Frustraties en hersenspinsels

Voor de 80.000x hoor ik de overburen om 23.50 tetteren op straat. Je zou denken, het is zaterdagavond, dan mag het wat later, maar het maakt niet uit, ze doen het vijf x per week. Ik irriteer me er mateloos aan, maar er wat van zeggen heeft geen zin. Ze wonen nu twee jaar in de straat, weten alles van iedereen, zijn zogenaamd supersociaal  en zorgen voor anderen, maar dat doen ze alleen als het in hun straatje past. Het is het type mensen die precies weten hoe het hoort, maar niet open staan voor anders denkenden en al helemaal niet aanspreekbaar zijn voor hun  eigen wangedrag… zij doen tenslotte het precies zoals het hoort. Ik heb in mijn leven eerder te maken gehad met zulke mensen en probeer het te negeren, ik woon er ver genoeg vandaan om het met rust te laten en som spreek ik gewoon even mijn irritaties uit via kanalen waar ik kan spuien zonder gevolg, gewoon even mijn hart luchten en weer door…. 

Hun herrie irriteert me vandaag extra erg… niet omdat het vandaag extra erg is, maar omdat ik veel meer irritaties heb. Naar mijn zus, naar mijn nichtje, naar mijn lijf, naar die KKanker ik ben boos, verdrietig en alles wat er tussen in zit. Misschien is het gewoon de overgang en heb ik een opvlieger met bijbehorende temperament.  

Wat het is?, van alles en niets, kleine dingen, kleine irritaties maar ze houden me wakker… en dus kan ik gaan malen tot ik ergens om vijf uur gefrustreerd doodop in slaap val of ik ga nu al mijn irritaties van me af schrijven zodat ik rust en orde in mijn hoofd krijg. 

Rust die ik nodig heb om in slaap te kunnen vallen, orde in mijn hoofd om bij de kern te komen. Wat zit me nou echt dwars, wat is nou de kern van mijn frustraties en wat kan ik er aan doen om het op te lossen. 

Flarden van irritaties en oplossingen schieten door mijn hoofd, ik heb zin om te schreeuwen, om anderen te straffen voor mijn gevoelens. Ik wil mijn calimero-hoed opzetten en heel hard roepen dat iedereen misbruik van me maakt, dat niemand naar me luistert, dat iedereen tegen me is en dat ik vooral heel zielig ben en niemand rekening met me houdt, maar me vooral als vanzelfsprekend ziet. 

De waarheid is natuurlijk veel genuanceerder…. Want het is vooral ikzelf die continu over mijn grenzen gaat, anderen over mijn grenzen laat gaan, mijn grenzen niet duidelijk stelt en te groot droomt voor de energie die ik heb. 

Feit is wel, dat zus en nichtje heel graag pony’s wilden hebben en dat zij de zorg niet leveren die ik voor ogen heb. Is het dan mijn zorg die te veeleisend is? Of denken zij er nog steeds te makkelijk over? Nichtje is best aanspreekbaar op haar gedrag, maar maakt dankbaar gebruik van haar moeder die het zielig vindt dat ze ‘zoveel’ op stal moet doen. Zus speelt dan direct de kaart naar mij toe dat ik teveel druk leg op HAAR dochter en dat ik daar niets over te zeggen heb en zo draaien we in cirkels om elkaar heen. De beloofde wekelijkse vergadering ging al snel naar tweewekelijks om vervolgens te verdwijnen. Als ik dan ook maar gewoon doe waar ik zin in heb, dan ben ik ineens de gene die niet meer communiceert over belangrijke zaken en of ik even dit of dat wil regelen… en omdat ik zo graag regel ga ik maar weer aan de slag en dan is de cirkel weer rond. Ik kan niet meer tegen dit negatieve gedrag, maar ik ben me ook heel bewust, dat ik het toesta dat dit gedrag gebeurt en daarmee kan ik alleen maar de schuld bij mezelf neerleggen. Immers…. Zolang ik dit toesta gaan zij niet veranderen. 

