Sterrenpracht

Over enkele uren is het zover dat ik, 48 jaar geleden, onder commentaar van Mart Smeets van de Tour de France het levenslicht zag.

Ik lig in de tuin na te genieten van al het werk dat Gerard en ik vandaag verzet hebben. Gerard ligt al in bed, dat is geen avondmens, ik persoonlijk vind het heerlijk om in het donker naar de geluiden van de nacht te luisteren. De geluiden van de stad wisselen af met die van de natuur. Een overvliegend vliegtuig, een dichtslaande autodeur, een optrekkende motor of een thuiskomende puber, afgewisseld met een kikker die de vijver in plonst, de krekel die zijn vleugels strijkt of de egel die luidt snuivend en krakend de brokjes die ik her en der rond strooi opeet. Ik word er rustig van. En als het dan zo’n echte mooie zwoele zomeravond is als vandaag met een kraakheldere hemel waarbij zelfs bij ons in de stad er talloze sterren aan de hemel te zien zijn…. Dan wordt ik blij en voel ik dat ik leef. 

Al jong leerde ik de waarde en de kwetsbaarheid van het leven kennen door het overlijden van mijn vader toen ik 10 was. Hoewel het ook complex was, omdat hij zelf besloot uit het leven te stappen en ik daar erg veel moeite mee had, gaf het me ergens ook een kracht en levenslust om alles uit het leven te halen wat er in zat. En zo overdenk ik op dat bankje in de nacht onder de prachte sterrenhemel mijn leven. Een gevoel van dankbaarheid en geluk overvalt me, samen met een serene rust. Ik heb het al zo vaak gezegd, ik moest ziek worden om mezelf te genezen, net als die titel van dat boek dat ik nog steeds niet gelezen heb…. Maar voor ik mezelf kon genezen heb ik alles uit het leven gehaald wat er in zat. 

Elke dag opnieuw mis ik mijn energie en langzaam wordt elke dag een beetje meer  hoe door de infectiegevoeligheid de CLL mijn leven beïnvloed. Eigenlijk mag ik niet meer op blote voeten lopen, maar dat doe ik zo graag en dus heb ik regelmatig wondjes die moeilijk genezen. Al de hele week heb ik last van een ontstoken oog en die eeuwige vermoeidheid en traagheid…. Vandaag hebben we de tuin opgeruimd…. En ik heb echt mijn steentje bijgedragen hoor…. Maar tempo zit er niet meer in. Het was wel heerlijk om op mijn knietjes door de tuin te gaan en eindelijk uit te stenen de uitgedroogde graspollen en ineens omhoog geschoten ongewenste kruiden te trekken. Bezempje eroverheen en de tuin ziet er weer uit om door een ringetje te halen. Gerard werkt als een beest met het leggen van de laatste steentjes en het opruimen van het terras…. Morgen is het immers groot feest. 

Ondanks de warme temperaturen wordt het morgen druk…. Ik gok dat er inclusief al die opgeschoten pubers van de vrienden er een mannetje of 40 komt… en dit jaar verzorg ik voor het eerst niet het eten. Na alle worstelingen daarover voelt het nu super goed! Ik ben te moe om te koken en het is heerlijk om mijn restje energie te steken in het opruimen van de tuin en zo de boel gezellig aan te kleden. De vermoeidheid is door de therapie en de hoorzitting behoorlijk intens en de tuin had dan ook wel wat achtrstallig onderhoud, mede omdat we nog steeds aan het opbouwen zijn (ik hoop in mijn vakantie eindelijk dat verhaal van die tuin is op papier te zetten).

De meeste dierbaren uit mijn leven komen (mijn lievelingstante en oom niet ivm hun gezondheid, maar komende weken ga ik gezellig daar langs, dus dat komt goed!) en zo word ik morgen omringt door vrienden, familie en buren die allemaal eten mee nemen voor het feestje. Ik ben heel benieuwd hoe dat gaat… ik heb al veel berichtjes gehad over dat ze druk bezig zijn met wat te maken… morgenochtend nog even taart halen (die zouden wij verzorgen, maar zelfs die niet zelf gemaakt dit keer) en de laatste dingetjes in huis opruimen en dan mag het feestje losbarsten. 

Als het goed is krijgen we onweer…. En dat is voor mij eigenlijk alleen maar goed. Ik heb weinig herinneringen aan mijn vader, maar een paar hele mooie die ik wel heb zijn verweven met onweer. Mijn vader was gek op onweer en vaak keken we samen naar de flitsen en luisterden we naar donders en met een beetje geluk de korte hevige regen die zo typisch is voor onweer. Hij leerde mij en mijn zus ook om goed om je veiligheid te denken met onweer en waar je dan wel of niet veilig bent. En zo ben ik mijn hele leven al blij met onweer. Ik snap dat sommige mensen er bang van zijn en ik weet ook dat het veel schade kan opleveren, maar toch voelt het voor mij altijd een beetje alsof mijn vader dan verteld dat hij er is en trots op mij (ons) is. Toen we aankwamen in Valencia hadden we ook onweer en onderweg naar ons verblijf daar zagen we prachtige flitsen. Het was net alsof mijn vader zei, wat goed dat je gegaan bent. Als we van mijn oom en tante terugkomen hebben we ook 9 van de 10 onweer of mist. Mist past ook bij mijn vader. Mijn opa en oma hadden vroeger een vaste stacaravan op camping de Heksenlaak waar we dan op wandeltocht gingen om de sage van de witte wieven te herbeleven in de kuil van de Lochemse Berg. 

Thuis aan de muur hangt een bordje, if it rains, look voor rainbows, if it’s dark, look for stars. Vannacht is het een prachtige sterrennacht die mij de inspiratie en de serene rust geven om ondanks de ziekte, de beperkingen en de trauma’s intens te genieten van het moment in het hier en nu. Over een paar uur wordt ik 48, hoewel ik nog lang niet dood wil en hopelijk ook niet ga, heb ik tot nu toe alles uit het leven gehaald wat ik kon en ben ik dankbaar dat ik er gewoon mag zijn, in het hier en nu genieten van de nachtelijk geluiden en de sterrenpracht.