De tuin

Verplicht door verkoudheid moe en verveeld eindelijk het verhaal van de tuin gemaakt.... 

De tuin is een verhaal wat hoort bij mijn dagboek. Ik stelde het steeds uit… te confronterend, nog niet af… maar nu… nu mag ik er gewoon in genieten en kan ik ook eindelijk het verhaal vertellen. 

Op 28 december 2012 kochten Gerard en ik ons prachtige huis in Almere. Ik wilde Almere niet uit omdat ik daar van de gemeente een landje huur waar ik samen met zus en nichtje (destijds nog 2, maar inmiddels wel volwaardig lid) onze dieren hou. Omdat we destijds ook nog een moestuin erbij hadden van 600m² (deze hebben we teruggebracht naar 210m² en ik kom er door mijn ziekte bijna nooit meer) wilde ik thuis niet een te grote tuin. Gerard wilde graag een Garage voor de motor, maar die zat er helaas niet bij. Jammer, maar niet erg, want pas 3 maanden samen werden wij op slag verliefd op ons paradijs en gingen we in razend tempo officieel samenwonen. 

Als je me op 1 januari 2012 zou vertellen wat 2012 voor mij in petto zou hebben, dan had ik je grandioos uitgelachen…. Ik wilde geen relatie, zeker niet met een collega, ging nooit verhuizen en al helemaal niet samenwonen. In de eerste week van januari besloten zus en ik naar IJsland te gaan voor een droomvakantie waar ik sinds kind al van droomde dus na dat begin kon het niet slechter. Ook volgde ik een groepstherapie voor mijn trauma’s en buiten het feit dat die groepstherapie echt goed was hield ik er ook een vriendin aan over die ik nog steeds zie. 

Op een mooie dag eind juni belandde ik met collega Gerard in de kroeg, dat deden we wel vaker, met een groepje, maar dit keer ging niemand mee en waren we met zijn tweeën…. We hadden altijd al een goede klik, maar deze avond sprong de vonk over en na twee weken verklaarden we elkaar de liefde en kwam hij bij mij thuis om eigenlijk nooit meer weg te gaan. Drie maanden later gingen we voor de fun een dagje huizen kijken en werden we zo verliefd op ons toekomstige huis, dat de knoop na veel en langdurig wikken en wegen (lees elke avond tot diep in de nacht de voors en tegens afwegen) en we kwamen steeds tot de conclusie dit is het… dus drie weken later tekenden we het voorlopig koopcontract om 6,5 maand na onze eerste kus de sleutel te krijgen. 

Toen we het huis kochten wisten we al dat de tuin niet echt naar onze zin was en dat de houten schuur ongefundeerd was en in niet al te beste staat. We besloten bij aankoop de tuin wat aan te passen en de schuur provisorisch op te knappen zodat deze het nog wel een jaar of vijf zou uithouden en wij dan konden bedenken wat we wilden. 

Zo gezegd, zo gedaan, maar in 2015 besloot ik mijn HBO te gaan halen en tijdens mijn studie was er geen tijd voor grote bouwplannen. Af en toe zaten we wel aan de ontwerptafel, maar van uitvoering kwam niks. Nog bijkomend van de studie, en achteraf ook al een beetje ziek, brak in 2020 corona uit. We zagen dat voorjaar een droomhuis met garage in de buurt… maar voordat we überhaupt konden bezichtigen was het al dik boven de verkoopprijs verkocht… in die ratrace hadden we geen zin, dus we gingen weer terug naar de tekentafel en besloten definitief te gaan verbouwen. Materiaal, klusjemensen en de stort maakten overuren… overal was het druk en duur en wij stelden de verbouwing weer uit. We vermaakten ons prima met motorrijden, lego, de tuin en de stal en genoten van de rust die corona in ons leven bracht. 

