Een gekleurd geheel

Een gekleurd geheel

19 juni 2018

Het is nu bijna 4 maanden na de tepelreconstructie en de tattoo zit er inmiddels al op.
Maar laat ik bij het begin beginnen.

Het herstel van deze laatste operatie verliep voorspoedig, weinig pijn en geen rare dingen.
Het was erg wennen dat er op mijn eerst nog ‘kale’ borst weer iets zat.
Meerdere malen per dag bekeek ik mijn nieuwste aanwinst. Iedere keer als ik naar het toilet was geweest deed ik mijn shirt omhoog of omlaag (dat lag er aan wat voor kledingstuk ik aan had) en keek ik in de spiegel die daar hangt. Wauw, wat is dat mooi zeg.
Ook als ik een topje droeg en van boven af op mijn borsten keek zag ik door de stof heen niet 1 maar 2 ‘knopjes’ zitten. Ik liep zingend door het huis ‘ik heb er 2, ik heb er 2’ 😀

Al snel was ik gewend aan mijn nieuwe vriendje (lees het wratje) en ging ik na een week alweer aan de slag op mijn werk. Achteraf bleek dit te snel want na 2 uur werken was ik uitgeput, ik had toch weer veel last van de narcose net zoals de vorige keren. Maar ik wilde niet zo lang thuisblijven omdat ze mij al zo vaak hadden moeten missen op mijn werk. Ik ben iedere dag wat meer uren gaan werken en al snel werkte ik weer mijn normale 32 uur.

2 weken later ging ik voor controle naar mijn plastisch chirurg, hij vond dat alles er goed uitzag, maar het uiteindelijke resultaat zou pas na circa 3 à 4 maanden te zien zijn vertelde hij.
Alles moest nog een beetje uitzakken. Ik kon nu een afspraak gaan maken voor de tepel tattoo. Die afdeling zat een deur verder in de gang en ik kon daar meteen wel even langs?
Ik had de dag ervoor een taart + lieve kaart laten bezorgen op de afdeling va dr. van T. en daar bedankte hij mij hartelijk voor. Hij wilde mij graag nog zien over 3 maanden voor de eindcontrole.
Even handjes schudden en ik liep zijn kamer uit.

Nadat ik ook nog even langs die lieve mevrouw aan de balie was gelopen (zij bedankte ook voor de taart en vroeg mij hoe het ging) ben ik richting de afdeling voor de tattoo gelopen.

Ik vertelde daar waar ik voor kwam en deze dame heeft mij toen uitgelegd hoe het allemaal zou gaan verlopen. Ik zou 3 afspraken krijgen. De eerste afspraak voor een intake en het tatoeëren van een proefstukje, de tweede afspraak zou de tattoo daadwerkelijk worden gezet en de derde afspraak was bedoeld om te kijken of er nog wat plekjes moesten worden bijgewerkt.
Afijn, de afspraak voor de intake werd gemaakt, 26 april stond vast in de agenda.

26 april 2018:
Omdat ik er vrij vroeg moest zijn vandaag, ben ik rechtstreeks vanuit huis vertrokken richting ziekenhuis. Per ongeluk heb ik toen mijn plastabletten ingenomen (macht der gewoonte), dat was dus niet zo’n goed begin van de dag.... ik stapte in mijn auto en reed richting Hilversum.
Ik had de kleine auto mee, en omdat deze niet over een GPS beschikt heb ik mijn telefoon op de bijrijders-stoel gelegd en Google Maps aangezet. Maar omdat ik aan één kant voor 80% doof ben verstond ik daar weinig van. Nou ja dacht ik, ik heb deze route al zo vaak gereden, dat komt vast goed.

