Vreemde wegen

Vreemde wegen brachten me tot een hier, een manier om thuis te komen. Twee zinnen die niet in het zelfde liedje zitten, maar door elkaar heen al de hele week in mijn hoofd zitten. Ze komen van het album Umoja van Blof en vanaf de eerste klanken wist ik dat dit album op mijn lijf geschreven was. De afgelopen jaren luisterde ik bijna geen muziek meer. Weinig in de auto en thuis liever stilte dan ruis. Afgelopen week heb ik weer is wat nummers van blof geluisterd en nu zitten ze weer in mijn hoofd. Het is niet erg, ik krijg er een glimlach van. 

Nu ik mentaal in rustiger vaarwater kom, komt er ook weer meer energie. Ik blik terug op de afgelopen maanden en ik ben trots op mezelf. Gedeeltelijke afkeuring en ontslag, traumatherapie, het besef dat ik ziek ben en zo immobiel dat ik misschien wel mag zeggen dat ik gehandicapt ben. Het was best veel... maar in al die strijd was er ook zoveel om dankbaar voor te zijn. 

De zon schijnt, er komt eindelijk weer balans op de stal, mijn zus en ik gaan beter, de vijver in de tuin is eindelijk gegraven (binnenkort meer hierover) ik kom weer in balans. Een balans die helemaal zo slecht nog niet is. Er is weer ruimte om te lachen, het overkomt me de laatste tijd ook steeds vaker dat ik zelfs weer aan het schaterlachen ben. Ik kan mijn grenzen steeds beter aangeven en ga sinds begin maart weer 1 dag in de week naar kantoor. Sinds corona heb ik eigenlijk niet meer structureel op kantoor gewerkt en dat is nu vijf jaar geleden. Toen de wereld na corona weer begon op te starten bleek ik ziek te zijn en was het alsof de aarde onder mijn voeten wegviel. 

Ik rouw nog steeds om de energie die ooit was. Ik kan me bijna niet meer voorstellen hoe sterk en fit ik was. De dingen die ik deed klinken als een ander leven. Het is ook een ander leven, maar is dat dan slecht? of Jammer? ja, maar ik krijg er ook andere dingen weer voor terug. 

Mijn ziekte leerde me  zoals Blof op het zelfde album zingt  het binnenste buiten te brengen en het buitenste binnen. Met veel hulp van anderen, maar vooral dankzij mezelf heb ik nieuwe krachten in mezelf ontdekt. De nieuwe krachten laten de oude krachten weer opleven, maar dan zonder de ballast van vroeger. 

Ik kom nu dus weer één dag in de week  op kantoor.... en dus veranderd de wereld weer een beetje in mijn voordeel. De receptie weet alweer precies wie ik ben en zelf als ik eigenlijk naar huis moet klets ik ze de oren van het hoofd af. Als ik bij ICT mijn hoofd laat zien dan veranderen de mopperraars in vrolijke gasten en blijf ik lachen, ook als ik twee uur moet wachten tot mijn laptop het eindelijk doet.  Toen ik een week bij het bedrijf werkte (inmiddels 18 jaar en ngo steeds met veel plezier, voor mij geen jobhoppen), kende ik al 100 man  van de 2100 die er werkten. Ik hou van praten, kletsen, netwerken. Loop liever even bij iemand langs dan dat ik een berichten via teams stuur. Voor corona werkte ik nooit thuis.... gaf mij maar de gezelligheid van kantoor (en alle uren die ik buiten in het veld doorbracht voor mijn werk!). En nu na vijf jaar zijn de wereld en ik weer in balans om naar kantoor te gaan. Nou ja balans.... het is nog best een opgave. Ik werk in Amsterdam en dan is qua files en parkeren de motor wel het makkelijkst, maar dat is best een opgave. 's Ochtends gaat het nog wel ik begin immers na de files, maar mijn werkdag duurt door de vele contacten vaak langer dan de gewenste 4 a 5 uurtjes en dan is de rit op de motor naar huis best een opgave. OV is geen optie, 5 kwartier enkele reis doe ik er met ov over en dan heb ik het nog niet over niet kunnen zitten, lange stukken lopen en alle snotterende mensen.... voor mijn ziekte ging ik graag met OV en zo vaak hoefde ik niet te staan... maar nu is bovenkomen op het perron zonder roltrap al een opgave (en ja er is een lift, maar je hebt ook nog zoiets als eigenwijze trots dat je zelf wil lopen).

