Welles - nietes

Welles - nietes

16 februari 2017

Ik heb vorige maand internet afgestruind op zoek naar persoonlijke verhalen over een CT-scan van de buik inzake diepflap operaties. Maar helaas pindakaas ik heb niets kunnen vinden.

Ik dacht toen dat hier wederom een taak voor mij was weggelegd om dit zelf uitgebreid te bespreken in mijn blog. Maar dit is toch (weer) even anders gegaan dan gedacht.....

Er stond voor vandaag een dagje ziekenhuis gepland. 4 afspraken, 2 in de ochtend en 2 in de middag.

Als eerste de CT scan van mijn buik. Dit om in kaart te brengen hoe de (slag) aders precies lopen in mijn buik. Handig voor de operatie, dan weten de doctoren waar ze moeten zijn.

Ik kwam dus vanmorgen aan in het ziekenhuis en meldde me bij de balie van de radiologie.
Ik mocht in de wachtkamer plaats nemen en raakte al snel in gesprek met 2 aardige dames waarvan er 1 ook binnenkort de diepflap operatie zou krijgen. We zaten lekker te beppen over al onze ervaringen en over 'onze borsten' (schept toch snel een intieme band hè 😀) toen ik al naar binnen werd geroepen door een arts in opleiding. Een geinige vlotte blonde knul van ergens in de 20. Hij vroeg of ik gemakkelijk te prikken was? Ik antwoordde daarop dat dat verschilde van tijd tot tijd. Sinds de chemo zitten mijn aders wel eens verscholen en willen ze niet tevoorschijn komen. Hij durfde mij om die reden niet zelf te prikken en haalde er een oudere meer ervaren arts bij.

Deze heeft mijn aders m.b.v. Een echo apparaat opgezocht, ik moet zeggen dat ik dit een erg prettige ervaring vond. Niet omdat ik in vuur en vlam stond van die arts, maar meer omdat dit zoveel pijn en stress scheelt !! Ik snap niet dat ze dit niet altijd doen?

Door deze korte uitzending van opsporing verzocht met als hoofdverdachten de aders van Dees, was ik met 1x prikken klaar. De oudere arts vertrok weer en de jonge blonde spring in het veld ging voor mij informeren of ik al direct door kon voor de CT-scan. Hij noemde mij daarbij steeds mevrouw Light hart (op zijn Engels uitgesproken) hij wist wel dat dit gewoon Ligthart op zijn Hollands moest zijn, maar hij had er enorm veel lol om, en wie ben ik dan om hem zijn plezier te ontzeggen toch ?

ik mocht naar het volgende omkleedhokje. Ik had me inmiddels al ontdaan van alle metalen voorwerpen op en aan mijn lijf (ja ja ik heb geleerd van de vorige keren, zie mijn oude blog) en zat te wachten tot ik aan de beurt was. ik werd in de volgende ruimte geroepen en moest gaan liggen op de 'inschuiftafel'. Ik moest mijn legging en mijn onderbroek beide tot op mijn knieën naar beneden doen en kreeg een ieniemienie handdoekje op mijn buik. Geloof me, deze was geen partij voor mijn iets grotere buik 😀.

Toen kwam de volgende jonge mannelijke arts (Erik) tevoorschijn en hij stelde mij de vraag of ik toevallig allergisch was voor contrastvloeistof met jodium ? Eh.. ja ! Zei ik toen, maar dit had ik afgelopen maandag ook doorgegeven aan de anesesist, medicijnendokter en de verpleegkundige? Toen was er meteen allerlei tumult en gedoe. Ze wilden en konden mij nu niet helpen, eerst moest ik via het infuus een ander middel krijgen om een allergische reactie uit te sluiten, dit zou minimaal een uur duren en moest op een andere afdeling gebeuren. Zij gingen voor mij informeren en ik moest in de wachtkamer plaatsnemen.

Daar zat ik dan, met het infuus nog in mijn hand en zonder BH ..........

Ongeveer 10 minuten later kwam de verpleegkundige mij vertellen dat ze mij niet waren vergeten maar dat het heel druk was overal dus het kon even duren.

Nog eens 10 minuten later kwamen de oudere arts en Erik mij vertellen dat het vandaag niet meer ging lukken en dat ik volgende week terug moest komen en dan op de dagverpleging zou komen te liggen. Wanneer precies wisten ze nog niet. Of ik s-middags na mijn andere afspraken terug kon komen om te horen hoe, waar en wat ? Als ik dan naar Erik zou vragen zou het in orde komen.

Ik ben toen naar de kantine in het ziekenhuis gegaan en heb een broodje gegeten en een kopje thee gedronken tot het tijd was om naar mijn volgende afspraak te gaan.

Om 14.00 uur werd ik verwacht bij de fotograaf. Nee niet een gewone fotograaf maar een medisch fotograaf.... ik ging daar naar binnen en moest mijn schoenen uitdoen en mijn bovenkleding. Toen liep ik een ruimte binnen waar het gelukkig lekker warm was (liep toch half in mijn blootje). Daar werd mij verteld dat ik mijn broek en onderbroek tot op mijn knieën naar beneden moest doen (alweer ?? dacht ik toen nog) en werd mij verteld waar en hoe ik moest staan. Er zijn toen van verschillende kanten foto's gemaakt van mijn buik en borsten. Dit ging allemaal erg vlot. Wel heb ik nog gevraagd of deze foto's ook geschikt waren voor mijn paspoort / ID kaart, maar ik geloof dat de fotograaf mij niet helemaal begreep 😀

Na deze nieuwe ervaring ging ik weer op pad naar mijn volgende afspraak. Nu met mijn plastisch chirurg, dokter van T. De dokter die mijn hangbuik tot een nieuwe borst gaat ombouwen.
Na ongeveer een uur gewacht te hebben (dit is die dokter waarbij het spreekuur vaak uitloopt omdat hij altijd de tijd neemt voor zijn patiënten) werd ik naar binnen geroepen.
Hier alles nog even doorgesproken over de operatie en wat ik kon verwachten.
Hij vertelde ook dat hij contact had gehad met radiologie (Erik) en het had gehoord van de allergie voor jodium in contrastvloeistof. Hij vertelde dat hij het niet nodig vond om mij een dag op te laten nemen alleen voor deze scan. Hij vertelde dat tot een half jaar geleden er nog helemaal geen CT-scans van de buik werden gemaakt. Toen werd tijdens de operatie bepaald welke aderen er werden gebruikt voor de reconstructie. De operatie wordt gestart zonder voorkennis, dus 'blind'. Het enige nadeel is dat de operatie dan ongeveer 30 minuten langer duurt. Ik heb toen gevraagd of hij niet letterlijk blind zou gaan opereren ??? Nadat hij mij er lachend van overtuigd had dat dit niet zou gebeuren heb ik hem gedag gezegd en tot ziens op de grote operatiedag......

Nadat ik nog even naar Erik van radiologie was geweest om te vertellen dat er geen CT-scan meer zou komen, ben ik het ziekenhuis uit gelopen en in mijn auto gestapt. Het was inmiddels al 4 uur... Pffff ik was compleet gesloopt....

Op de terugweg in de auto realiseerde ik me dat ik echt weer midden in die ziekenhuis shit zat en dat de volgende operatie er toch echt aan zat te komen..... en met deze gedachten kwamen de waterlanders ook... ik heb ze maar gewoon laten lopen... lucht ook wel op....

Nog maar 11 dagen......