Veilig, onveilig, vergeten en vooral onvoorwaardelijke liefde

Ik wist al bij mijn vorige blog dat hij niet compleet was. Hij was vlak, niet de emotionele lading die hoort bij mijn dagboek, die hoort bij mijn verwerking, die hoort bij mij. Een uur na mijn vorige blog zit ik alleen in de kamer en overdenk mijn vorige blog. De tranen stromen over mijn wangen. 

Mijn allergrootste liefde was Loes, de eerste keer dat ik haar in de wei zag draven was ik twaalf jaar oud. Ik was nog verdrietig, de boer had net mijn vorige lievelingspony zonder wat te zeggen verkocht. Inmiddels heb ik daar andere ideeën bij.... hij chanteerde me zonder dat ik het wist, hij indoctrineerde me zonder dat ik het wist.... hij keek hoe ver hij kon gaan bij mij, wat ik wel en wat ik niet accepteerde. En zo is Loes mijn hele leven verbonden geweest met al het moois en al het slechte in mijn leven. Maar goed, daar liep ze, 1,5 jaar oud als enige vos tussen donkere paarden, ik droomde van een donkerbruine, maar daar was Loes…. In uitgestrekte drag ging ze tussen de donkerbruine paarden die galoppeerden en het was liefde op het eerste gezicht. Elke dag van mijn leven ben ik dankbaar dat ze pas 29 jaar later in mijn armen stierf. 

Na mijn vaders dood voelde ik me heel onveilig. Ik was tien jaar oud, mijn vader had zichzelf van het leven beroofd, grote schulden achterlatend. Mijn ouders waren toen al gescheiden, dus veel last hadden we niet van de schulden. We hadden het niet breed, maar gelukkig ook niet die schulden van mijn vader. Ik durfde niet over mijn vaders dood te vertellen. Ik dacht dat ik verantwoordelijk was voor zijn leven en voor zijn dood, de wijze waarop en de achterlatende schulden. Wellicht had ik hem tegen kunnen houden…. Wellicht was hij dan niet gegaan. IK voelde me in de steek gelaten, ik voelde me vreemd…..ongewenst….in de steek gelaten…  schuldig….. vol schaamte… Ik was bang dat ik op hem zou lijken. Ik voelde me onveilig…. 

En dan was ik op de boerderij tussen de paarden….. en daar mocht ik eindelijk mezelf zijn. Ik was onderdeel van de kudde, een gelijke en zonder woorden communiceerden we met elkaar, zonder oordeel namen ze me op, gaven ze me troost en liefde. Het was de veiligste plek voor mij op aarde…. Daar tussen de paarden in de wei. Naast de vele uren in de wei brachten we ook vele uren op de rug van de paarden door. En met mijn haren in de wind op de rug van het paard in volle galop over het zandpad duurden de dagen weken en de vakanties jaren. Het was de enige plek waar ik me 100% mezelf voelde en 100% veilig en ik on ontsnappen aan de waan van de dag.  Niet wetende dat het nog heel lang zou duren voordat ik de waarde van deze plek op de juiste waarde zou schatten. Zowel de positieve als de negatieve kanten.

Mijn zus en ik hadden daar allebei een lievelingspaard. Mijn zus als oudste had ook het lievelingspaard dat daar al het langste stond, dus toen we met 15 en 18 een paard konden kopen van ons spaargeld en zaterdagbaantje werd het Dana, het paard van mijn zus (overigens geen mens met betere mensenkennis dan dit paard.... zoveel van haar geleerd)…. 10 maanden later kwam Loes, Dana vergezellen. Vanaf dat moment was mijn veilige plek niet meer de boerderij of de paarden van anderen, maar onze eigen stal. Ik werkte naast mijn HAVO 16 uur in de week om de paarden te kunnen betalen en elke vakantie werkte ik 30-40 uur en op vakantie gaan deed ik bijna nooit. Als ik ging stappen dronk ik alleen maar water om kosten te besparen en zo heb ik altijd keihard gewerkt om mijn dromen waar te maken. En zo leefde ik de droom en genoot ik er van elke dag en elke minuut. De paarden stonden altijd op nummer 1, op het dwangmatige af. 

Het duurde heel wat jaren en ruzies (vooral met mijn zus) voordat ik begon te begrijpen dat de controle op mijn omgeving niet in mijn karakter zat, maar in mijn overlevingsmechanismen en dat het niet uit maakte of het stoepje van links naar rechts werd geveegd, maar dat het voor mij houvast en structuur was in een structureel onveilige wereld. De gelukkigste momenten in mijn leven zijn op de stal. De rust, de vrede, de vrijheid ik vind ze allemaal tussen mijn dieren. Ook vandaag heb ik weer heel wat uren geknuffeld en gekeken. Gewoon op mijn stoeltje kijken naar de kippen, tussen de pony’s en de geiten die een neus in je nek leggen en gekroeld willen worden op de fijne plekjes.

