Is het niet eens tijd je te herpakken?
‘Is het niet eens tijd je te herpakken?’ vroeg mijn vader een paar maanden geleden. Deze vraag komt uit een goed hart. Als dochter weet ik dat mijn vader het me als geen ander zou gunnen dat alles weer ‘normaal’ is. Dat ik weer zorgeloos door het leven huppel alsof het enkel uit kleurige bloemenweides bestaat waar de vlinders zorgeloos van bloem naar bloem vliegen.
Op het moment dat je de diagnose kanker krijgt, ligt er de eerste tijd een kant en klare handleiding voor je klaar. Je hebt ineens een nieuwe fulltime baan. Niet eentje waar je voor had gesolliciteerd, maar dat terzijde. Geen baan die je CV opfleurt of eentje waar je ooit opslag zal krijgen, maar een baan waar je keihard mag werken in de hoop dat je het geluk mag hebben weer gezond te worden.
Je meldt je op de tijden dat je verwacht wordt in het ziekenhuis en draait onregelmatige nachtdiensten bij onverwachte koorts tijdens chemotherapie. De mensen om je heen supporten je, maar echte collega’s die je kunnen helpen al het werk tijdens de behandeling te verzetten heb je niet. Jij bent de enige die deze klus kan klaren.
En dan is daar het moment, de dag waar je in je hoofd al zoveel keren naar hebt afgeteld. De laatste behandeling. Deze baan heeft je volledig uitgeput, gevloerd en leeggezogen, maar je kan ontslag nemen. Een stevige handdruk van die aardige dokter, de beste wensen voor de toekomst en je staat op straat.
Je zou niks liever willen dan jezelf ‘herpakken’. Teruggaan naar waar je gebleven was voordat deze ongevraagde baan je in je schoot werd geworpen. Naar de tijd van werken naast een jong gezin, s’avonds nog gezellig dineren met vrienden en tussendoor nog een uurtje sporten en wat boodschappen doen.
Het lukt me niet. Ik zou heel graag willen zeggen ‘nog niet’, maar nu ruim drie jaar na de diagnose zou het kunnen dat dit ‘het’ is. ‘Het’ betekent in mijn geval dat ik laatst de kinderen ben vergeten op te halen van school en op sommige dagen kotsend boven de wc hang van de vermoeidheid. Dat een te grote hoeveelheid aan prikkels ervoor zorgt dat ik s’avonds alleen maar kan huilen en dat ik niet kan slapen, hoe moe ik ook ben.
Herpakken betekent voor mij afscheid nemen van wie ik was en trots zijn op wie ik nu ben. Kijken naar alles wat wel lukt en daar dankbaar voor zijn.
Maar jeetje, wat is het soms lastig.
31 reacties
Deze komt binnen zeg! Wat een rake omschrijving dit.
Het raakt me, zo jong en dan dit, door een ongenode gast in je lichaam. En het is zo herkenbaar (en confronterend).
Ik hoop dat het je lukt om je te herpakken op een manier die bij je past en op een tempo die voor jou goed voelt. Het is een heel proces!
Dank je wel voor je lieve reactie! Het is inderdaad een heel proces (zag dat jij veel hebt geschreven hier in jouw blogs; ik ga ze van de week eens lezen) fijn om zo herkenning te vinden. En ja, dat herpakken gaat goedkomen! Ik ben al een eindje op weg. Mooie zondag vandaag ❤️
Het onmogelijke mogelijk te maken. IK Worstek daar ooenorm mee. BEDANKT VÖOR JE INBRENG. WAS VOOR MIJ TROOSTEND EN IN SPIREREND
Hoi,
ja jij ook al, tijd om te herpakken? Ook jij zit op de krater te dansen ook ik en ik heb hier nog wat blogs van mensen gelezen die in die fase zitten. Ik noem het nog niet, in het zwarte gat vallen. Zo snel laten wij ons toch niet ommeppen dat gat in na al onze behandelingen en dan nu niks meer…💪
het is niet altijd makkelijk maar bedenk ook gezonde mensen hebben wel eens 🗯😖🤬👿 dagen en die moeten daar ook doorheen.
de een is de ander niet en als ik het ff niet zie zitten ga ik wandelen of pak mijn schetsboek en ga tekenen. Geloof me
tekenen schilderen of kleuren. Creatief bezig zijn. Probeer het gewoon je bent ff in een andere wereld je komt terug en je voelt je gelijk weer sterker. Je hoeft geen kunstenaar te zijn om creatieve dingen te doen maar als je deze stap zet….. het doet je goed. Ik teken mijn hele leven al ik ben ermee geboren maar ik heb wat mensen blij ermee gemaakt maar ook ermee gestimuleerd. Ik zou graag mensen willen begeleiden in het maken van kunst. Dat lijkt nu eens de perfecte baan voor mij.
ik wens je veel sterkte toe. Als wij het kunnen kun jij het ook. 💪💪💪
groetjes Bernie☘️
Fijn Bernie, dat voor jou creatief bezig zijn een manier is om jezelf te resetten! Ik word heel blij van yoga en moestuinieren. Zou prachtig voor je zijn als je je werk kan maken van je grote passie. Je tekening is prachtig in ieder geval.
