Een gele en een rode sok

Een gele en een rode sok

22 februari 2016

Pfffff, het is pas 3 weken geleden dat ik mijn vorige blog heb geschreven, maar het lijkt wel 3 maanden.... wat kan er dan veel gebeuren in een paar weken he...

De operatie is goed verlopen, deze heeft wel langer geduurd dan gedacht omdat de pc (plastisch chirurg) veel werk heeft gehad met de borst waar de expander in zat. In deze borst zaten veel plooien en deze heeft zij allemaal los proberen te maken. Dit is nog niet helemaal gelukt, maar zij heeft hiermee een begin gemaakt. De expander is er dus uitgehaald en de siliconen prothese erin gedaan. De andere borst is verkleind van een F-Cup naar een D-Cup.

Wederom kwam ik heel moeilijk uit de narcose, steeds een beetje wakker, en dan weer compleet van de wereld, en ook nu weer een heleboel gekotst. Maar manlief had op mijn verzoek een emmer meegenomen dit keer (die kleine papieren bakjes zijn geen partij voor mij) en dus was het kotsen nu minder vervelend. De pijn viel me mee ten opzichte van de vorige operatie. Begrijp me niet verkeerd hoor, ik heb pijn zat, maar het is gewoon minder 'scherp' dan de vorige keer.
Dus ik kon meteen al wat meer zelf doen. Zelf naar het toilet, duurde wel 15 minuten voordat ik daar was, maar toch, niemand hoefde te helpen, heerlijk !!! Ik had aan beide zijden (dus uit beide borsten) een drain, dat was dan wel weer "een handicap" meer.
Ik heb die eerste nacht redelijk geslapen, ik lag helemaal alleen op de 4-persoonskamer dit keer, kamer 13 (hellup hihi), dus lekker rustig. De nachtzuster kwam af en toe even kijken hoe het ging en ik had de deuren naar de gang dichtgedaan tegen het licht, dus de hele situatie was meer relaxed dan mijn vorige ziekenhuis bezoeken.

De volgende dag was ik er al vroeg uit (ongeveer om 7 uur) en ben ik na veel gestuntel met het infuus en de 2 drains koffie gaan halen aan het einde van de gang. Toen ik terugliep kwam de plastisch chirurg al aangelopen. Zij vertelde een beetje hoe de operatie was gegaan en vroeg of ik met drain naar huis zou willen. 1 drain liep niet meer, dus die mocht er uit, de andere liep nog teveel dus die moest er in blijven zitten. Ik hoefde niet lang na te denken over het antwoord, dat wilde ik natuurlijk wel. Dus daarna snel manlief gebeld met de mededeling dat ik al naar huis mocht !!! Ik had verwacht na 3 dagen, en gehoopt na 2 dagen, maar al naar 1 dag hadden we allemaal niet gedacht !!!! Manlief kwam me dus halen en ik ben heerlijk op de bank gekropen.

De dagen erna veel moe geweest en toch veel pijn.
Daarnaast ook weer heerlijk verwend, veel kaarten, bloemen, cadeaus etc. gekregen.
Na ongeveer een dag of 10 voelde ik me niet goed. Koude rillingen wisselde warmtegolven af.
Ik heb toen gebeld met de poli en ik mocht s-middags meteen komen. Ik had weer een infectie.
Antibiotica gekregen en mijn drain hebben ze er toen meteen afgelaten.

Eigenlijk mocht dat nog niet, hij liep nog 40cc per dag, en pas bij minder dan 30cc mag hij weg.
Maar omdat ik me niet lekker voelde en die drain toch vreselijk irriteerde mocht hij er al af.
Ik was daar zoooooo blij mee. Nu hoefde ik daar niet meer op te letten. Het was al weer een paar keer voorgekomen dat ik opstond van de bank en ik de drain was vergeten...... ahhhhhh dan trekt die slang aan je wond........

15 dagen na de operatie / reconstructie moest ik terug naar de pc voor controle.
Het weefsel uit mijn verkleinde borst was onderzocht door de patholoog en dit was helemaal schoon !!!! Daarnaast hebben we veel gesproken over hoe mijn borsten nu zijn.
Ze zijn namelijk helemaal niet goed. Begrijp me niet verkeerd hoor, de borsten zijn los van elkaar prima, en de linker zelfs prachtig, maar ze zijn geen setje. Het is net 1 gele en 1 rode sok.
Allebei sokken, en allebei houden ze je voeten warm, maar ze horen niet bij elkaar.........

