En ook nummer 4 is een feit...

En ook nummer 4 is een feit...

24 juni 2016

De laatste keer schreef ik dat ik weer geopereerd moest worden, en hier typ ik al dat het inmiddels gebeurd is. Wat vliegt die tijd toch......

Woensdag 22 juni 2016 ben ik geopereerd.
Om 10 uur moest ik me melden bij het infopunt van het Flevoziekenhuis en om ongeveer 12 uur zou ik aan de beurt zijn.

Manlief en ik op de scooter, met mijn volgeladen koffertje tussen zijn benen, op weg naar het ziekenhuis. Vol met spanning, maar ook hooggespannen verwachtingen.
Zou het dan eindelijk echt de laatste keer zijn dat we dit hoeven mee te maken ??

Netjes om 09.45 uur kwamen we daar aan, we mochten even gaan zitten, de gastvrouw zou ons komen halen. Dit duurde niet lang, binnen een minuut of 5 was zij er al.
We gingen op weg naar de afdeling, ik vroeg nog aan haar, u maakt wel veel kilometers op zo'n dag he. Iedere keer alle patiënten begeleiden naar de juiste afdelingen. Zij vertelde toen dat zij daarom deze baan had uitgekozen om een paar kilootjes kwijt te raken, maar dat het niet had gewerkt, zij was niets afgevallen ... hihi.... Toen de gastvrouw ons meenam naar dag opname zei manlief tegen haar 'ik denk dat we verkeerd zitten, we moeten naar de shortstay'  Waarop zij antwoorde, 'oké, dan heb ik het zeker verkeerd begrepen?' We namen de trap naar een hogere verdieping en liepen de shortstay op. Daar moesten we ons aanmelden maar daar bleek ik niet bekend ?? Dus toch naar de dag opname ?? Hoefde ik dan niet te blijven?
Ik werd al blij van binnen, maar een stemmetje in mijn achterhoofd bleef wel fluisteren dat ik hier niet teveel op moest hopen.....

Bij de dag opname moesten we even wachten in de wachtkamer, we zouden zo opgehaald worden. Dit duurde inderdaad ook niet lang. We werden opgehaald door verpleegster Yvonne.
Een lieve, beetje stevige tante met een gezonde dosis humor. Zij nam ons mee naar mijn kamer, kamer 6 dit keer. Alles lag alweer klaar op mijn bed en tijdelijke nachtkastje.
Het blauwe kleedje wat ik zo moest aandoen, mijn medicijnen, diclofenac, paracetamol en 1 of ander pammetje om rustig te worden. De dosis hadden ze deze keer gehalveerd omdat ik hier zo suf van werd dat ik er zo lang over deed om weer uit die narcose te komen !!! En ik was nu ook niet zo nerveus als de andere keren, ik wist tenslotte al wat er allemaal komen zou...

Ik kreeg een polsbandje met mijn naam om en ik moest weer allerlei vragen beantwoorden.
Mijn bloeddruk en temperatuur werd opgenomen en ik kreeg de stempel op mijn voorhoofd met 'goedgekeurd voor operatie'. Om 11 uur moest ik de medicijnen innemen die klaar lagen en om 12 uur zou ik naar de ok gereden worden.

Ik lag eigenlijk net in mijn blauwe kleedje op bed toen er 2 verplegers binnen kwamen, 1 mannelijke en 1 vrouwelijke. Ze vroegen mij of ik mee wilde werken aan een interview.
De vrouwelijke verpleegster moest dit doen voor haar opleiding en de mannelijke verpleger moest haar dan beoordelen. Het zou bij elkaar zo'n 20 minuten gaan duren. Ik wilde dat wel, ik had toch niets beters te doen ?? :-)

De vragen liepen uiteen van de behandelingen en ziekenhuisbezoeken die ik afgelopen jaar had gehad naar mijn gevoelens over mijn ziekteperiode. Ik heb overal heel eerlijk en open op geantwoord, zoals ik altijd doe, en ik heb haar zelfs de link van mijn blog gegeven. Ze was erg blij met mijn antwoorden en we hebben tussendoor zelfs nog wat afgelachen, beetje humor kan nooit kwaad toch ? Door dit onverwachte tijdverdrijf was het 12 uur voor ik het wist.

