24 maart 2015, D-day (diagnose-dag)
24 maart 2015, D-day (diagnose-dag)
Op dinsdag 24 maart 2015 samen met mijn mannetje naar het ziekenhuis.
We werden vrij snel binnen geroepen bij een verpleegkundige / arts.
Al bij binnenkomst kregen we (zonder verder onderzoek) te horen dat het foute boel was.
'Het ziet er niet goed uit meis' zei ze. Het is voor 99% kanker,
de tumor is circa 3 cm groot met nog een rare friemel eraan.
Daar zit je dan, verslagen, je krijgt echt een dreun in je gezicht. Tot 5 minuten daarvoor gingen we er nog steeds vanuit dat het hier om een cyste ging !! De arts heeft ons de echo's en de mammografie laten zien, maar dat blijft moeilijk te beoordelen hoor. Ook de echo's en mammografie van 1,5 jaar geleden werden erbij gepakt. De cyste van toen was ook nu nog duidelijk te zien op de echo. Hij was helemaal niet gegroeid, hij was nog net zo groot als toen, maar SURPRISE, vlak naast de cyste, meer aan de buitenkant was een gezwel gekomen.............. en deze was al minimaal 3 cm groot !!!!!!!
Ik was voor de gek gehouden door mijn eigen lichaam. Als die cyste er niet had gezeten dan had ik die tumor misschien al eerder opgemerkt......
Meteen na dit vreselijke nieuws moest ik een ander kamertje in om een biopt te laten nemen van de tumor om te kijken met welk soort we hier te maken hadden. Dan ben je al vreselijk verdrietig en verslagen en dan moet je dat ondergaan !! Mijn mannetje mocht niet mee naar binnen vanwege de steriliteit.
Daar lag ik dan. Met een ontbloot bovenlijf op een koude tafel.
De dokter komt zo bij u werd me verteld. Nou dat duurde en duurde maar en ondertussen lag ik mijn tranen in te slikken, ik wilde mij groot houden, maar welk normaal mens zou dat kunnen op zo'n moment ?
Eindelijk kwam de arts binnen, gaf me een hand en vroeg of ik wist wat er ging gebeuren?
Ik zei nee, alleen dat er een biopt genomen zou worden? Hij vertelde dat er eerst een verdoving gegeven zou worden op de plek waar de tumor zat en daarna zou hij met een apparaatje een aantal stukjes uit die tumor weghalen (knippen als het ware). Ik moest op mijn zij gaan liggen met de 'foute' borst naar boven. Toen kwam die injectie, even vervelend, maar viel mee. Daarna het knip-apparaatje, ik hoorde een metaalachtig geluid en er werd geknipt in mijn tiet. Dat deed geen pijn, maar het idee dat er in mijn lichaam geknipt werd, ik werd er heel erg naar van en ging bijna van mijn stokkie....
De verpleegkundige vroeg nog wel of het wel goed ging met me, jaaaa zei ik, moest natuurlijk wel stoer blijven he.... daarna nog een keer dat metaalachtige geluid en weer dat knippen.
Toen even drukken tegen het bloeden en een grote pleister erop en ik was klaar. Ik mocht rechtop komen zitten en zodra het ging mocht ik me gaan aankleden.
Ik kwam het kleedkamertje uit en zag mijn mannetje zitten en toen brak ik even, tranen begonnen te lopen....
Donderdag 26 maart zouden we de uitslag horen van de biopt, dan hadden we een afspraak met de chirurg dokter C. Er was ons al verteld dat er een grote kans was dat ik op korte termijn onder het mes zou gaan.
Die dag zijn we naar onze ouders en mijn werk gereden om het nieuws te vertellen.
Nog steeds leek het niet over mezelf te gaan.... zit ik nou in een slechte B-film met mezelf in de hoofdrol ?
Die dag was om het te laten bezinken en om de moed te vinden om dit gevecht aan te gaan ......
Die nacht heb ik mijn mannetje in paniek wakker gemaakt, het besef kwam keihard binnen, en ik wist even niet hoe hier mee om te gaan ......................
