Van hardloper naar wandelaar: mijn weg door vermoeidheid na kankerbehandeling

In november 2024 veranderde mijn leven toen we tijdens een routinecontrole toevallig vergrote lymfeklieren ontdekten. Een CT-scan, PET-scan en biopt brachten duidelijkheid: indolent folliculair lymfoom. In januari 2025 kreeg ik de officiële diagnose.

Dit artikel schrijf ik voor jou als kankerpatiënt, omdat je niet alleen bent met je vermoeidheid. Ik wil mijn praktische tips delen en beschrijven wat voor mij heeft gewerkt. Ik ben er nog niet, ik leer elke week weer nieuwe dingen over mijn lichaam.

Van topfit naar uitgeput

Voor mijn diagnose liep ik wekelijks tien kilometer hard en was een halve marathon geen probleem. Ik voelde me sterk en fit, maar die tijd lijkt nu ver weg.

Op 6 maart startte ik met twaalf bestralingen. Na de tweede bestraling kwam de vermoeidheid opzetten, week twee werd erg zwaar maar daarna nam de uitputting weer af.

Op 21 maart waren de bestralingen klaar en ik voelde me goed, dacht: dit gaat lukken. Twee weken later, rond 14 april, sloeg de vermoeidheid echter weer toe, harder dan ooit tevoren.

Werken op een laag pitje

Ik werk als trainer en consultant en maakte voor mijn kanker gemakkelijk veertig tot vijftig uur per week. Nu is zestien uur per week al te veel.

Werken geeft me mentale energie, plezier en richting. Maar ik moet het wel doseren en kan niet meer dan een paar uur achter elkaar werken.

Mijn collega's reageren fantastisch, maar ze begrijpen niet altijd wat ik doormaak. Ik probeer ze goed op de hoogte te houden, hoewel het moeilijk is uit te leggen welke uitdagingen ik ervaar. Ik ben ze dankbaar voor al het begrip, geduld en het tegengas die mij helpt te doseren.

Sport met verstand

Hardlopen mis ik enorm omdat het mijn uitlaatklep en passie was. Nu moet ik accepteren dat mijn lichaam andere grenzen heeft, want zodra mijn hartslag boven de 120 slagen per minuut komt, zijn mijn reserves snel op.

Wandelen is mijn nieuwe sport geworden omdat het me in beweging houdt zonder me uit te putten. Beweging blijft belangrijk en houdt me fysiek en mentaal fit.

Sociaal leven anders inrichten

Naar het theater of een voorstelling gaan kan nog wel, maar daarna moet ik echt bijkomen. Spontaan naar vrienden gaan is moeilijk omdat de energie ontbreekt, ik lig vaak al om acht uur op bed en kan niet tegen te veel mensen bij elkaar.

Mijn familie, buren en vrienden reageren goed, maar begrijpen ook niet altijd wat kanker met je doet. Aandacht helpt je echter wel - ik vind het fijn als mensen langskomen of kaarten sturen. Het lijkt misschien klein, maar dit betekent veel omdat het laat zien dat mensen aan je denken.

Met sommige vrienden is het contact minder geworden omdat je ontdekt dat je zelf vaak de drijvende kracht was. Bij andere vriendschappen wordt de band juist sterker.

Hulp die voor mij werkt

Mijn oncologische fysiotherapeut is goud waard, niet alleen voor de fysieke begeleiding maar vooral omdat het wekelijkse gesprek me helpt beseffen dat ik niet gek ben. Mijn lichaam is gewoon bezig met herstellen, terwijl de medische begeleiding goed maar beperkt is. Vermoeidheid is een bijwerking waar geen pilletje voor bestaat, dus je moet zelf uitvinden wat werkt.

De Untire Now app biedt goede ondersteuning waarbij de meditatie en inhoudelijke artikelen me door moeilijke momenten helpen. Het is een waardevolle aanvulling op de fysiotherapie en mentale ondersteuning.

De "opbouw reservemethode" van Annemarieke Fleming, waarbij je na twee uur rust voordat je moe bent om je reserves weer op te bouwen, die helpt. Vijftien tot twintig minuten rusten (zonder prikkels!) is genoeg en deze methode pas ik dagelijks toe omdat het echt helpt.

Hoop en doorzetten

Ja, ik heb kanker, maar dat gaat wel weer over. Zo erg is de diagnose niet, het is alleen niet makkelijk om te herstellen en jezelf de tijd te geven en hulp te accepteren. Ik heb nooit moeilijk over mijn kanker gedaan, maar ik besef nu dat herstellen het meest zwaar is.

In juli heb ik de controle CT-scan waardoor ik sinds kort weer slechter slaap. Ik word 's nachts wakker en besef dat ik loop te malen, maar val dan snel weer in slaap met een podcast. Ik weet dat het erbij hoort en kan het accepteren, hoewel ik benieuwd ben wanneer ik me weer normaal voel.

Je moet het zelf doen, maar je hoeft het niet alleen te doen. Zoek professionele hulp als je die nodig hebt en praat over wat je meemaakt, omdat het helpt om te beseffen dat je reacties normaal zijn. En, deel je verhaal zodat je anderen de gelegenheid geeft je te steunen. 

Mijn lichaam herstelt nog steeds en ik leer geduld te hebben met mezelf. Stap voor stap, dag voor dag. Ik hoop dat dit artikel je helpt begrip te tonen voor je herstel traject en wie weet help ik je met mijn ervaringen. Ik wens je veel sterkte in je traject en weet dat je er niet alleen voor staat.

Hephaistos