#doeislief
Ik ben niet van het applaudisseren voor de zorg…. Daar kopen ze niets mee…. Gewoon wat vaker een glimlach, een bedankje of een vriendelijk woord…. Daar word hun werk veel leuker door… Ik weet dat veel mensen hier net zo denken, ook als ze geen positieve ervaringen hebben en de negatieve ervaringen zijn ook volledig onterecht, zorg moet wel veilig en fijn zijn!
Deze blog is vooral voor mezelf, het is gewoon fijn om te delen en het geeft mij het gevoel, dat je altijd invloed kan hebben op de maatschappij en dat het altijd een keuze is hoe je je gedraagt naar je omgeving. En dat je niet altijd even leuk bent, zeker niet als je ziek bent en pijn hebt is logisch en dat mag…. Maar de ander mag dat ook en mag er ook iets van vinden.
Als je ziek bent ben je vaak moe, heb je pijn, ben je gefrustreerd over wat je allemaal hebt en niet meer hebt. Het is logisch dat in dat ziek zijn we onszelf centraal zetten en gehoord willen worden. Het is ook logisch dat hulpverleners niet altijd het juiste verhaal horen, het zijn immers net als wij mensen met emoties, gevoelens en weet jij wat zij hebben meegemaakt net voor jij daar kwam als patiënt?
Toen ik net ziek voelde ik dat ik het alleen niet ging redden en via de huisarts kwam ik bij de PHO GGZ. Een nuchtere man met veel inlevingsvermogen en hij zei: Ziek zijn is net rouwen. Je moet afscheid leren nemen van het leven dat was en wennen aan het nieuwe leven. Die woorden hielpen mij enorm. Ze haalden het duistere randje van mijn gedachten en gaven me kracht en veerkracht om te leren leven met het nieuwe nu.
Dat leren leven ging/gaat met vallen en opstaan en net als met rouw om verlies van geliefden gaat het in fases. Nadat de ergste zwarte sluier was weggeëbd kreeg ik een ongelofelijke drive om te leren leven met de nieuwe werkelijkheid. Ik pakte van alles aan om te accepteren en te kijken waar ik verbeteringen kon doorvoeren.
Ik heb geen spijt van mijn proces, ik vocht tegen demonen en leerde om de demonen de baas te worden en na de hoorzitting gunde ik mezelf een lange vakantie om ook de benodigde rust te pakken.
De processen van de afgelopen drie jaar hebben mij een beter en leuker mens gemaakt! Ik ben dankbaar voor de veerkracht die ik heb en dat ik de depressieve gevoelens drie jaar geleden heb weten om te buigen naar veerkracht in mijn hoofd. Mentaal ben ik er weer helemaal! Ik kan weer lachen, denken in oplossingen en problemen aanpakken. Het is een heerlijk gevoel om weer je zelf te zijn.
Na al die processen waarin ik veel hulp heb gehad kom ik steeds weer terug bij een aantal mensen die mij ontzettend hebben geholpen. Ik heb ontzettend veel zorg mogen ontvangen terwijl de zorg enorm onder druk staat. Verzekeringen bepalen hoelang je met een patiënt mag praten en er is enorm veel regelwerk. Daarnaast hebben al die zorgverleners elke dag weer met elkaar gemeen dat ze ontzettend veel leed zien bij mensen…. Fysiek en mentaal horen ze elke dag de ergste verhalen van hun patiënten en het kan niet anders dan dat ze dat ook elke dag mee naar huis nemen. Het zal ongetwijfeld hen ook regelmatig een goed gevoel geven, maar met een moeder die haar hele werkbare leven als kinderverpleegkundige werkte heb ik van dichtbij gezien dat hoe danbaar ook, het werk in de zorg ontzettend zwaar is.
