En we gaan voor de volgende ronde...

Openbaar blog
zondag 14 oktober 2018
1321 x gelezen

En we gaan voor de volgende ronde...

6 februari 2017

Als ik zie hoelang het geleden is dat ik mijn vorige blogbericht heb geschreven, dan kun je wel merken dat ik geprobeerd heb het 'gewone' leven weer op te pakken.
Over het algemeen gaat dit vrij aardig. Ik werk alweer 32 uur per week, heb geen lichamelijke beperkingen meer (op mijn energiepeil na) en ben steeds minder bezig met het avontuur wat ik de laatste 2 jaar heb meegemaakt....

Natuurlijk denk ik er nog wel aan, je word er af en toe weer aan herinnerd, en ik ben er van overtuigd dat dit nooit helemaal weg zal zijn.

Voel je een bultje, verdikking of pijntje, dan schiet je meteen weer in de stress.

Aan die mislukte slagroomsoes (lees rechtertiet met prothese) ben ik eigenlijk wel gewend nu en als deze niet hard en pijnlijk was geweest dan had ik het waarschijnlijk zo gelaten en had ik de diepflap operatie afgezegd...... want ik ben hier zooooooo ontzettend nerveus voor.

Toen ik te horen kreeg wanneer de operatie gaat plaatsvinden (maandag 27-02) zat ik er meteen weer middenin, weg normale leven, hallo achtbaan......

Ik word, tegen alle verwachtingen in, toch door dr. Van T. zelf geopereerd.
Maandag 13-02 naar het preoperatieve spreekuur en naar een medicijnenspreekuur ?
Donderdag 16-02 naar de medisch fotograaf en naar dr. Van T.

Tegen alle adviezen in toch op Google gezocht naar 'mislukte diepflap operaties'......
ik wil gewoon graag weten wat ik in het ergste geval kan verwachten, dan valt het altijd mee toch? pffffff, hellup......

Ook filmpjes gekeken waarin de operatie stap voor stap te zien is... ieuuuuw.....

Ik zie er enorm tegenop, maar ik moet nu echt doorzetten.
Ik ben angstig voor het wakker worden na de operatie (terwijl het natuurlijk wel gunstig is als je weer wakker wordt). Ik kom altijd moeilijk uit de narcose en begin altijd meteen enorm veel te kotsen. Maar afgezien daarvan zal ik wakker worden met; 2 drains in mijn buik, 1 drain in mijn tiet, 1 infuus in mijn hand, 1 infuus in mijn arm, morfine infuus in mijn been, een katheter, een harnas tegen trombose en in 'ligstoel' houding omdat je niet plat mag liggen......
Begrijpen jullie mijn gedachten.....

Ik zou graag de tijd een maandje verder willen zetten, dan heb ik het ergste alweer achter de rug.
ik hoop jullie weer te spreken als ik de diepflap achter de rug heb ….

Beste Desiree, Goede uitleg is heel belangrijk. Zodat je weet wat de risico's zijn, wat de leefregels na de OK zijn, maar vooral ook het resultaat waar je zo ontzettend blij van wordt. In jouw berichtje lees ik bezorgdheid en angst. Ik hoop dat het je nog lukt om dit om te buigen.
Deze gevoelens heb ik helemaal niet gehad. Vol vertrouwen keek ik uit naar de dag van de operatie. Oh wat had en heb ik nog veel vertrouwen in de plastische chirurg van ons ziekenhuis. En inderdaad oh wat ben ik blij met het resultaat. Na mijn borstamputatie werd er gelijk een prothese geplaatst en kon er dus huidsparend geopereerd worden. HIer was ik al heel blij mee. Maar ik weet nu ook het verschil. Een prothese is niet van jezelf, en voelt als het ware als een balletje. Als iemand tegen je aanloopt, voel je dat je een prothese hebt. Hoe anders is dit nu door de diep-flap. Dit voelt zo natuurlijk aan, dat dit bijna gewoon mijn oude borst weer is. Zonder complicaties is het herstel verlopen. Het is een lange OK, maar ik zou het zo weer overdoen.