Ik had de avond ervoor nog een tekening gemaakt voor de PC (plastisch chirurg) waar ze allemaal op moest letten en niet moest vergeten. Dus toen ik werd opgehaald om naar de ok te gaan lag deze tekening op mijn buik samen met een briefje met een aantal vragen die ik nog persé voor de operatie wilde stellen. Ik had namelijk weer een heleboel nieuwe dingen gelezen en dat moest ik echt even voorleggen aan haar......

Voordat je daadwerkelijk de ok ingaat kom je eerst in een soort 'voorruimte' hier krijg je je infuus, plakkers voor de draden om al je levensfuncties in de gaten te kunnen houden, je hoofdmutsje, etc.
Mijn infuus ging weer niet lekker, mijn linkerhand helemaal lek geprikt, uiteindelijk gelukt in mijn rechterhand. Later kwamen de anesesisten om dingen door te nemen, en toen......
Ik herkende hem !!!! De verpleger die er ook bij was bij mijn borstamputatie, die met die kale kop, kunnen jullie je dat verhaal nog herinneren ?? Hij deed toen zijn mutsje af om aan mij te laten zien dat ook hij kaal was (net als ik toen). Ik zag hem en zei: ' heeee, jij bent die kale' allemaal lachen, en hij keek heel verbaasd, hoe weet jij dat nou? Toen ik het hem vertelde kon hij zich dat ook herinneren, want hij doet nooit zijn mutsje af en bij mij deed hij dat toen wel om mij een hart onder de riem te steken.... grappig he.

Maar goed, we waren daar niet voor de lol, ik moest nu echt de ok in.
Toen was het inmiddels al een uur of half 1. Het duurde allemaal wat langer omdat ze van alles moesten nakijken door mijn medische achtergrond en ik niet alle medicijnen mag hebben, zelfs het narcosemiddel is iets aparts. Ik kwam de ok binnen, blijf me verbazen hoe klein het daar is.
Ik klom van mijn bed naar de tafel die daar stond en ze sloten me op van alles aan.
Door de halvering van de medicijnen maakte ik dit keer alles heel bewust mee.
Toen kwam de PC binnen en zag zij mijn vragenlijstje en tekening, die heb ik nog met haar kunnen doornemen en toen gingen ze beginnen. Ik zei tegen haar: ' doe je best he'.
Omdat ik een ander narcosemiddel toegediend kreeg dan dat ze normaal doen, vertelden ze mij dat dit middel naar uitjes zou smaken. Ik zei toen dat ik er dan wel een haring bij zou willen en toen zei de pc, denk dan maar aan haring met uitjes.... en dat was het laatste wat ik hoorde... zo snel werkt dat middel !!! Ik heb overigens helemaal niet aan haring met uitjes gedacht, je bent zo diep in slaap.....

Toen werd ik wakker in de uitslaapkamer en ik was wederom vreselijk misselijk.....
Maar wel meer bij dan de andere keren. Ze zagen dat ik wakker begon te worden en kwamen naar me toe. Ik begon meteen te spugen en wat er uitkwam was heeeel erg geel, net zo geel als kerrie :-) Maar het was niet veel. Toen zei de verpleegster, je hebt er net al een heleboel uitgegooid. Huh ???? Waarom kon ik me dat niet herinneren ?? Gek he.

Ik heb een beetje om me heen liggen kijken, er was veel te zien, veel patiënten en personeel.
En toen werd ik alweer opgehaald en naar zaal gebracht. Daar worden dan weer alle controles gedaan. En voor ik het wist was manlief er alweer om me te kussen.

