To be or (not) to bee

Mijn gedachten schieten alle kanten op... ik ben nerveus, ik ben blij, ik ben moe en ik ben hyper. Vandaag komt mijn loopfiets... ik kijk er zo naar uit... ik kan wel huilen van geluk ik zie mezelf al meteen weer wandelingen maken en km's door de bossen struinen..... maar ik ben ook bang.... klinkt allemaal geweldig, maar heb ik dit niet veel te veel geromantiseerd? Straks ben ik na 10 minuten zo moe, dat ik weer niks kan, of doen na 20 minuten  mijn billen zo'n zeer dat ik nooit meer op stap.... 

Hoewel ik me mentaal retegoed voel is dat ook meteen een valkuil... ik leef weer in oude energie en los van het feit dat ik dat eigenlijk niet kan zorgt het er ook voor dat ik weer aan het dromen en bouwen ben, maar ook dat laatste kan ik eigenlijk niet. Door de energie en de mentale status voelt het weer alsof ik mijn oude ik ben.... ik vraag me af of ik wel ziek ben stel ik me niet aan, ben ik niet toch zo moe door mijn overgewicht.... of juist de overgang...

Woensdag mocht ik na een intensieve middag met mijn liefste collega's door naar Amersfoort voor een afsluitend etentje van een klus van 2,5 jaar. Helaas nog zonder loopfiets, maar met goede voorbereiding parkeergarage uitgezocht, route uitgestippeld en planning gemaakt. Heen ging het nog wel, met drie stops in 600m kwam ik vrolijk in het restaurant. Na een heerlijke avond vol goede gesprekken, mooie verhalen en goede grappen ga ik om 20.10 richting de garage. Meteen bij de eerste stappen voel ik me al verzuren. Lange tijd in de zelfde houding, geen goede plek, de bank was te laag, te hard en te ver van mijn tafeltje. Gelukkig ken ik Amersfoort redelijk goed (op de één of andere manier lijden alle wegen in mijn leven naar plaatsen met een A en zo dus ook Amersfoort). Verschillende vrienden gingen er onafhankelijk wonen en tijdens mijn marathon van 600m naar de garage inclusief 5 rustpunten heb ik alle tijd om mijn leven in Amersfoort te overdenken. 

Heerlijke herinneringen kruizen mijn pad. De antikraakwoning van een goede vriend waar we regelmatig feestjes hadden. De goede vrienden die op een flat woonden met hun eerste kindje en later verderop met nummer 2 erbij. De neef die er een klimhal heeft waar we toen zij door de verbouwing heen zaten even een trapje nog schilderden zodat zij het niet meer hoefden te doen. Hoe ik uren door Amersfoort liep op alle tijdstippen van de dag wegens andere levensfases en hoe mooi de  stad is. 

Uitgeput kom ik bij mijn auto aan en op automatische piloot rijd ik naar huis. In de auto pomp ik mezelf vol adrenaline om allert te blijven in het verkeer en eenmaal thuis ben ik zo moe dat ik niet eens kan slapen. Die nacht wordt ik meerdere keren wakker niet uitgerust, maar ook niet in balans. 

Vandaag is het dag twee na het feestje... ik zit nog steeds met een kater op de bank en hoewel het het waard was om me weer even net als vroeger te voelen is het ook dubbel en stromen de tranen over mijn wangen. Waarom wil dat lijf toch niet mee doen. Ik heb nog zoveel levenslust en energie in mijn hoofd, maar dat lijf wil gewoon niet mee. Ik ben gewoon echt ziek en hoe vervelend dat ook is, ik moet er mee leven. Ik voel dat de tranen deels vermoeidheid zijn en deels angst. Angst dat de droom van de loopfiets een luchtkasteel blijkt te zijn. 

Tijdens dit schrijven voel ik hoe goed het voor me is om dit allemaal te delen, om deze emoties niet weg te stoppen, maar ze te uiten. Ik ben namelijk niet ongelukkig. Ik heb zoveel om dankbaar voor te zijn en overal genomen kan ik veel meer dan toen ik begon met deze blog. Het loslaten van wat was en accepteren wat is geeft meer ruimte en daardoor meer energie en die energie weet ik prima om te zetten in een plus voor kwaliteit van leven. 

De buurman zei dinsdag.... ik weet niet wat ik moet zeggen... ik ben blij voor je dat je loopfiets komt, maar ik wil niet blij zijn, want ik vind het triest dat je deze nodig hebt. Ik antwoordde... wees maar blij, want ja het is triest, maar ik kan weer denken in oplossingen en nu krijg ik mijn mobiliteit weer een beetje terug. 

To be or not to be, that's the question. En terwijl er elke dag meer bloemen komen in de tuin en de bijen daar blij om zijn en het ook nog bijentelling is dit weekend vraag ik me of of je niet beter to bee kunt zijn. Je verzamelt nectar tot jij of de nectar op is. Misschien is dat wel de kern van mijn zijn.... om te leren genieten en leven in het nu to be or to bee. Maar dan wel bij met loopfiets graag.