Onrust

Het is weer voorbij die mooie zomer zingt al dagen door mijn hoofd, afgewisseld met een gevoel van weemoed, trots onrust en woede. Voor de lezers een waarschuwing, ik ben op oorlogspad over de recente media omtrent vrouwengeweld dus wees gewaarschuwd, heb je er geen zin, stop dan met lezen. Heb je zin in een goede eerlijke discussie, lees dan door en discussieer graag met me mee (ook als je het niet eens met me bent!)

Vandaag is mijn laatste vakantiedag en vrijdag komt de regen weer in het land. Onrust omdat ik weer aan het werk moet/ mag, onrust omdat ik zo genoten heb van de zomer en zo ontzettend ben bijgetankt door het vrije leven, het niets moeten en lekker klusjes doen. Wat terugkomt is structuur en te weinig tijd/ energie om alles te doen wat ik eigenlijk zou willen. Dat laatste geldt trouwens niet…. Want op alle dagen van mijn heerlijke lange vakantie, waren de dagen te kort en de energie te weinig voor wat ik eigenlijk wilde en mijn werk is hartstikke leuk, dus stiekem gewoon zin om weer aan het werk te gaan. Ook mijn lijf vind vakantie niet persé leuk, want alle dagen klusjes doen is veel te zwaar en hoewel ik me wel sterker voel dan voor de vakantie blijft de conditie ruk en ligt overbelasting continu op de loer. Als ik een dagje achter de computer zit voor werk ben ik ook moe, maar krijgt mijn lijf toch meer rust. 

Tijdens al die dagen op stal waar ik naast de klusjes ook uren tussen mijn beestjes heb zitten mijmeren wisselen weemoed en trots elkaar af. Ik ben trots op mezelf in alles wat ik nog wel doe, hoe ik geniet van alle dagen en hoe de zon in mijn hoofd weer schijnt. Ik ben trots dat ik Gerard om hulp vraag en hij me na twee uurtjes naar de bank dirigeert en fluitend ‘mijn’ klusjes doet. Tegelijkertijd moet ik huilen…. Het voelt als een straf dat hij de leuke dingen mag doen en ik op de bank moet toekijken. Het voelt schuldig… mijn hobby, mijn klusjes, mijn ideeën en ik span Gerard op zijn vrije zaterdag voor mijn karretje om de taken uit te voeren. Als ik dat uitspreek krijg ik een glimlach en een knuffel. Hij complimenteert me dat ik met al die uren ‘niks’ doen op stal precies weet wat ik wil en dat hij het heerlijk vindt om die klusjes voor mij te doen en dat het heel makkelijk gaat omdat ik precies weet wat ik wil, hoe het moet en dat het mogelijk is wat ik wil. Hij knuffelt me omdat hij mijn frustratie begrijpt en trots op me is hoe ik er mee om ga en aan het einde van de dag genieten we samen van een (alcoholvrij) biertje van het gedane werk. 

Er is nog meer onrust…. In al die uren die ik op stal op de bank lig is facebook mijn beste vriend… normaal kijk ik gewoon domme filmpjes om een beetje bij te tanken en mijdt ik de maatschappelijk discussies… maar toen overkwam een meisje iets ergs en werd het heel groot nieuws omdat het gedaan was door een asielzoeker. Begrijp me niet verkeerd, ik snap de problematiek met migranten en ook de al lang bestaande problematiek met de jongens van met name Turkse en Marokkaanse afkomst en hoewel ik links stem ben ik echt niet van het pappen en nat houden, gewoon aanpakken die gasten en goed ook. Opvoeden en hard ook.  Maar geweld tegen vrouwen en de problematiek rondom migratie hebben maar een kleine overlap en daar komt de woede bij kijken. Politici die zich niet druk maken over geweld tegen vrouwen doen dat ineens wel als ze migratie erbij kunnen betrekken en ineens wordt op social media over de rug van Lisa de migratie weer hard aangepakt. Het zal mij me reed roesten dat procentueel het merendeel van de daders een migratieachtergrond heeft, 60% van de daders van geweld tegen vrouwen heeft een Nederlandse achtergrond en nationaliteit. Seksueel geweld komt in alle lagen van de bevolking voor, geld of geen geld, opleiding en intellect of niet, links of recht, gekleurd of blank…. Wat ze gemeen hebben… 98% is man! 

Ik voel een woede en een onrust in me. Ik probeer het weg te drukken, wat kan ik veranderen, maar liggend op mijn bank lees ik de verhalen van andere… ga ik in gedachten over mijn ervaringen…. Lees ik de krantenkoppen in mijn hoofd terug van afgelopen jaar….. mannelijke studenten beschadigen vrouwen met bangalijsten… ouders vinden dat hun zonen te zwaar gestraft worden… het is maar een grapje…. Belgische student Gynaecologie wordt vrijgesproken van verkrachting op medestudent ondanks bekentenis… want hij heeft zoveel in zijn mars… 5 van de 6 vrouwen hebben voor hun 20e te maken gehad met ongewenste intimiteiten… en ik overdenk mijn leven…. Ik lees de verhalen van anderen…. Het was niet alleen de boer die mij misbruikte…. Het waren ook jongens die in de kroeg zomaar mijn borsten vast pakten…. Het was de leidinggevende die met zijn kruis tegen mijn knie aan stond te rijen op een kerstborrel…. Of een andere leidinggevende die tegen mij zei dat alle vrouwen zich omhoog wipten om vervolgens de secretaresse te gaan stalken omdat hij vond dat zij hem moest begeren, of de buurman die dronken was en vond dat hij mij mocht zoenen omdat we toevallig op het zelfde moment op straat waren, ongeacht dat mijn man en zijn vrouw er ook bij waren en zo kan ik uren doorgaan over ervaringen van mezelf en die van andere vrouwen. 