Vaak lees je hier maar ook elders verhalen van bedrijfsartsen, huisartsen en andere zorgverleners die niet luisteren naar hun patiënten, de klachten in hokjes plaatsen en daarmee hun patiënten niet serieus nemen. Ook ik heb deze ervaringen… ooit kreeg ik een nieuwe bedrijfsarts die eiste dat ik binnen vier weken weer volledig aan het werk ging omdat ik me aanstelde en op internet even moest nalezen hoe ik weer beter kon slapen. Destijds was ik al des duivels, maar met de kennis van nu door mijn traumatherapie en de erkenning van het schadefonds heb ik zin om deze man op te zoeken en door elkaar te rammelen en te zeggen wat een ongelofelijke eikel het is! Maar ja als ik het dan van de andere kant bekijk…. Alle zorgverleners zijn ook mensen…. En met een vakgebied dat te maken heeft met onderbezetting, te weinig personeel en te veel zieken zou ik niet met ze willen ruilen. Het lijkt me moeilijk om in deze maatschappij van polarisatie, individualisme, egoïsme en Google en AI mensen te woord te staan die denken dat je jou expertise hebben en tegelijkertijd eisen dat ze met een gouden bordje worden behandeld.
Om die reden heb ik besloten om een aantal hulpverleners te bedanken voor hun inzet om mij te helpen in het proces de afgelopen drie jaar. De schadevergoeding van het schadefonds heb ik zeker verdient, maar in de liefde is delen vermenigvuldigen dus hoe mooi is het als ik wat mensen blij maak met een bedankje.
Zo gezegd zo gedaan, dus gisteren had ik mijn eerste afspraak met de huisarts. Het is natuurlijk een team wat daar de zorg verleent, dus mijn eerste daad was de mensen van de balie roepen. De bel had ik niet gezien (een witte bel, op een witte balie verstopt tussen allemaal schermen…. Het was niet echt duidelijk, maar ik had ook niet goed gekeken), dus ze waren geïrriteerd dat er weer zo’n zeurende patiënt zat te kloppen en te roepen….. na veel gezucht en gesteun kwamen ze achter een half gesloten deur naar buiten met een geïrriteerd gezicht…. Het was prachtig om te zien hoe snel haar gezicht veranderde en ze blij werd van de fleurige bos bloemen en de tas met lekkere koeken en taartjes van de bakker. Het was mooi om te zien dat ik het team bij de huisarts op maandagochtend blij verraste met een simpel bedankje. Het maakte ook mijn dag helemaal blij.
Eenmaal bij de huisarts binnen had ik ook voor hem een bedankje. We moesten ook nog wat zaken omtrent mijn overgewicht bespreken en ik wilde graag terugkoppelen hoe blij ik was met de therapie en natuurlijk dat ik erkenning had gekregen van het schadefonds. Het was een heel fijn gesprek! En hij was helemaal vrolijk van de bloemen. Tijdens het gesprek werd ik toch ook emotioneel. Ik bedankte hem uitvoering voor het echte luisteren en het echt zien van mij. Ik realiseerde me dat hij zonder woorden, maar wel met daden door doorverwijzingen naar de juiste zorg mij keer op keer echt zag. Dat raakte me diep. Zolang heb ik in mijn leven gestreden om gezien te worden zonder te zien dat ik gezien werd en daar bij de huisarts voelde ik me weer gezien en voelde ik hoe fijn dat was en hoe dankbaar ik hem ben. Ja, hij deed gewoon zijn werk, maar hij doet zijn werk zo goed, dat ik daar in mijn leven heel veel aan heb.
Tijdens het gesprek voelde ik ook weer de pijn om het verlies van mijn energie. Mijn rouwproces is nog lang niet voorbij. Want hoewel ik de frustraties en depressie heb achtergelaten ben ik ook gewoon nog heel verdrietig dat ik ziek ben. Ik dwing mezelf om de emoties toe te laten, opkroppen heb ik genoeg gedaan in mijn leven en dat is helemaal niet goed voor me. Alleen door het verdriet om het gemis van energie toe te laten kan ik mijn nieuwe ik volledig omarmen.
#doeislief …
ps, de bloemen zijn lokaal geteeld en worden aan huis verkocht via een 24/7 winkeltje waar je contact en met QR kan betalen.... best duurzame bloemen dus <3