Van de winter ging het tijdelijk echt niet meer tussen mij en mijn zus. De spanningen van jaren lang onveiligheid, coopinggedrag en pogingen om daar uit te komen liepen zo hoog op dat ik er echt klaar mee was. De enige woorden die Gerard zei waren: Het maakt mij niet uit, maar jij kan niet zonder stal. Gelukkig zijn zus en ik met hulp van een therapeut langzaam de pijn aan het afpellen en wordt de stal weer onze veilige plek. Nichtje helpt ook mee en ze wil ook zo graag van de stal een mooie plek maken. Ze snapt dat het veel werk is en ik snap dat het voor haar naast ontspanning ook belasting is. Zij hoeft er niet 16-20 uur naast te werken, de kosten dragen zus en ik…. En op de klusdagen verwen ik haar met lekkere lunches of zoals vandaag met verse lokale kersen en aardbeien. Zo maken we van de dagen een feestje en dat is eigenlijk gewoon alles wat ik wil. 

Tijdens de therapie afgelopen winter moest ik steevast beginnen en eindigen op mijn veilige plek en dat was dus altijd op stal tussen de dieren. De liefde voor de dieren en de ontspanning die ik er vind is zo groot dat mijn veilige plek tegelijkertijd mijn onveilige plek is…. Het misbruik is onlosmakend verbonden met de liefde voor paarden. Ik liet het toe omdat ik bang was om mijn veilige plek kwijt te raken… ik zag vriendin afhaken en zus ruzie maken… ik wist waarom, maar ik hield mijn mond…. Ik kon niet zonder mijn veilige plek…. Ik hield mijn mond tegen mijn moeder over het misbruik…. Want ik wist wat ging gebeuren…. En ik kon niet zonder mijn veilige plek. 

Uren, dagen, nachten bracht ik in goed gezelschap en alleen door op de stal. Ik hoef niet op vakantie…. Want de stal is mijn vakantie. De grootste frustratie van het ziek zijn is dat ik de stal niet meer alleen kan. Mijn ziek zijn geeft een andere dimensie aan de stal, het is nog steeds mijn veilige plek, zeker weten ook mijn redding, ik MOET daar bewegen om voor mijn beestjes te zorgen, het houd me dus ook in beweging en actief. Het irriteert me mateloos dat ik de standaard die ik altijd had zelf niet meer kan bijhouden…. Wat nichtje vandaag en gisteren deed op vrije dagen deed ik vroeger gewoon even na het werk. Ik mis het….. zorgen voor de dieren en de stal was ook rust brengen in mijn onrustige hoofd, rust in mijn drukke bestaan… leven in het hier en nu. 

Toen Loes stierf zei ik tegen haar dat ik haar liet gaan…. Ze had zoveel pijn en ik zei dat ze me moest los laten, dat ik zonder haar verder kon. Onze band was bijzonder, onbreekbaar, intens. Ze was en is mijn grote liefde. Het mooie is, dat Gerard dat als geen ander weet en ook weet dat mijn hart groot genoeg is waardoor hij prachtig naar haar staat. 

Mijn ziek zijn, mijn traumabehandeling en de claim bij het schadefonds zetten mijn leven in nieuwe perspectieven. Ik kom erachter dat de veilige plek tegelijkertijd heel onveilig is. Dat ik het misbruik weliswaar accepteerde vanwege die veilige plek, maar dat ik daardoor niet schuldig of verantwoordelijk ben voor het misbruik. Ik mag eindelijk zeggen dat ik een slachtoffer ben. Maar toch…. Als mijn leven over mocht….. dan zou ik voor de veilige plek bij de paarden, het misbruik weer toestaan en in standhouden. Misschien ook omdat ik weet dat het uiteindelijk allemaal goed komt…. En dat ik ondanks mijn ziekte en mijn verleden met 48 jaar door een bos cross en dat ik op dat moment alles om heen vergeet, mag leven in het hier en nu… Eén in het moment…. En dat is uiteindelijk de waarde van het leven. Niet uitstellen tot morgen, maar leven in het hier en nu. Pluk de dag, geniet van elk moment, want het kan zomaar over zijn. Dat betekend niet dat je geen bergen hoeft te overwinnen, of nooit het even niet meer mag zien zitten…. Het betekend dat je elke dag herinneringen maakt die je op de zware momenten er doorheen trekt. 

In één van de foto’s bouw ik samen met Gerard in 2017 de nieuwe hooiopslag….. het was fucking 30C in de schaduw…. En wij moesten werken in de brandende zon…. Na 1 dag gaten boren in de stelconplaten deden mijn knieën het al niet meer…. We moesten door…. Gerard had maar vijf dagen voor hij op vakantie ging en het dak moest er sowieso op omdat we anders het nieuwe hooi niet droog konden opslaan…. Maar nu 8 jaar later geniet ik nog steeds van die ‘nieuwe’ hooiopslag. Ik ben niet vergeten hoe hard het werken was, hoe zwaar het was…. Maar ik ben ook niet vergeten hoeveel mooie momenten we daar hebben gehad en hoe multifunctioneel hij is. 

Als ik niet ziek was geworden, dan had ik niet het proces over het misbruik aan gegaan en had ik niet alle waardevolle lessen van mijn leven opnieuw beleefd en had ik niet afgelopen dinsdag met de mijn zus, nichtje en onze pony’s door het bos geracet. Alleen al omdat zonder de gedeeltelijke afkeuring ik niet het geld had gehad voor een tweede wagentje en een trailer….. de lascursus ten spijt…. Die komt ook nog wel… en zo niet, dan niet. 

Lieve Loes, voor altijd in mijn hart <3. Zonder jou had ik het niet gered, dank je voor alle mooie herinneringen.