Omwille van de lieve vrede en de droom dat het ooit goed komt slik ik alles wat ik denk  en voel maar weer in en zou draaien we continu in cirkels rond. Het resultaat is dat mijn leven bestaat uit werk, taxichauffeur voor nichtje en te vaak naar de stal waardoor huishouden en liefdesleven op een laag pitje staan. Maar ook dat hou ik zelf in stand. Ik wil niet stoppen met werken, ik geniet van de momenten in de auto met nichtje en ik kan eigenlijk geen dag zonder de stal omdat dat de mooiste en fijnste plek is op aarde. Maar feit is ook, dat ik dit niet vol hou…. En ik weet dus ook wat er moet gaan veranderen…. Als ik het liefst op de stal ben…. Dan is dat ook de plek waar ik moet zijn. En als ik ook nog een liefdesleven en enigszins opgeruimd huis wil hebben (voor zover mogelijk met mijn opruimskils :P) moet ik ook daar regelmatig tijd voor vrij maken (en dat verdient Gerard ook, want ik ben echt heel blij met hem en wil onze relatie absoluut niet kwijt!).

Voor mij is de oplossing dus eigenlijk heel simpel. Ik doe te veel dus er moet iets af. De dingen die door mijn hoofd schieten zijn:

• Ik stop dus met taxichauffeur zijn voor nichtje. Als zij liever bij het zwembad en op feestjes is ipv op de stal, dan moet ze dat ook maar zelf gaan regelen. Ik vind het niet leuk, maar het scheelt tijd, geld en energie als ik haar niet drie x per week door Almere heen hoef te rijden en voor de stal regelmatig moet halen en brengen.
• Ik ga in ieder geval op dinsdag, woensdag en zaterdag naar stal. Dinsdag en zaterdag voer ik de hele dag. Verder wil ik nog twee middagen door de week of dat ma/do ma/vr of don/vr is maakt mij niet uit, als het maar een vast rooster is zodat ik mijn energie daar op af kan stellen. Zondag ga ik sowieso niet
• Dinsdag wordt mijn klusdag. Dan kan ik wel voeren maar ruim ik niks op, omdat ik ga klussen. Er is me al twee jaar een vaste klusdag, vaste klusweken etc. beloofd, het komt niet van de grond er is altijd wel wat, het weer, ziekte of wat dan ook. Dus ik ga het zelf doen, maar als ik klus kan ik niks anders erbij hebben dus dit wordt de deal.
• Ik wil niet in mei met de pony’s op vakantie, ik vind het zonde van mijn geld en energie gezien wat er op stal nog moet gebeuren.
• Ik wil bij mooi weer op zaterdag met de pony’s naar het bos. Of in ieder geval minstens 1x per maand!
• Ik wil echt heel graag met de pony’s op menles! Voor ons, maar vooral voor de pony’s heel belangrijk
• Ik wil dat de pony’s minsten 5x per week er goed uit gaan voor beweging, en weidegang is geen beweging, maar een mentale break. Ze vinden het fijn en ze moeten bewegen voor een gezond lichaam. Ze zijn niet zoals wij energieloos, maar energiek en fit. Als zus en nichtje het niet doen, dan ga ik het zelf regelen met mensen die ik er bij wil hebben. Gaat vast lukken….
• Ik wil gewoon klussen doen op stal omdat het leuk is om te doen en omdat ik wil dat het netjes is (zo slordig als ik thuis ben…. Zo netjes wil de stal hebben :D) 

Feit is, dat ik gelukkig word van klussen en met de lascursus op zak en een lasapparaat en heel veel ideeën, wil ik dat gewoon gaan doen….  

Het schrijven helpt, geeft lucht, maar de demonen vliegen nog steeds door mijn hoofd. Ik maak een kopje relaxthee in de hoop dat de storm een beetje gaat liggen. Ook belangrijk voor mijn keel…. Want natuurlijk van de week met een buurvrouw zitten kletsen die na een half uur zegt dat ze snipverkouden is…. Keurig 48uur later wordt de keelpijn steeds erger. 