Toen ik zo’n 20 minuten onderweg was vond ik het toch wel erg lang duren voordat ik de afslag tegenkwam die ik moest nemen. Ik was nu toch wel aardig in de buurt, of niet? Ook moest ik al erg nodig plassen, die pillen begonnen te werken. Boos op mezelf dat ik zo stom was geweest die pillen in te nemen terwijl ik moest autorijden.... Na nog een paar kilometer te hebben doorgereden in de hoop dat ik de juiste afslag zou zien, begon ik toch lichtelijk ongerust te worden... ben ik wel goed gereden?
En jeetje wat moet ik nodig naar het toilet.... ik kreeg het echt benauwd...

Toen zag ik een bord met Amersfoort erop. Amersfoort??? Dit is niet goed, ik ben veel te ver...
Ik moest de snelweg af en keren en snel ook want ik pieste bijna in mijn broek...
Gelukkig zag ik toen de bekende grote M opduiken, jaaaaaa hier kon ik piesen.
Ik nam de afslag en reed zo snel mogelijk naar de Macdonald en ben daar letterlijk naar de toiletten gerend... pfffffff...... wat een opluchting.

Toen ik weer in mijn auto zat heb ik het ziekenhuis gebeld en heb ik uitgelegd dat ik verkeerd was gereden en daarom later kwam. Ze zullen wel gedacht hebben...
Toen ik er eindelijk was (zo’n 30 minuten te laat) kon ik meteen de behandelkamer in.
Daar heb ik toen kennis gemaakt met een superlieve arts en een al net zo’n vriendelijke assistente.  Zij hebben mij toen allerlei gezondheidsvragen gesteld en mij toen uitgelegd wat ze vandaag en de volgende keren zouden gaan doen. Er werd een foto van mijn borsten gemaakt en daarna mocht ik op de behandeltafel gaan liggen.

De arts rommelde wat met gekleurde mengsels en smeerde van alles op mijn (goede) borst net naast mijn echte tepel. Dit deed zij om samen de kleur te kunnen bepalen voor het proefstukje tepelhof op mijn kale borst. Het leek net of er een stel kinderen met make-up in de weer was geweest, allerlei vegen naast elkaar. De kleur die ik het best vond passen bij mijn echte tepel was ook de kleur die de arts het mooiste vond. Deze zou het worden !! Toen werden er allerlei attributen klaar gelegd, werd het gebied waar de tattoo zou komen ontsmet en werd de rest van mijn torso toegedekt met een handdoek. Het feest kon beginnen. Ik voelde er echt helemaal niets van! Maar dat is niet zo gek als je bedenkt dat alles daaronder al was weggehaald en zenuwen waren doorgesneden... en dan verwachten dat na 9 operaties hier nog gevoel zou zitten?
Nee, dat was te verwachten. Maar voor deze ene keer was ik er blij om dat hier geen gevoel meer zat... het trilde wel, maar dat was niet zo erg. Omdat de arts maar een heel klein stukje had gedaan was ik binnen een paar minuten al klaar. Ik kreeg de spiegel in mijn hand en zij liet het resultaat zien.

Net onder mijn wratje zat nu een gekleurd vlakje. Nu moesten we 6 weken wachten om te kijken hoe de genezing zou verlopen en hoe de kleur zou blijven. 2x per dag met vaseline insmeren,
2 weken niet zwemmen of naar de sauna en zeker niet in de zon. Met deze adviezen en een pleister op mijn tiet verliet ik het ziekenhuis weer.... Ik heb totaal geen last gehad van dit stukje huid dat was getatoeëerd en het genezen verliep snel.

10 mei 2018:
Samen met manlief en mijn pa en ma zijn wij vertrokken naar Noorwegen, op een cruiseboot.
Wij hebben een heerlijke vakantie gehad, echt onvergetelijk... Ik heb hierdoor weinig aan mijn borsten en de hele voorgaande geschiedenis gedacht, het was een zeer welkome afleiding....
Ik heb daar op de boot voor het eerst gezwommen na mijn tepelreconstructie. Toen ik mijn badpak aantrok zag ik 2 tepels op de plek waar deze horen te zitten ..... niemand kon nu aan de buitenkant zien dat ik anatomisch niet helemaal klop.... dit gaf mij een heel rustig en warm gevoel van binnen... wat een geschenk....

