Een hoge stoep

Een hoge stoep

4 september 2017
 

Ik stond er vlak voor, van veraf leek hij niet zo hoog,
maar naarmate ik dichterbij kwam hoe hoger hij werd....
Hoe kom ik hier nou op, helemaal alleen, zonder hulp...
De moed zonk me in de schoenen, deze horde is te groot.....
Ik draai wel om en ga naar huis.....

Vandaag was mijn jaarlijkse borstencontrole.
Ik had niet verwacht dat dit mij zo zwaar zou vallen.
Toen ik in de wachtkamer zat kwamen alle herinneringen als een sneltrein binnen, het overviel me... Het achterdeurtje naar mijn keurig weggestopte emoties zwaaide met veel geweld open.
Even zitten..... even diep ademhalen.... herpakken....
Een dikke traan over mijn wangen hoeveel ik ook mijn best deed om deze te onderdrukken.

Veel tijd had ik niet om tot mijzelf te komen want ik werd snel geroepen.
Mijn tiet werd weer geplet voor de foto, en jeetje wat deed het zeer....
Maar even doorbijten en aan iets anders denken. Toen foto 2, vanuit een andere hoek, en klaar is Dees...

Ik mocht in de wachtkamer gaan zitten.
Ongeveer 5 minuten later kwamen ze mij vertellen dat de foto's waren gelukt en ik hoefde geen echo. Dat is een goed teken toch ? Woensdag krijg ik bij de chirurg (dr. C.) de uitslag te horen.

Achter het achterdeurtje zit nog veel verdriet en angst.... daar ben ik vandaag weer nadrukkelijk op gewezen.

Naar de buitenwereld laat ik dit niet vaak merken, als ik er niet over hoef te praten, dan is het er niet toch ? Mensen vragen er ook bijna niet meer naar. Dit zal ook wel komen omdat ik alweer in de vijfde versnelling van het leven sta.

Maar hoewel de mensen in mijn omgeving er niet meer mee bezig zijn, zit het nog wel in mijn koppie, achter dat deurtje en hier zal het mijn hele leven blijven zitten, ik heb levenslang.....

Die hoge stoep, ik ben er op geklommen.....
Het is me gelukt....
Helemaal alleen.....
En wat ben ik trots op mezelf !

Update:
Uitslag mammo was goed !!!!!!
Dankbaar dat mijn lieve dinnetje mee was om dit zenuwslopende gedoe samen met mij te beleven....