Dat had ik nog niet gehad....

Dat had ik nog niet gehad....

19 november 2017

Het is nu ruim 2 maanden geleden dat ik de laatste operatie had en eindelijk kan ik weer zeggen dat het beter gaat. Ik gebruik het woord ‘eindelijk’ omdat het allemaal niet zonder slag of stoot is verlopen.

Na de operatie leken de wonden goed te herstellen zoals alle vorige keren.
Tijdens de eerste controle, 2 weken na de operatie, was alles redelijk kalm, alleen het litteken onder mijn linkerborst (de verkleinde gezonde borst) wilde niet helemaal dicht.
De arts heeft er nog naar gekeken, maar vond het niet nodig om een antibioticakuur voor te schrijven. Volgens hem is het beter om het lijf eerst de kans te geven om het zelf op te lossen.

Met deze informatie ging ik weer huiswaarts, maar al snel ging het slechter.
Er ontstond een gaatje onder mijn borst op het kruispunt waar de 3 littekens samenkomen (door de artsen het ‘drielandenpunt’ genoemd) en ik kreeg steeds meer pijn.

Ik heb toen weer contact opgenomen met de arts (zijn assistente) en heb toen een foto gestuurd van hoe de situatie op dat moment was. Nadat zij het aan de arts had laten zien hield hij vol dat mijn lijf het zelf moest oplossen, dit kon wel even duren. Oké geduld hebben Deesje zei ik tegen mezelf.

Later werd het kleine gaatje groter, maar ondanks de pijn zette ik door !

Maar helaas bleef het niet bij het pijnlijke drielandenpunt, zonder fraai uitzicht....
Ook langs mijn zorgvuldig kundig gereconstrueerde tepel vielen de gaten erin.

Weer bellen en foto’s sturen en toen eindelijk viel de beslissing dat ik een antibioticakuur zou krijgen.

Daarna ging het herstel vrij snel.
Binnen 2 weken waren de gaten dicht en konden de littekens eindelijk aan het werk om alles mooi te laten genezen.

4 weken na de operatie ben ik alweer gestart met werken.
Ik heb mijn uren opgebouwd van 50% naar 75% en nu zit ik weer op de 100%.

Het viel me allemaal mee, alleen de vermoeidheid en vergeetachtigheid door de narcose lijkt na iedere operatie zwaarder te worden.

Ook ben ik weer begonnen met lopen.
Poehee, dat viel zwaar tegen. Pijn in mijn schenen en minder conditie dan ik dacht.

In januari 2018 heb ik weer een afspraak met de arts.
Dan gaan we kijken hoe het er nu uitziet en gaan we praten over de tepelreconstructie.

In de tussentijd richt ik me maar op mijn conditie, dieet en zelfwaarde......
Ook zal ik veel op Google te vinden zijn om het verschil te kunnen zien tussen een gereconstrueerde tepel en een getatoeëerde tepel.....

Geestelijk valt het me momenteel ook wat zwaarder dan gedacht.
Ruim 2,5 jaar leef ik al van de ene behandeling, afspraak en operatie naar de andere.
En nu, met de finish binnen bereik, val ik in het welbekende gat en zit mijn hoofd vol met gedachten, angsten en waanideeën.

Maar goed, Dees zou Dees niet zijn om ook deze keer weer haar schouders eronder te zetten om uit dit dalletje te klimmen ....

Dussss, 2018, beat me ! (or better, be very gentle with me) ....