Dit was voor mij, zo direct na de operatie echt een teleurstelling.....
Ik wist dat mijn borsten niet helemaal gelijk zouden zijn, ten slotte is het 1 natuurlijke borst en 1 met een prothese... ik heb ook veel foto's op internet bekeken en was op veel voorbereid.... maar mijn borsten zijn echt heel erg verschillend, dat beaamde de doctoren ook....
Alleen al in volume zit er minimaal een cupmaat verschil tussen en ook de vorm en de hoogte zijn anders. Ik heb voor een reconstructie gekozen zodat ik zonder uitwendige prothese door het leven kon gaan, nu zou ik alsnog een prothese moeten dragen om het verschil te corrigeren, dat klopt natuurlijk niet. Het is de bedoeling dat in de loop van de komende 4 tot 6 maanden mijn verkleinde borst nog krimpt (zwellingen nemen af) en de borst met de prothese nog uitzakt, dus de verwachting is dat ze wat meer op elkaar gaan lijken. Over 3 maanden heb ik weer een afspraak voor een controle, dus dan zien we verder.... mocht het niet beter zijn geworden dan gaan we verder kijken wat er nog aan te doen is....

Als ik dit bovenstaande verhaal (over het verschil in borsten) aan mensen vertel krijg ik soms de opmerking te horen "maar wees blij dat je nog leeft, dit is toch maar bijzaak" ......
Daar word ik zo ongelooflijk boos en verdrietig om......... Als je dit niet zelf hebt meegemaakt dan weet je echt niet waar je over praat !!!!! Ja, ik ben blij dat de kanker nu (zover ik weet) uit mijn lichaam is, en ja, ik weet dat dat het allerbelangrijkste is..... maar omdat ik deze verschrikkelijke nachtmerrie heb doorstaan is de rest niet meer belangrijk ???? naast die klote ziekte en alle horror behandelingen ben ik ook tot in mijn ziel geraakt en beroofd van alles wat mij vrouwelijk maakt..... mijn haar, mijn borsten, mijn uitstraling en vruchtbaarheid...... en ja, nu knok ik zo hard als ik kan om er weer bovenop te komen, lichamelijk en geestelijk, en hierbij spelen mijn borsten een heeeeele grote rol.......... Als deze weer enigszins normaal zijn komt dat vrouwelijke weer een beetje terug, dat is toch niet meer dan logisch ???? dus mensen denk eerst even na voordat je er zo een opmerking uitgooit......

Voor niet iedere vrouw zijn de borsten (na borstkanker) zo belangrijk trouwens, sommige vrouwen kiezen er bewust voor om niets te laten reconstrueren, en dat is hun goed recht !!!!
Gelukkig zijn we niet allemaal gelijk, dat werd zo'n saaie bedoening dan.....

Pfff, sorry, dit zat me al een tijdje niet lekker, dus moest het even kwijt....

Dat is trouwens niet het enige dat me dwars zit de laatste weken.... Vorige week ben ik naar de huisarts geweest omdat ik sinds een week of 6 een bultje (knikkertje onder de huid) onder mijn geamputeerde borst heb. De huisarts heeft het nagekeken en denkt het niets ernstigs is, maar heeft voor de zekerheid toch een verwijskaart gegeven voor een echo. Deze afspraak heb ik morgen om 17.00 uur. En dan komt dat 'kankerspookje' weer tevoorschijn he....
Zou die angst dan nooit voorbij gaan, schiet ik dan meteen in de stress bij elk bultje, pijntje of klacht ? Hopelijk slijt deze angst en wordt het steeds een beetje beter.....

Toen ik in de wachtkamer zat afgelopen donderdag voor mijn afspraak met de plastisch chirurg, zag ik de dame van de mamma-care mijn richting oplopen.... ik dacht meteen.... ze komt me halen om te vertellen dat het weefsel uit mijn andere borst niet goed is...... mijn hart bonkte heel hard in mijn keel, mijn handen waren helemaal bezweet en de vlammen sloegen mij uit..... dit was echt een vreselijk moment... ik slaagde letterlijk een zucht toen zij een andere dame mee naar binnen vroeg..... Ik hoop dit nooit meer mee te hoeven maken.....

Tja, hoe gaat het nu met me ?
Redelijk, antibiotica kuur is afgelopen, pijn wordt minder, slaap sinds 3 nachten weer in mijn eigen bed en begin kleine klusjes weer zelf te doen (eigenwijsje he).
Ben dus weer begonnen met de zoveelste opknapronde.......
Wel ben ik nerveus voor de uitslag va de echo van morgen.....