Wonderen bestaan, ook in ons zorgstelsel deel 2

Zes weken geleden mocht ik even proeven aan de loopfiets van Rollick en schreef ik een blog over de wondere wereld van ons zorgstelsel. 

Al op werkdag twee na mijn aanmelding kreeg ik een belletje van de gemeente over mijn WMO aanvraag en de mededeling dat deze in theorie bij de verzekering thuishoorde. Aangezien ik aangaf dat de verzekering me naar de WMO stuurde spraken we af dat mijn  aanvraag in behandeling genomen zou worden, maar dat ik moest rekenen op een afwijzing en dat het erg druk was, dus het kon wel even duren. Het leek haar raadzaam om toch nog een keer de verzekering te contacteren. 

Dus zodoende ik weer bellen met de zorgwinkels en de verzekering en kwamen daar weer  nieuwe tegenstrijdige berichten uit, het zou wel via de verzekering kunnen maar dan moest ik naar een ergotherapeut en daar kon ik zonder doorverwijzing heen. De vriendelijke verzekeringsman zocht meteen een hoog scorende ergotherapeut in Almere en vond deze op slechts 800m van mijn huis.... blijkbaar woon ik op het station in Almere want daar was zijn startpunt ;), zeg ik gekscherend want dit past gewoon in het rijtje bijzondere ervaringen in de zorgwereld. De beste man was wel super vriendelijk en vrolijk, dus geen klachten. 

Zo gezegd zo gedaan, dus ik naar de ergotherapeut, die via een mailwisseling met de huisarts die meteen al zeer effectief een doorverwijzing had gekregen.... want blijkbaar zegt de verzekering dat ik er heen mag, maar worden ze wel alleen betaald als de huisarts akkoord heeft gegeven..... ik zeg minder managers + meer vertrouwen = betere en goedkopere zorg.....

Anfin, ik kom dus bij de ergotherapeut (Vial Ergotherapie, ik ben een tevreden klant!) en Els is mijn behandelaar. Els en ik hebben een geweldig gesprek waarin ik niet alleen de complimenten krijg voor mijn veerkracht, ze is het ook roerend met mij eens dat ik de Elektrische Rollickfiets moet hebben.  Ze geeft aan, dat ze ook even onderzoek gaat doen of het echt bij de verzekering kan of toch bij de WMO. Ze vind het slim dat ik dat traject ook opgezet heb. 

Ik ben nog niet thuis of ik word gebeld door de WMO of ik thuis ben, de beste man van de gemeente is in  de buurt en heeft tijd. Wederom een goed gesprek en hij kent Els en we wachten de beslissing van de verzekering af voordat hij het dossier verder oppakt. 

Helaas blijkt de verzekering niet te vergoeden, maar Els en de WMO pakken het verder samen op en afgelopen donderdag kreeg ik de beslissing thuis dat mijn aanvraag is goedgekeurd! Vandaag heb ik nog wat vragen gesteld over de verdere gang van zaken en bleek dat ik er direct de fiets mocht bestellen  en de factuur direct van de leverancier naar de gemeente mag. 

Terwijl ik het gesprek met de gemeente voer voel ik de tranen opkomen en als we ophangen bel ik in tranen Gerard op en mijn eerste zinnen zijn dat ik heel erg moet huilen, maar dat het goed is. De ontlading is groot! Door de afgelopen weken zo actief met mijn mobiliteit bezig te zijn word ik me pas echt bewust hoeveel ik heb ingeleverd de afgelopen paar jaar. Door de vermoeidheid, het proces van acceptatie ziek zijn  en de extra laag van traumaverwerking  had ik mijn mobiliteit naar de achtergrond gebracht en langzaam werd het nieuwe normaal normaal en het echte normaal vergeten. Ik was vergeten hoe het voelt om te kunnen rennen, om niet voor elke stap de auto te hoeven pakken of na te denken over hoe ik ergens kwam of waar ik onderweg kon zitten (er zijn zelfs dagen dat ik het einde van de straat niet haal om de container weg te brengen, maar ja hoe ik de container dan met mijn loopfiets moet doen weet ik ook nog niet ;) ) of ik ging maar gewoon niet.  Het is echt wel het besef dat je toch gehandicapt bent. Ik kan alles, je ziet niks aan me, maar ik kan het maar zo kort dat je best van gehandicapt mag spreken. Bizar om dat uit te spreken naar jezelf. 

Uiteindelijk zal ik via de WMO de loopfiets de komende jaren gewoon zelf betalen met de eigen bijdrage, maar dat de gemeente de aanschaf voorschiet is best wel heel fijn! 

Waar ik gewaarschuwd werd voor een lang en moeizaam proces ging het best makkelijk en snel. Wat je ziet  is dat door de complexiteit aan regels medewerkers van alle partijen graag mee willen werken, maar ze door de bomen zelf het bos niet meer zien en elke medewerker een ander paadje bewandeld en andere paadjes niet kennen of zelfs hun eigen paadje niet meer terug kunnen vinden. 

Ik had geluk met zorgverleners die mij en mijn klachten serieus namen de tranen stromen over mijn wangen, maar dit keer van geluk. Ik ben trots op mezelf dat ik heb doorgezet, dat ik iedereen vrolijk, vriendelijk en eerlijk te woord heb gestaan en kan nog steeds niet geloven dat het best makkelijk ging.  

Ik denk terug aan hoe ik een tijd terug aan mijn blog begon. Ik wist niet waar ik moest beginnen en hoe ik ooit mijn levenslust weer terug moest krijgen, maar het is gelukt.  En tranen van verdriet en vermoeidheid maken plaats voor positiviteit.

Ik moet nog steeds wennen aan het nieuwe normaal, ik mis mijn oude fysieke energie nog steeds.... maar ik heb een groot deel van mijn mentale energie weer terug. Ik kan mijn energie goed managen, durf rust te pakken, durf eerlijk te zijn over mijn klachten en zie vooral weer kansen in plaats van problemen.  Maar bovenal heb ik mijn humor weer terug en dat geeft energie. 

Ik heb veel complimenten gekregen de afgelopen weken over wie ik ben en hoe ik  omga met mijn klachten. Ik ben eigenlijk best trots op mezelf, maar vind dat nog steeds gek om te zeggen. Voor nu ben ik vooral blij en hoop ik dat mijn loopfiets snel geleverd wordt. (zou kunnen binnnen een week, maar de in elkaar zet man gaat morgen voor een schouderoperatie, hij denkt dat hij maar twee dagen uit de running is, het steld immers niet zoveel voor, maar het klinkt alsof het zomaar zes weken herstel kan worden.... )

Loopfiets wordt vervolgd in deel drie.... dan kan ik de echte ervaringen gaan delen!

In de link een youtubefilmpje van de loopfiets https://www.google.com/search?sca_esv=4d0581c537874d20&sxsrf=AHTn8zrjP-…;