Na deze fantastische reis begon al snel het normale leven weer.
Werken, dagelijkse beslommeringen, je kent dat wel.

Toen stond al snel afspraak nummer 2 voor de tatoeage voor de deur.
Op 7 juni om 10.50 uur moest ik er zijn.
En je raadt het al: ik ging deze keer met de grote auto omdat deze een GPS heeft 😀
Ik kwam gelukkig op tijd aan en werd al snel naar binnen geroepen.

Samen hebben we toen weer naar de kleur van het proefstukje gekeken. Ik ging voor de lange spiegel staan en de arts vroeg mij wat ik er van vond.
Ik vertelde dat ik de kleur iets te bruin vond vergeleken met mijn echte tepel, ik wilde het iets meer roze hebben. Zij was het hier mee eens. Toen moest de vorm van mijn nieuwe tepelhof getekend worden. Zij ging aan de slag met een soort kleurpotlood en tekende de contouren op mijn huid. Weer moest ik voor de spiegel staan om te beoordelen. Zij had de contouren iets te veel langwerpig gemaakt naar mijn smaak, mijn andere tepelhof was immers ook niet langwerpig maar rond? Ook daar gaf zij mij gelijk in en veranderde het een beetje. Ja, hier kon ik mij wel in vinden. Zij vertelde dat zij de tattoo iets kleiner zou maken dan mijn andere tepelhof omdat zij de volgende keer wel nog iets erbij kon tatoeëren, maar dat iets weghalen heel moeilijk zou zijn. Logisch😀

Toen moest ik gaan liggen op de behandeltafel en werd er van alles klaar gelegd.
Ik wist nog van de vorige keer dat het geen pijn zou doen maar toch was ik nerveus, ik was zelfs een beetje misselijk van de spanning.

Ik had aan de arts en haar assistente gevraagd of zij wat foto’s wilden maken voor mijn blog/boek. Dat wilden zij graag doen, maar toen kwam de vraag of zij dan ook mochten filmen en fotograferen voor een kleine voorlichtingscampagne. Ja tuurlijk ! Deze foto en filmserie leidde mij een beetje af van het tatoeëren zelf dus dat was mooi meegenomen en heeft mij in totaal 88 foto’s en heel veel filmpjes opgeleverd. Ik moest nog wel een aantal formulieren tekenen om toestemming te geven voor het publiceren van het beeldmateriaal.

Het tatoeëren deed ook deze keer geen pijn, zoals verwacht. Wel trilde het door tot helemaal in mijn buik. Bij elkaar heeft het ongeveer een uur geduurd voordat zij klaar was. Toen mocht ik het eindresultaat gaan bekijken. Wat raar.... er zat nu ineens weer iets op mijn borst, een hele nieuwe tepelhof met daarop dat nu ingekleurde wratje... ik was blij en verrast.

Na het afplakken van mijn borst en nog wat goed bedoelde adviezen mocht ik gaan.
Over 6 weken moet ik terug voor de eindcontrole en is er dan wat ruimte om indien nodig nog wat aan te passen of bij te kleuren. Het wratje neemt namelijk niet zo goed inkt op als de rest van de huid, dus waarschijnlijk moet deze nog een keer worden ingekleurd.  Dat zal plaatsvinden op 19 juli. De arts gaf mij aan dat ik in deze 6 weken goed in de spiegel moest kijken en naar mijn gevoel moest luisteren. Wat voel je in je buik als je naar je borst kijkt, wat vind je niet mooi.... En geloof me, dat doe ik volop. Telkens als ik onder de douche vandaan kom sta ik mijn borsten te bewonderen, maar ik heb nog niets gevonden wat ik niet mooi vind.... misschien is de nieuwe tepelhof toch iets te groot, maar ja daar kan nu niets meer aan veranderd worden, dat heeft ze immers zelf gezegd?

21 juni heb ik ook mijn nacontrole bij de plastisch chirurg, mij benieuwen wat hij er van vind nu de tattoo er ook op zit.