Fijne zondag ❤️
Hoi Nouknouk,
Mooi omschreven. En jeetje wat herkenbaar. Ik lees vaker blogs van mensen hier, ben zelf niet zo'n schrijver. Maar het voelt wat minder alleen als je herkenbare verhalen leest.
Ik ben nu 2 jaar na de diagnose baarmoederhalskanker. Net als jij nog jong, 37 met een dochter van 4. Regelmatig zou ik willen dat ik weer mezelf was. Naar een festival gaan, borrelen met vrienden tot laat, een uurtje lekker boksen. Maar het lijkt er op, dat deze persoon met weinig energie, die nieuwe ik is.
Hoe accepteer je dat? Ik weet het nog steeds niet echt. Gewoon doorgaan denk ik. En genieten van wat er wel kan. En dat is gelukkig nog aardig wat.
Ik leer steeds meer dat geluk in de kleine dingen zit. Dus wel dat rondje fietsen met m'n dochter of lekker samen dansen. En daar geniet ik dan extra van.
Heel veel succes met herpakken. Geniet van alle kleine dingen die wel lukken. En je bent niet de enige.
En dat het lastig is, dat is zeker zo!! Dat blijft.
Groetjes Mariët
Hi Mariet,
Bedankt voor je berichtje! Ook in jouw bericht veel herkenning.
Vroeger werd ik na een leuk avondje wel eens wakker met een kater smorgens. Inmiddels word ik na het drinken van twee wijntjes wakker met een volwassen mannetjesleeuw die gerust een paar dagen naast me in bed blijft liggen 😊
En ach, op een bijzondere avond heb ik dat er nog wel over ook. Er is zoveel fijns wat het leven de moeite waard maakt.
Van proberen kan je leren, zeg ik vaak tegen m’n kinderen. Dus we gaan er gewoon voor; proberen te leren accepteren.
Veel liefs voor jou!
Groetjes Anouk
Wow wat ontzettend mooi omschreven! Ik voel het zo hetzelfde! Het is en het mag ook lastig zijn. Ik heb een tijd gezegd ik wil terug naar mijn oude leven. Maar ben er nu achter dat ik een modus moet vinden in mijn nieuwe leven. Ook wel mooi om ook uit te vinden wat ik daarin dan nog terug wil van mijn oude leven.
Een zoektocht nog wel. Maar fijn om hier de herkenning ( en erkenning) bij anderen te vinden
lieve groet, Saskia
Dank je wel Saskia voor je lieve berichtje. Ik wil jou het allerbeste wensen in jouw zoektocht! Je vindt de weg vast 😊
Hallo NoukNouk, jou verhaal verschilt heel erg van het mijn, (2014, 60 jaar en leukemie, stamceltransplantatie) maar de vermoeidheid, het geheugen en je oude (fysieke) ik niet meer kunnen vinden is wel nagenoeg hetzelfde. Ik was ook de wanhoop nabij met de gedachte dat ik een aantal dingen die ik graag deed niet meer zou kunnen, bijv. tennissen, volleyen en golfen. Tot ik 4 (!) jaar na behandeling tegen mijn vrouw zei: "ik ga vanavond even bij het volleyen kijken". Om half acht wil ik de deur uit met mijn sporttas waarop mijn vrouw zegt "je gaat toch alleen kijken?" "Ja, maar als ze toevallig iemand te kort komen, probeer ik het effe". En gelukkig kwamen ze iemand te kort en ben ik sindsdien weer aan het volleyen. En inmiddels ook weer aan het golfen. (tennis gaat niet meer lukken door neuropathie in de onderbenen/voeten). Maar wat ik je eigenlijk met dit verhaal wil aangeven NoukNouk, is dat je nu denkt iets niet meer te kunnen doen maar probeer het gewoon later nog eens. Want sinds mijn leukemie is mijn lijfspreuk een beetje "kunnen begint met willen". Ik wens je heel veel succes met het hervinden van je oude jij, misschien niet alles maar wellicht meer dan je denkt. Groet, Sjef
Hi Sjef,
Bedankt voor je berichtje. Fijn dat volleybal en golfen weer gaat en je daar ook vooral erg van kan genieten. Mijn valkuil is denk ik eerder dat ik mezelf graag overschat. Ik wil heel veel, heel graag, maar fysiek word ik nogal eens terug gefloten. Jouw lijfspreuk neem ik mee de komende tijd, want hij is op veel vlakken bruikbaar. Dank je wel!