De thee helpt en ik denk aan de NPO serie Tenminste houdbaar tot…, heerlijk serie over een vrouw in de overgang waarbij ze soms daadwerkelijk en soms in gedachten door het lint gaat. Ik ga op youtube en het helpt, ik word rustiger, ik word minder gefrustreerd, maar een filmpje over bij wat ik voel vind ik niet. Ineens denk ik aan Louis de Funes en ik vind een briljant filmpje over een biljarttafel… en de kwartjes vallen op zijn plek.

De grootste frustraties blijven toch gewoon dat ik niet meer kan wat ik kan…. Als de biljarttafel heb ik het gevoel dat alles om me heen stuk gaat. Ik heb geen grip op mijn leven en hoe ik het ook probeer, de vermoeidheid belemmert me keer op keer. Mijn dromen zijn groot en niet om groot te worden (dat ben ik immers al) maar omdat ik wil creëren, bouwen, mijn geest is nog lang niet uitgebouwd, maar mijn lichaam wil gewoon niet meer. Ik ben degene die stappen terug moet doen, maar elke stap terug geeft net genoeg energie om weer verder te dromen, te creëren… het komt alleen nauwelijks van de grond, alle mooie plannen ten spijt. 

Ik vond mezelf nooit zo creatief, en alles wat ik bouwde was eerder scheef dan recht. Mijn gerechten waren net te zout of net te smakeloos, de paarden net te vies en de tuin had te veel onkruid. Gevoed met een negatief zelfbeeld, zeker deels veroorzaakt door de trauma’s voldeed ik altijd net niet en daardoor ging ik nog harder werken en nog beter mijn best doen met ondertussen overal oren en ogen die alles in de gaten hielden, want controle was het toverwoord om overeind te blijven….

En nu? Nu kom ik mezelf keer op keer tegen. Die controledwang probeer ik los te laten. Los van het feit dat hij me teveel energie kost zie ik ook echt wel in dat dat niet oké gedrag is en wil ik niet meer zo zijn. Bij de mensen die met het meest lief zijn is het loslaten van de controle het meest moeilijk. We drukken op elkaars knoppen om patronen in stand te houden, veranderen is moeilijk en als ik al geslaagde pogingen onderneem, dan is er altijd wel iemand die de paar geslaagde pogingen wegstreept tegen duizenden voorbeelden van mij in de controlemodus. 

Het is zoveel makkelijker om op de gebaande paden te blijven, om niet te veranderen of als je dan toch van het pad gaat, en even niet meer weet hoe je verder moet, snel terug te gaan naar de bekende paden. 

Ik lees wat ik type, ik hoor wat ik denk en langzaam begin ik te voelen wat ik voel. Ik wil veranderen! Niet meer omdat ik niet goed genoeg ben! Maar omdat ik sommige kanten van mezelf niet leuk vind en ook niet meer nodig acht. Dat betekend ook, dat ik moet gaan kiezen voor wat ik echt wil, waar wil ik nou mijn resterende ‘gezonde’ tijd aan spenderen en hoe ziet dat eruit? Hoe flexibel ben ik om dit te kunnen.

Ondanks de vermoeidheid merk ik dat ik wel degelijk heel creatief ben. Weliswaar niet zo creatief in de zin van de mooiste kunstwerken maken, maar mijn hersenen hebben altijd ideeën en plannen om iets te maken, te bouwen of te doen. Mijn handen zijn in staat om te creëren wat ik heb bedacht en hoewel de bouwwerken soms een beetje scheef staan, ze functioneren prima. En de gerechten zijn soms wat te zout of te flauw, maar zonder recepten en met random ingrediënten kan ik smaken bij elkaar brengen waar anderen niet eens over nadenken. Dat ik het niet red tot chefkok is helemaal niet erg…. Daar ligt mijn ambitie helemaal niet. 

Mijn ambities liggen vooral bij dingen creëren… in mijn werk voor de samenleving en privé voor mijn beestjes, zus, nichtje en Gerard. Gewoon de wereld een beetje mooier en makkelijker maken. 

