Gevoel voor tumor, verhoudingen en geld

Sommige dingen, nee, veel zaken worden onder het kankervergrootglas buiten proporties getrokken. Dat maakt het soms moeilijker dan nodig om de goede verhoudingen te blijven zien. Verhouding tussen partners en maatjes, verhouding tussen duur en goedkoop, leven en dood, waardevol en -loos.

De pilletjes die ik -gelukkig- gratis krijg wegens studieverband, kosten volgens de prijslijsten die op het Interweb circuleren, zo vanaf 120,- euri per 5 mg. Als ik mijn dosis ga verhogen, kom ik uit op tweemal daags 250,- per inname, zegge vijfhonderd per dag.

Waarde

Prijsstelling volgt uit commerciële processen zoals de waargenomen waarde van het product op een zekere plaats, de gepleegde marketinginspanningen en mogelijk voor een deel uit de productiekosten van pilletje, testen en goedkeuringen, omhulsels, verpakkingen en bezorgkosten, schat ik. En advocaten om niet de wind uit de eigen handelszeilen te laten nemen door farmaceutische kapers of al te kritische opponenten. Het betaalde of te betalen geld heeft jammer genoeg niet te maken met de werkelijkheid.

AL die processen heb ik niet bedacht, zijn wat mij betreft ook niet erg nodig allemaal, dus met enige moeite trek ik me niets aan van de kosten. Het geheel is mij te weinig transparant.

Grappig

De grap is nu dat ik die pillen (axitinib, net zoiets als sunitinib) alleen overleef met een flinke dagelijkse dosis actieve kool, verhandeld onder de in Nederland bekende merknaam Norit. Ik vermoed dat men ongeveer niets uitgeeft aan marketing en ontwikkeling. Behalve dan misschien het lelijke doosje van aardolieresten gemaakt, in plaats van het mooie metalen busje van weleer.

Ook lijkt me dat er in de markt voor dit simpele product, weinig concurrentie bestaat. Of het moet zijn vanwege de zwarte sporen die de kool in mijn mond en daarna achterlaat. En daarvoor heeft dezelfde fabrikant of zijn productontwikkelaar bedacht het zwarte spul in dure glad slikbare capsules te stoppen. Dan wordt je mond niet zwart. Ik los dat op door de ruwe zwarte pastilles in één keer door te slikken. Als ik zo doorga, slik ik binnenkort gemakkelijk 100 bolletjes om mee te smokkelen, maar dat is weer een ander verhaal.

Poen en prestatie koppelen

Een kooltablet kost me 0,067 eurocent per stuk, per dag kom ik dan aan bijna een halve euro. Subjectief of niet, dat verschil voelt onwerkelijk. Een duizendvoudig prijsverschil. Van de goedkoopste weten we vrij zeker dat het niets uitricht tegen wat dan ook, behalve diarree, en van de dure weten we zelfs dat niet. Tijd zal me leren.

In een flits vraag ik me af: waarom rekenen we de farmaceuten niet af op effectiviteit? Met tien pilletjes koolstof leef ik niet langer maar de kwaliteit van leven is behoorlijk, bijwerking nihil en werkzaamheid altijd en constant op het hoogste niveau. Vertel dit alsjeblieft niet aan de mariniers van Norit, anders kost een busje me straks €22.500,-. En veel kankermedicijnen worden dan ineens een stuk goedkoper, een paar cent ofzo. Interesting, dit moet de Ministresse van Ziek en Gezond ook aanspreken. Zijn we meteen uit de discussie van onbetaalbare drugs en hoe we allemaal die arme farmaceuten nu gaan betalen? En bij wie het wel helpt, die betaalt graag die honderden euro’s per dag. Moeten we eens laten doorrekenen.