Yeahhhhhh

Yeahhhhhh

5 november 2015

Yeahhhhh de bestralingen zijn achter de rug.
Ik kan nu weer een hoofdstuk afsluiten. De 'vernietigingen' zijn nu achter de rug.
Dit geeft een beetje dubbel gevoel, aan de ene kant heerlijk dat het achter de rug is maar aan de andere kant de twijfel of wel alles weg is.....

De bestralingen deden geen pijn.
Ik werd er alleen moe van en had energieverlies. Daarnaast was ik iedere keer misselijk.
Dit heb ik toen ook aan mijn arts (radiotherapeut) gemeld.
Zij zei toen dat dit niet van de bestraling kon komen. Ik dacht toen 'oké dan heb ik zeker een griepje of komt het van de zenuwen voor de bestraling ofzo'.
Maar toen het in het weekend weg was en door de weeks weer terug kwam heb ik het nogmaals gemeld bij mijn arts. Toen heeft zij mijn bestralingsplan erbij gepakt en bleek ik gelijk te hebben, er werd namelijk ook een klein stukje van mijn slokdarm bestraald en daar reageerde ik waarschijnlijk overgevoelig op.

Iedere dag weer die weg naar het ziekenhuis afleggen was psychisch zwaar.
Steeds weer wachten in de wachtkamer totdat je geroepen werd, daarna weer uitkleden in de kleedruimte, fleececape om (met dank aan de mammacare, SUPER) lopen naar de bunker, cape weer af, liggen op de behandeltafel, armen en handen in de beugels, kin omhoog, hoofd naar links draaien, een beetje getrek en geduw totdat je in de juiste houding ligt en het feestje kon beginnen. 4x 4 piepjes en de bestraling was klaar. Daarna weer opstaan, cape weer om, bunker weer uitlopen, aankleden en naar huis.... en dit 16x.....

Gelukkig vonden de meeste afspraken laat in de middag plaats zodat manlief met me meekon.
Samen op de scooter door de stad rijdend naar het ziekenhuis.
Maar soms was de afspraak toch in de ochtend of kon manlief niet mee omdat hij moest overwerken. Op die dagen ging ik gewoon alleen. Zo ook de laatste keer. Ik ging bewapend met een grote doos merci voor de verpleegsters richting het ziekenhuis, alleen, omdat manlief moest werken. Daar aangekomen zag ik manlief aan komen rijden op de scooter met een grote bos bloemen bij zich. Je dacht toch niet dat ik de laatste zou missen zei hij..... ik natuurlijk weer huilen..... Na deze laatste bestraling hebben we elkaar nog ff vastgehouden en een high five gegeven en toen moest hij weer naar zijn werk terug....

Het personeel dat je helpt bij de bestraling is allemaal erg vriendelijk, alleen erg jammer dat je bijna iedere dag andere mensen krijgt. Maar daarentegen zorgt dit ook wel weer voor afwisseling.
De 1 was rustig, de ander druk. Weer een ander meelevend of nieuwsgierig.
2 verpleegsters hebben zelfs aan mijn neptiet gevoeld omdat zij graag wilden weten hoe zo'n gevulde expander aanvoelt, was een aparte ervaring :-)

 

De reactie op mijn huid begon na de 15e bestraling, dus de 1 na laatste.
De huid boven mijn rechterborst is rood en voelt verbrand (zie foto).
Dit ondanks alle moeite; geen deo, niet geschoren, niet afgedroogd maar droog gedept en niet te lang in bad gelegen of gedoucht. Maar volgens de verpleegster komt de reactie toch wel als je pech hebt.... Nu zalf gekregen om het te verzachten.

Voor de oplettende lezers: ik vertelde de vorige keer dat ik helemaal niet in bad mocht tijdens de bestralingen. Gelukkig bleek dit niet waar. Je mag wel in bad, maar niet te lang. Je kunt je voorstellen hoe heerlijk ik dat vond. Ik heb weer veel liggen kijken naar mijn favoriete boom.
Hij begint al te verkleuren en uit te vallen (zie foto).
Ik ga van kaal naar langzaamaan meer haar en de boom van vol naar kaal, tja, verschil moet er wezen he......