Die angst zal altijd blijven...

Die angst zal altijd blijven...

21 januari 2018

We zijn weer 2 maanden verder en ik heb weer een boel te vertellen.

De littekens van de vorige operatie zijn goed hersteld.
Er zit alleen een harde verdikking onder mijn ‘echte’ borst op het punt waar na de operatie het litteken niet wilde sluiten, maar dit wordt met de tijd vanzelf zachter, minder dik en minder zichtbaar.

Ik ben blij met de vorm van mijn beide borsten en het formaat, het heeft even geduurd maar dan heb je ook wat 😉

In november heb ik een paar angstige weken meegemaakt.
Weten jullie nog hoe het allemaal begon 3 jaar geleden?
Dat ik onder de douche stond en een bultje (verdikking) vond? Dat had ik in november weer.
Tijdens het inzepen voelde ik een harde streng onder mijn oksel en aan de binnenkant van mijn onderarm. Het was aan de kant waar de kanker heeft gezeten, dus jullie begrijpen dat meteen alle alarmbellen gingen rinkelen. Dit was op een vrijdagochtend en toen ik op mijn werk was vertelde ik het aan een collega en moest ik huilen. Ik had er geen goed gevoel over en alle angst overspoelde mij als een donkere zee met hoge golven....

Dit is niet goed, de kanker is terug, of sterker nog, het was niet goed verwijderd de eerste keer.
Ik moet weer aan de chemo, bestralingen, operaties... Wilde ik dit wel, was ik sterk genoeg om dit weer mee te moeten maken? Ik probeerde het al alle macht te relativeren en kwam tot het besluit om 2 weken te wachten en als deze onwelkome gast er dan nog zat dan zou ik actie ondernemen en naar de huisarts gaan.

Elke dag onder de douche controleerde ik of ‘het’ er nog zat en dat stomme ding wilde maar niet verdwijnen. De angst dat dit slecht nieuws was groeide met de dag.

Na 2 weken ben ik met lood in mijn schoenen naar de huisarts gegaan.
Zij onderzocht mijn borsten, oksels en armen en kwam tot de (voorlopige) conclusie dat het waarschijnlijk iets onschuldigs was. Maar gezien mijn medische geschiedenis wilde zij toch dat ik een echo in het ziekenhuis zou laten maken.

Enigszins gerustgesteld, maar nog niet voor 100% belde ik het ziekenhuis om een afspraak te maken. Ik kon gelukkig snel terecht.

In de wachtkamer waar ik jammer genoeg al vaker had gezeten kwamen de herinneringen (en dan vooral de slechte) al snel weer naar boven. Verdorie, ik kan hier ook nooit zitten zonder dat de waterlanders ongewenst over mijn wangen rollen.....

De verpleger die de echo uitvoerde ging stelselmatig en vakkundig te werk.
Een dikke klodder gel en geen plekje van mijn borst en oksel werd overgeslagen.
Ik weet nog dat ik dacht, wat een lekker ding, pffff lekker moment voor zo’n gedachte meid.

Omdat het zo lang duurde sloeg de twijfel toch weer toe.
Wat als hij toch iets vond en de huisarts verkeerd zat?

Toen hij klaar was ging ik rechtop zitten op het bed en gaf hij mij het papier aan om de gel van mijn borsten te vegen. Terwijl ik aan het vegen was keek ik hem aan om een reactie van zijn gezicht te kunnen lezen. Maar omdat dit natuurlijk niet te doen is vroeg ik hem maar op man af of hij iets meer kon vertellen? Hij antwoordde dat er nog een arts naar moest kijken om een definitieve diagnose te kunnen stellen, maar zover hij kon zien was er niets ernstigs. Hij kon wel iets zien op de echo, maar wat het precies was wist hij niet zeker. Binnen een paar dagen kon ik bellen naar de huisarts voor de uitslag.

Weer iets meer gerust, maar nog steeds niet voor de volle 100% verliet ik het ziekenhuis weer.
Ik wilde gewoon af van die onzekerheid, wat zit er nou in mijn oksel en onder mijn arm?
Wat als mijn lijf mij weer voor de gek houdt net zoals bij die cyste van 4 jaar geleden en dat de kanker toch terug is vermomt als een vreemd object?

Voordat ik de uitslag kon opvragen bij mijn huisarts had ik begin december de jaarlijkse controle bij mijn oncoloog. Zij heeft toen voor mij in het systeem gekeken en aan mij verteld dat er niks ernstigs was gevonden onder mijn oksel en mijn arm. Pfffff, wat was ik opgelucht....
Waarschijnlijk was het oedeem (overblijfsel van de vele operaties) of een opgezette lymfeklier.
Verder waren alle controles trouwens goed bij de oncoloog en hoef ik hier volgend jaar december pas weer naartoe (en de 15 jaar daarna want ik hoorde dat ik nu 15 jaar aan de hormoonremmers moet omdat onderzoek heeft uitgewezen dat dit beter is dan een kortere periode).

Binnen een paar weken na het bezoek aan de oncoloog was de verdikking / bult in mijn oksel en de streng onder mijn bovenarm geheel verdwenen. Daaraan valt af te lezen dat het een opgezette lymfeklier is geweest.

Dit hele avontuur heeft mij weer doen realiseren dat als je eenmaal met kanker te maken hebt gehad die angst om het terugkeren ervan nooit zal verdwijnen. Het overheerst je leven niet maar sluimert stiekem ergens in je achterhoofd en komt zo af en toe naar buiten om je een onaangekondigd en onaangenaam bezoekje te brengen.... hier zal ik mee moeten leren leven.
De volgende keer dat ik hiervan weer visite krijg, zal ik zeker niet de vlag uithangen, maar misschien zorg ik dan wel voor een iets aangenamer bezoek en haal ik een biscuitje voor bij de thee?