Het maakt me onrustig, het maakt me boos! En begrijp me niet verkeerd, er zijn gelukkig meer leuke dan niet leuke mannen…. Maar als ik dan de reacties lees van sommige mannen, dan voel ik mijn bloed koken. Vandaag zei er eentje dat het niet de taak van de man was om die hulpbehoevende vrouwen te helpen…. En daar zit nou precies de kern van het probleem. Wij vrouwen zijn niet hulpbehoevend! Wij zijn baas over ons eigen lijf en mannen hebben daar tenzij wij nadrukkelijk toestemming geven met hun poten van af te blijven! 

Hoe zouden al die mannen het vinden als ze met 30 jaar een 65 jarige oma als leidinggevende hadden, stinkend uit haar bek op de kerstborrel de 30-jarige man bij zijn kruis greep omdat hij zo lekker jong en gespierd is en zij er zin in heeft… en alle vrouwelijke collega’s de man niet geloven of het tafereel goedkeurend zouden beoordelen als … wat een geluk heeft die man, dat die oude omafiets hem heeft uitgekozen voor haar pleziertje… tuurlijk zullen er nu mensen zeggen dat dit niet zo erg is en ook dat er vrouwen zijn dit op oude mannen vallen, maar het gaat over machtsmisbruik. De stagiaire die door de begeleider gepakt wordt, vrouwen die werken met kinderen zijn bitches, mannen zijn fantastisch als ze één papadag hebben. Een vrouw met een relatie op het werk is een slet….een man is geweldig. Natuurlijk chargeer ik hier, natuurlijk is het veel genuanceerder en zijn er veel meer goede dan slechte plekken, maar feit blijft, dat vrouwen nog steeds worden weggezet als zwak en hulpbehoevend. Dat een man over het algemeen fysiek sterker is maakt ons niet meteen zwak en betekend al helemaal niet dat een man zeggenschap heeft over wat wij mogen doen. 

Het vuur brand in mij, maar dat is niet persé positief. Gevoed door mijn eigen ervaringen voel ik ook onverwerkte woede, een woede waar ik lang bang voor was en waarvan ik moeite heb om die te reguleren. Het is maar goed, dat ik ziek ben en beperkte energie heb. Het is ook maar goed, dat door het ouder worden er meer nuance in mijn woorden komt (kan je nagaan hoe ik vroeger discussieerde…). Ik ben blij dat ik niet in alle hevigheid me in de strijd kan werpen. Ik bezoek de website van de dolle mina’s en zie dat je kan demonstreren, doneren en vrijwilligerswerk kan doen.  Met doneren heb ik moeite, demonstreren trekt mijn energie niet en voor vrijwilligerswerk moet ik ook iets anders inleveren…. En dus neig ik naar toch weer grotendeels verder gaan met de waan van dag….  Verleidelijk…. Makkelijk…. En ik voel de woede weer in me omhoog komen…. 

Heb ik niet genoeg geslikt in mijn leven… is het voor mijn gezondheid wel goed om de die woede vast te houden…. Heb ik mezelf niet juist ziek gemaakt door het vasthouden van die woede….. maar met woede los je ook niets op…. Wat je zaait zal men oogsten…. Dus woede is niet ok…. Maar met een zachte hand bereik je ook niks. 

Verbinding, uiten hoe je je voelt, wat iets met je doet…. Kijken of je elkaar tegemoet kunt komen, kijken of je begrijpt waarom de ander een standpunt inneemt en kijken of je dat kunt respecteren of dat je de ander kunt overtuigen met goede argumenten waarom jou mening beter is. Met verbinding kom je verder… maar de woede kookt tegelijkertijd… 

Ik wil discussiëren zonder discussie, ik wil gelijk krijgen, ook al ben ik ongenuanceerd. Ik heb zin om al die mensen die het ineens op migratie gooien, of zwakke vrouwtjes of nu krijgen we weer zo’n serie #metoo door elkaar te schudden, tegen ze aan te schreeuwen, ze desnoods een klap te geven of een schop tegen hun scheen of nog liever een trap in datgene wat mannen het zwakke geslacht maakt… 

Ik moet ergens naar toe met deze woede, maar er is geen plek voor deze woede. Ik moet deze verwerken, loslaten en tot rede komen, omdat alleen in de verbinding, jouw standpunten de ander bereiken en visa versa en alleen als je elkaar hoort kan je een samenleving opbouwen. 

En dus schrijf ik deze blog, omdat ik ongenuanceerd de woede van me af wil schrijven, omdat ik het voor mezelf en mijn gezondheid niet meer mag opkroppen, maar ik ook dondersgoed realiseer dat alleen verbinding de maatschappij leuker en vooral veiliger maakt. 

Het zijn niet alle mannen die geweld plegen tegen vrouwen het zijn wel alle mensen die het maatschappelijke debat aan moeten gaan om een halt te roepen tegen vrouwengeweld. Niet met roeptoeteren, maar met gedegen feiten en cijfers, maar nog meer, met normen en waarden. 

Morgenochtend gaat de wekker weer vroeg, ik wilde op tijd naar bed, dat is niet gelukt, maar ik weet dat dit van me afschrijven rust geeft. Gewoon gedachten ordenen, maar ook me uitspreken over wat me dwars zit. Het zwijgen is eindelijk voorbij, eindelijk mag ik echt zeggen wat ik denk…. Geen toestemming van de maatschappij, maar toestemming van mezelf! Want mijn woorden doen er toe en al helpen mijn woorden maar tot 1 slachtoffer minder, dan is het goed…. Het schrijven helpt me nuances te krijgen in mijn emoties, in wat ik voel, in wat ik eigenlijk zeggen wil, het geeft rust in een geest die regelmatig heel onrustig is.