Groeten Anouk
hallo NoukNouk, ik kan niet laten toch nog even te reageren op je valkuil van zelfoverschatting. Vooral blijven doen! Als je fysiek geen problemen oploopt met wat uitdaging kom je gewoon op het punt dat het wel lukt, alleen wat later. En dat ik nou eigenlijk wat ik bedoel met "kunnen begint met willen". Heel veel succes en verheug je erop dat er nog eens naar je wordt gefloten want dat is ook al zo wat tegenwoordig.
Je wilt het allemaal weer kunnen doen mensen hebben geen idee wat je doormaak als je het zelf niet hebt ondervonden.
Heb na de behandeling 3 maanden zuurstoftherapie gehad ook tegen de pijn na fysiotherapie die mijn ribben had gebroken op de plaats van bestraling zijn je ribben poreus geworden, zij had er doorheen gedrukt, het nadeel van zuurstoftherapie is dat je ogen zeer achteruit gaan 2 punten maarliefst, nu tegen neuropathie naproxen en met maagbeschermer, neuropathie in handen en voeten , vocht vasthouden , plastabletten gebruiken, door eerdere baarmoederhalskanker incontinentie erbij, door hormoonbehandeling was er kans op borstkanker, door foute diagnose langer doorgelopen met knobbel in borst na aandringen geopereerd het was toch niks werd in eerste instantie gezegt bij uitslag onderzoek knobbel toch kanker gevonden nog een keer geopereerd en bestraling en chemotherapie, nu klaar met exstra controlle en verder leven met de neuropathie, ben nu weer sterker geworden door tevreden te zijn hoe ik nu ben maar het went nooit. Veel sterkte els.
Bedankt voor je berichtje! Jeetje, je hebt een hoop voor de kiezen gekregen. Ik wil je veel liefs wensen en alle goeds voor de toekomst ❤️
Het is niet herpakken. Je vader bedoelt het liefdevol en goed. Het is meer beginnen aan een tweede leven; voor en na de kanker. Het is meebewegen met wat er nog is. Zoals je schrijft klinkt het als rouw voor hoe het was. Je lijf werkt niet mee en het blijft balanceren tussen de mogelijkheden die er nog zijn. Alle ballen in de lucht houden is zwaar. Kanker hebben ( gehad) is topsport. Zeker in een gezin met kinderen die je nodig hebben.
Sterkte met het vinden van een nieuw evenwicht.
Het is een zeer ingrijpende ziekte met een impact die vaker niet gezien wordt.
Bedankt voor je berichtje. Ik ervaar het precies zo: een leven voor en een leven na.
Ik heb al een aardige weg afgelegd en ben nu op een soort tweesprong beland; een deel van mij hoopt op verder herstel, terwijl ik me aan andere kant besef dat de situatie qua herstel nu al een tijdje is wat het is. Kan ik mijn energie beter stoppen in accepteren van wat nu is? Ik denk dat het antwoord ‘ja’ is. En dat is inderdaad rouwen om wie ik niet meer ben en heel trots zijn op alles wat ik wel ben vandaag de dag.
Hoi Nouknouk,
Zoals meerdere reacties van anderen mensen, is wat jij schrijft heel herkenbaar, en dat brengt steun voor die genen die allemaal met deze ziekte te maken hebben. We hebben er een nieuwe baan bijgekregen. Geniet van de dingen die nog wel kunnen. Dat probeer ik ook, gisteren heb ik mijn laatste chemokuur via het infuus gehad, hierna blijven de chemopillen over als "onderhoudskuur" nu nog 1 flinke week ziek zijn, want de chemopillen kan ik beter verdragen dan de chemokuur via het infuus. Die maakt meer kapot dan je lief is.
Hoi Tina,
Bedankt voor je berichtje. Fijn dat je herkenning vindt. Het is vaak niet uit te leggen aan iemand die dit niet heeft meegemaakt. Gelukkig ook maar misschien.
Ik wil je veel sterkte wensen; het lamlendige gevoel van wakker worden de dag na de chemo is met geen pen te beschrijven. Veel liefs voor jou!
Groetjes Anouk
Aan iedereen wens ik veel goede moed. Ik heb het al een tijdje achter me, maar het is idd. zoeken naar wat nog lukt en accepteren wat niet meer lukt. Ik la eens (Germaine Greer) : "Ga terug naar je kinderjaren en herinner je wat je toen gelukkig maakte en wat je toen goed kon en wenste te doen". Er kan iets inspirerends in je opkomen.
En ook : hou van jezelf, gun jezelf wat zelfzorg en wat rust. Veel liefs, Merilou
Fijn om te lezen dat alles al enige tijd achter je ligt en dank je wel voor je reactie; het zijn goede tips ❤️
Groetjes Anouk
Misschien kan onderstaand animatie filmpje je hierbij helpen om de mensen om je heen te laten zien hoe het voor jou is. Kort, maar zeer verhelderend.