Maar goed, kantoor dus.... ik bloei er van op en ik ben kapot. De balans van kantoor is er nog niet echt. Elke week ga ik weer over mijn grenzen heen, maar het is zo fijn om weer onder mijn collega's te zijn. grapjes te maken, even tussen neus en lippen door iets regelen en vooral hele verhalen horen en vertellen. Het klinkt zo net alsof ik niet werk, maar dat is zeker niet zo. Ik werk hard en graag, maar tussendoor neem ik ook altijd de tijd voor het praatje pot en een goed netwerk is voor mijn werk belangrijk. Gaan we de goede kant op, klopt mijn standpunt mijn liefste collega en ik hebben een fantastische taakverdeling. Samen sparren we over de weg die we moeten volgen en ik zeg altijd gekscherend, hij doet het werk en ik het gelul. De waarheid is dat zonder mij zijn rapporten niets waard zijn en zonder hem ik geen flauw idee heb waar ik het over moet hebben. We zijn 1+1=3. Bijzonder om zo'n collega te hebben, een man, we zijn geen vrienden, geen geliefden, gewoon hele fijne collega's met gezinnen en een sociaal privéleven maar in het werk zijn we samen één. 

Het is toch altijd boeiend om terug te lezen waar mijn gedachten naar uit gaan en welke woorden en zinnen mijn vingers op het toetsenbord bouwen. Ik ging schrijven dat het naar kantoor gaan me zoveel energie kost en dat ik daar echt nieuwe balans in moet vinden, en hoewel daar niets van gelogen is, voel ik tijdens het typen hoeveel energie ik krijg van naar kantoor gaan. Er is ook weer besef, ik ben echt ziek... mijn hersteltijd duurt lang en van alle klusjes voor het mooie lenteweer kwam dinsdag (mijn vrije dag) niets terecht omdat ik bij moest komen van het werk (en ik had maandag nog wel thuis gewerkt...). Toch geeft het een gevoel van overwinning. Ik ben er weer, ik mag weer meedraaien in de maatschappij. 

In dat meedraaien moet ik voor het werk keuzes gaan maken.... mijn afdeling gaat splitsen over een tijdje  en hoewel mijn hart zegt mijn hele leven al A,  voel ik een vuurtje in mijn onderbuik die zegt B.... In een project is er een momentum.... een kans.... ik vind het doodeng, het is een stap omhoog, ik ben ziek, kan ik dit wel aan.... heb ik er wel genoeg kennis voor.... wil ik dit wel, durf ik dit wel.... 15 jaar gelden vond deze vrouw carrière een vies woord.... en nu heb ik een carrière en droom ik stiekem over een stapje hoger. Niet voor het aanzien.... niet om te scoren, maar vanuit een innerlijke drive, een passie voor de mooiste vakgebieden van de wereld die ik in mijn hart en werk mag verbinden (water, civiele techniek en natuur).... en dus trok ik de stoute schoenen aan en stuurde ik na praatje pot vorige week het afdelingshoofd van een groot project over het aangewakkerde vuurtje.... en maandag gaan we samen oriënteren of we elkaar gaan vinden. 

Je hebt in het leven niet in de hand hoe de wegen eruit zien die op je pad komen. Je hebt wel in de hand hoe je met de hobbels in de weg om gaat. 

In de linken de drie genoemde nummers van Blof, je moet er van houden, je moet door de regels heen lezen, maar als je de wereld wil begrijpen, geniet dan van het uitzicht. 

ps.... met een beetje mazzel komt dinsdag de loopfiets <3  en nu ga ik nog even muziek luisteren ;)