Ik had inmiddels al gemerkt dat ik geen drain had, wat was ik hier blij om !!!
Zou ik dan echt vandaag al naar huis mogen ???!!! Toen ik wat minder suf begon te worden heb ik even naar mijn boobies gekeken onder de dekens. Er was aan de bovenkant helemaal niets te zien?? Geen wonden, mijn tepel links, daar was niets mee gedaan, ik dacht echt dat hier ook weer in gesneden zou worden, maar gelukkig niet, daarom was natuurlijk een drain ook niet nodig.

Na ongeveer een uur kwam mijn verpleegster Yvonne naar me toe om me te vertellen dat wanneer alle controles goed waren, ik geplast had en ik me goed genoeg voelde ik naar huis mocht. Nou dat liet ik me geen 2e keer zeggen natuurlijk. Ik zat meteen rechtop, klaar om naar het toilet te gaan, en ik vergat per ongeluk expres even te vermelden dat ik het hele ziekenhuis zag draaien.

Ik wilde naar huis !!!!! Met een beetje hulp ben ik bij het toilet gekomen en heb geplast.
Daarna werd mijn infuus eruit gehaald en werden mijn ontslagpapieren ingevuld en ik mocht me aankleden !!!! Inmiddels waren mijn kids ook aangekomen in het ziekenhuis. Manlief was op de scooter gekomen dus die moest thuis even de auto ophalen. Zoonlief heeft een rolstoel van beneden gehaald en dochterlief hielp me met aankleden en al mijn spulletjes bij elkaar zoeken.
Zoonlief duwde de rolstoel en dochterlief fungeerde als pakezel en zo zijn we naar beneden gegaan. Daar hebben ze mij buiten in het zonnetje gezet en hebben we staan wachten op manlief met de auto.

Thuis gekomen de bank weer 'logeerklaar' gemaakt voor me.
Maar eerst wilde ik kijken naar mijn boobies.
Ik heb me van boven uitgekleed en alles goed zitten te bekijken, wat viel dit tegen zeg.
De linker borst was wel iets verkleind, maar naar mijn mening is deze nog steeds veel te groot ten opzichte van mijn andere borst. En de plooien in mijn rechterborst zijn nagenoeg hetzelfde als voor deze operatie...... dit was echt een domper.... heb ik dit dan allemaal voor niets doorstaan ging er door mijn hoofd....

Naar mijn idee is er te weinig vet gebruikt voor de lipofilling, ze heeft ook alleen maar een beetje vet onder mijn rechter oksel weggehaald en aan mijn rug te voelen ook hier een beetje.
Maar waarom zo weinig, ik had ook gelezen dat je ook kunt 'overvullen' omdat 30 tot 50% van het ingespoten vet zich niet hecht en weer verdwijnt. En nu, bij mij, is er heel weinig vet ingespoten en als dit ook nog voor de helft verdwijnt ????? Ik was echt verdrietig en down hierdoor.

De volgende dag heb ik alles nog eens goed bekeken en zag ik wel verbetering t.o.v. de vorige keer, maar lang niet het resultaat wat ik verwacht en gehoopt had. En geloof me, na de vorige keer waren mijn verwachtingen nu echt niet te hoog en zeker realistisch. Maar zo'n klein resultaat had ik echt niet verwacht. Ik heb een foto bijgevoegd zodat iedereen kan zien wat ik bedoel !!!

14 juli hebben we een afspraak bij de PC en dan ga ik echt vragen wat ik nog kan verwachten en hoe lang het allemaal nog gaat duren. En als het antwoord me niet bevalt dan gaan we voor een second opinion !!!! Ik ben er nu wel een beetje klaar mee. Ik wil alles achter me kunnen laten (voor zover dit mogelijk is) en verder met mijn leven.

De pijn dit keer valt me trouwens mee en ik heb er alle vertrouwen in dat ik snel weer opknap en kan gaan uitkijken naar de zomervakantie .....