Groeten
https://www.het-zwartegat.nl/
https://vimeo.com/309880326
Zeker verhelderend! Is de website nog in ontwikkeling of kwam jij er ook bij toeval terecht? Groeten Anouk
Ha Anouk,
Nee ik kwam er nier bij toeval achter, maar wij waren bij de 'lancering' van het filmpje. Ik heb er toen een blog over geschreven met de gelijknamige titel het zwarte gat.
Ah, zo. Dank je wel! Heb het filmpje opgeslagen op m’n telefoon en zal m zeker nog eens terugkijken.
https://www.kanker.nl/ervaringen-van-anderen/blogs/heleentje-is-ziek/he…
Groet Lenneke
Woow dat was even heel confronterend dit filmpje🤔 ik kijk zo uit naar het einde vd behandeling
Liefs C.
Hoi Heleen
wat geeft dit filmpje goed weer wat er inderdaad met je kan gebeuren!! Heb in augustus de diagnose borstkanker gekregen , 5 weken later borst amputatie en reconstructie, hormoontherapie als aanvullende behandeling en dan wordt je door de chirurg naar huis gestuurd met de mededeling tot over een jaar mevr .!!!
en dan komt idd ineens dat zwarte gat want hoe nu verder .
Na paar weken heb ik zelf de stap ondernomen en bij de oncoloog aangegeven dat het zo niet gaat lukken en wacht ik nu op een oproep voor onco revalidatie.
dus hopelijk gaat het me dan lukken ik samen weer een ritme in m’n leven terug te krijgen 😊
Kokkies, (ex)-patient
Hoi Nouknouk,
Dank voor je berichtje over 'Herpakken' , het heeft me erg veel goed gedaan en mijn ogen geopend. Een half jaar geleden eindigde mijn behandeling, borstkanker triple negatief met uitzaaiing. Vanwege de bijwerkingen van chemo tabletten, die een paar % meer kans zouden geven dat het niet terug komt, ben ik daar niet aan begonnen. 'k Zou mijn 'normale' leventje weer oppakken, stukje bij beetje actief bezig zijn en dan zou het wel weer goed komen. Ondertussen heb ik al weer veel ondernomen het laatste half jaar. Voor het oog weer een 'normaal' leven. Helaas! Het voelt niet als NORMAAL. Iets doen, even plat, iets doen, zitten, iets doen, rusten enz. enz. Teveel prikkels? OH.. mijn hoofd! Door jouw stukje werd het mij duidelijk dat ik het 'normale' oude leventje van vóór de kanker niet terug zal krijgen (al hoop ik dat het na een jaar weer wat beter is) . Dit is nu voor mij het nieuwe 'normaal'. Nog meer genieten dus van wat wel kan en dat is best veel. Met mijn 77 jaar kan ik, zelfs met dit voor mijn doen beperkte leven, in veel opzichten meer dan veel leeftijdsgenoten. 'k Kan nu het nieuwe normaal omarmen, met plezier kijk ik terug naar het 'oude normaal' , maar vol verwachting zie ik uit naar het mooie wat nog voor me ligt. Plannetjes maken, ondernemen, leven in een lagere versnelling; je ziet veel meer!
Nogmaals dank Nouknouk, de zon breekt door 'k ga er even op uit!
Veel sterkte gewenst, het is zwaar maar het gaat lukken!
Bedankt voor het lieve bericht! Ik kreeg er spontaan een glimlach van op m’n gezicht. Het allerbeste gewenst en dat de zon maar vaak mag doorbreken. En mocht de zon er op sommige dagen niet zijn, dan weten we dat hij gewoon verstopt zit achter de wolken.
Fijne avond,
💜 Wow, wat een rake omschrijving, zo voelt het ook voor mij na 3,5 jaar. En jeetje wat is het moeilijk, het "herpakken".
Zoooo herkenbaar NoukNouk….
Dank je wel dat je dit met ons deelt. Ik merk dat het voor mij voelt als weer een rouwproces doorgaan. Ik zit nu ruim een maand na de laatste chemotherapie. Een jaar vol behandelingen is voorbij. Mijn lijf en hoofd werken niet zoals eerder. En ik was al kwetsbaar. Soms zakt de moed me in de schoenen. Mensen die lief bedoeld zeggen: nou nu vooruit hé. Ik weet dat ik nooit meer de oude zal zijn. Het voelt heel dubbel allemaal. Ik heb een enorme leefhonger juist nu, en tegelijkertijd zoveel minder energie…. Geen fijne combi. Nou toch maar weer mezelf oppakken. Heel veel dank en liefs van mij, Berit