakt als het einde er is, wanneer dan ook. Dat gaf ook rust.
Gisteren, tot mijn verrassing vergat Rob zijn pijnstilling te nemen. Heb je het dan nodig, vroeg ik. Geen idee, maar ik neem ze vannacht niet, dan merken we het morgen wel. En nu: geen pijn. Ik schud mijn hoofd: een rare man, mijn liefste man met een raar lijf. Zou de Lutetium op langere termijn nog kunnen werken? Want klaagde hij niet over geurverlies en misselijkheid? We wachten het af. Dat is ook wat mijn leven tekent: afwachten en toeleven naar de volgende bloedafname. Werkt de therapie nog?
Wij staan bij familie en vrienden bekend als: ze zijn op vakantie of ze gaan op vakantie. Dat hou ik erin. Meestal wacht ik met boeken tot de bloeduitslag bekend is, want ja, stel je voor… dat ik moet cancelen. Tot vorig jaar gingen we nog met het vliegtuig naar de Canarische eilanden en de laatste keer naar Malaga. Dat trek ik niet meer, het hoopje ellende op Schiphol of ander vliegveld zien wachten, doodmoe in alle drukte, dan weet ik niet hoe ik hem. Het vliegtuig in of uit kan krijgen. Dat gevoel wil ik niet meer. Nu huren we eens in de twee maanden een huisje in Nederland. De laatste keer in Susteren (afgelopen februari) was fantastisch. De ene dag iets doen: een museum, dierentuin, uitgebreid ons zoveelste jubileum vieren en de andere dag niets, luieren, een stukje lopen. Volgende maand heb ik Gelderland of noord-Limburg op het oog. En begin mei gaan we met de kinderen en kleinkinderen naar Duitsland, dan vieren we dat we elkaar 30 jaar kennen, Rob 80 wordt en ik 70.
Groet José