........blij en dankbaar gevoel in een benarde situatie........

Ondanks dat de ziekte niet meer te genezen is, heb ik gisteren een second opinion opgehaald bij een vooraanstaand en gerenomeerd ziekenhuis. Een bizar (positief ) gevoel hield ik daar aan over.

Aan de feiten valt niets te veranderen. Enige tijd heb ik gehoopt dat de scan van iemand anders was, verkeerd geupload ofzoiets, maar de biopten bevestigen de beelden van de scan. Dus het feit ligt er: ongenezelijk ziek. Maar het is de toon die de muziek maakt. Bij binnenkomst in het nieuwe ziekenhuis was het al een verademing, het voelde mensgericht en niet technisch gericht zoals "mijn" ziekenhuis. Hoefde nauwelijks te wachten in de uiterst charmant ingerichte wachtkamer. En de arts die ik sprak schakelde enorm goed. Ze zei; "Ik ben chirurg, je moet eigenlijk een oncologisch internist spreken". Buiten de procedure om heeft ze geregeld dat ik na het bespreken van mijn dossier in het multi-disciplinaire team een internist kreeg te spreken die eigenlijk geen spreekuur heeft maar mij toch te woord wilde staan. Om twee uur konden we terugkomen voor de resultaten en het gesprek.

We kwamen terug op de afgesproken plek. Ondanks het feit dat het behandelvoorstel op hoofdlijnen is wat ik van mijn eigen oncoloog heb gekregen, voelde het anders. Deze arts schetste een realistisch maar duidelijk beeld van de toekomstmogelijkheden en alternatieven, wat overigens zeer beperkt is. Ook hij kan natuurlijk niet in een glazen bol kijken, het is maar hoe ik reageer op de behandelingen, maar ik voelde dat de duidelijkheid mij enorm goed deed. Ook een soort van stappenplan met alternatieven, kwam prettig binnen. Tijdens het gesprek maakte ik prettig contact met de arts, we hebben een klik. Gaandeweg het gesprek werd ook duidelijk dat ik niet alleen een second opinion wilde maar eigenlijk wilde overstappen naar dit ziekenhuis. Waarbij de arts gelukkig hetzelfde beeld had en ontvankelijk was dit ook in gang te zetten.

Opweg naar huis had ik een enorm blij gevoel, vanochtend werd ik er ook mee wakker. Maar wat maakt mij nu zo blij de situatie en behandeling is tenslotte hetzelfde? Het antwoord daarop is heel eenvoudig. Duidelijkheid en perspectief is mij geboden. Niet dat ik ineens wel te genezen ben, niet dat ik ineens een mega ander behandelplan krijg, nee deze arts gaf mij een realistisch perspectief. Ondanks dat ik met mijn eigen arts een enorm goede band in de loop der jaren heb opgebouwd, denk ik dat de houdsbaarheid datum van onze samenwerking op was. Hij was te betrokken geraakt en verwoorde de situatie rondom mijn ziekte minder helder. Ik taste op te veel issues nog in het duister, had nog te veel vragen en onzekerheden.

Ik ben overgestapt naar het andere ziekenhuis. Het voelt veilig en vertrouwd. Ik las laatste op deze site een titel: met volle angst vooruit........zo voelt dat ook. Ik ben bang en angstig voor de toekomst maar ik heb vertrouwen in wat er gaat komen. Is dat voor nu niet het hoogst haalbare? Ik denk het wel. Een gevoel van dankbaarheid heb ik nu ook, dat ik voor nu het hoogst haalbare heb bereikt.

Een kanttekening maak ik wel. Ik geef  geen één arts de schuld van iets, ik realiseer mij alleen des te meer wat mijn behoeftes zijn (wat overigens voor anderen totaal anders kan zijn) ik vaar namelijk wel bij duidelijkheid en perspectief. Dat zelfs een benarde situatie waar ik in zit, mij toch nog gelukkig kan maken, is een bijzondere ervaring. Die wil ik graag met jullie deel, wellicht lever ik daarmee inspiratie.

liefs B