Rode draad daarin is de natuur, of liever gezegd natuurwaarden want in Nederland is elk stukje grond en leven onder invloed van de mens. Is dat erg? Zeker niet…. De natuur is flexibel en past zich makkelijk aan, als we maar de randvoorwaarden scheppen om dat te doen. En zo probeer ik mijn eigen cirkel weer rond te krijgen. Ik ben geen Louis de Funes met een bilartafel die denkt dat hij het kan en vervolgens alles sloopt…. Ik ben Marjolijn…. Ik heb leukemie met als gevolg 70%  energieverlies en daar moet ik mee leren leven. Met vallen en opstaan probeer ik van mijn resterende leven wat te maken. Met dromen en wensen…. Want als die er niet meer zijn is er ook geen leven meer. 

Waar wordt Marjolijn gelukkig van…. Dat is de vraag en hoe kan ik dat geluk bereiken zonder anderen te dwingen mijn weg te volgen, zonder anderen van me af te slaan en zonder over mijn eigen grenzen te gaan. 

Ineens mis ik mijn oude vriend Merijn…. Uren zaten we onder het genot van zelfgemaakte maaltijden en een lekker wijntje of biertje te filosoferen over het leven. We kenden elkaar van karate en hadden een hechte vriendengroep waarvan twee een relatie hadden en drie niet. Toen ik een relatie kreeg met Gerard en een tweede vrijgezel ook een relatie kreeg verdween Merijn uit zicht… omdat hij het niet trok?, wij allemaal te verliefd waren? of ??? ik weet het niet….

Het maakt ook niet uit, vrienden komen en gaan, maar herinneringen blijven. Mooie van deze tijd is dat  je door de digitale wereld elkaar makkelijk weer kan vinden. Ik stuur hem zojuist een appje over de mooie herinneringen en hoop dat hij morgenochtend ook een glimlach op zijn gezicht heeft, maar ook dat maakt me eigenlijk niet uit… hij heeft zojuist op mijn gezicht een glimlach getoverd. 

Ik begin moe te worden, de frustraties eppen weg en de mooie herinneringen komen weer in mijn gedachten. Het was slim om even een uurtje te schrijven en alles eruit te gooien. Ik denk aan vrijdagmiddag… de prachtige nazomerdag in de achtertuin. Zonnetje op mijn gezicht, overal vogels, bijen, libellen en nog een enkele vlinder. De kat in het zonnetje op een steen en ik in een tuinstoel overzag dit tafereel en genoot. Ik voel me weer trots worden. Ja ik mag gefrustreerd zijn, verdrietig ook, niet wegstoppen, maar uiten… Frustratie het is niet het pad dat ik wil bewandelen, hoe hobbelig soms ook, het is een keuze om alles uit het leven te halen wat er inzit… en in dit zieke lompe lijf zit nog veel te veel levensvreugde om het te laten verpesten door frustraties. Bovendien…. Daar krijg je lelijke rimpels van :P

Er moet wel wat gaan veranderen, maar die veranderingen kan ik alleen maar zelf doorvoeren, niet door het op te leggen, maar door te vragen.

Van alle oplossingen die ik eerder noemde ga ik de volgende vraag stellen aan zus en nichtje:

• Ik wil zo graag meer tijd hebben om klusjes te doen op stal, maar merk ook dat mijn energie het niet trekt om en te zorgen voor de dieren en te klussen. Hebben zij ideeën dat ik energie over hou om klusjes te doen in plaats van te zorgen voor de dieren. IK heb dat nodig om overeind te blijven en niet te veranderen in een grote zure zeur. Daarnaast komen er dan ook echt dingen af … zoals het stoepje …
• Als ze dan vinden dat ik het moet zelf moet oplossen…. Dan kan ik mijn eerder genoemde oplossingen aandragen… maar misschien komen ze wel met veel betere ideeën.

Fijne zondag…. Met Max weer op 1 ga ik lekker genieten van de Grand Prix van Bakoe.

ps... doe als poes en lag om Louis

ps2.... de muis is nooit meer gevonden....