Toen het normale leven weer een beetje op gang kwam en de klusjesmensen en de stort weer wat rustiger werden gingen wij serieus aan de slag met onze ontwerpplannen. De tuin en de schuur waren echt op en hoewel we elke dag in de tuin kwamen om de motoren te pakken (naast hobbykm’s gingen we ook beide dagelijks met motor naar ons werk) genoten we er niet echt van. Er was teveel bestrating en als we buiten wilden zitten zaten we tussen de motoren die ook nog is naar kattenzeik stonken. Zonde van de tuin en zonde van de motoren (ze stonden wel droog, maar niet afgesloten). De tuin moest functioneel, klimaatbestendig, groen, watervasthoudend worden maar ook een plek om echt te genieten. Dus naast de schuren gaat een deel van het hemelwater naar het grondwater via drains en infiltratieputten en deels naar een ondergrondse opvangput om de potten te bewateren bij droog weer. Ook zijn de daken voorzien van een groendak. 

In de winter van 2021 naar 2022 maakten we onze plannen steeds concreter en op 1 maart 2022 ging de schop in de grond. Aanhangers vol hout, puin en groenafval gingen naar de stort. De planten die hergebruikt konden worden werden of opgekuild of gingen naar mijn broertje die net een huis had gebouwd en zijn tuin nog moest vullen. Het goede hout ging naar de stal om daar hergebruikt te worden. In diezelfde periode brak ook de oorlog in Oekraine uit. Ik weet nog hoe dubbel het voelde om enerzijds zo’n grote verbouwing te doen en anderzijds waren niet eens zo heel ver van huis mensen in oorlog omdat 1 iemand vind dat hij recht heeft op het land van een ander. 

Hoewel ons ontwerp op papier stond waren er ook heel veel dingen niet duidelijk. Wat wel duidelijk was, dat we veel zelf wilden doen. Gerard super handig en ik handig, sterk en vol energie, dat durfden we wel aan en we vinden het ook leuk. Op stal hadden we als samen de nodige grote klussen gedaan dus we wisten precies wat we konden en wat we aan elkaar hadden. Ik was de grote aanjager, sjouwde altijd alles van a naar b en was nooit moe en had altijd zin om buiten wat te doen. Gerard zorgt dat mijn net te scheve bouwwerken recht komen te staan door zijn engelengeduld voor meten, meten en nog is meten en zorgde voor de precisie in onze klussen. Hoewel we handig zijn, wisten we ook al dat we sommige dingen echt niet moesten doen. 

Het ontwerp was zo, dat we twee schuren kregen. rechts van de tuin een fietsenschuurtje en links een lange smalle schuur voor de motoren en een opbergschuurtje. De schuren verbonden met een gemetselde schuur en ertussen een terras. Uiteraard alles in goed overleg met de buren en met hun toestemming gingen we aan de gang. De fundering hebben we laten maken en ook het metsel- en voegwerk hebben we laten doen evenals de tegels op de betonfundering. Al het aftimmerwerk inclusief de daken, elektra en waterafvoeren hebben we zelf gedaan. In het metselwerk zitten ronde raampjes… dat was nog wel een uitdaging… maar de raampjes hadden we gekregen van een collega nadat we een dealtje hadden gesloten over wat duistere zaken (niet illegaal… maar misschien wel net over het randje, dus daar wijdt ik mij hier verder niet over uit :D). Gerard vond de ronde raampjes niet zo mooi en wilde liever wat anders…. De metselaar kon ze er niet in zetten (hij was echt heel goed, maar dit lukte hem toch niet) … dus die had ik ook niet echt mee. Uiteindelijk na lang wikken en wegen liet de metselaar vierkante openingen over zodat we later konden beslissen. Met hulp van nicht en man hebben we de ronde raampjes er toch ingezet. Gerard had ze helemaal kaal geschuurd en ik geschilder en geregeld dat er nieuw glas in kwam. Uiteindelijk is ook Gerard erg blij met het resultaat. 

De planning van de klus was voor de winter 2022-2023 afgetimmerd en terras en tuin ingericht, misschien dat we de vijver niet helemaal op tijd zouden redden. Gezien onze kluservaring en mijn energie was dit absoluut een realistische planning. 

De aannemer van de fundering vond ons voor het metselwerk erg optimistisch, maar we vonden snel een metselaar die toevallig een gaatje had en de restpartij metselstenen B-keus was eigenlijk precies wat wij prachtig vonden en kon binnen drie weken geleverd worden. 

Tot zover ging het werk heel voorspoedig. De problemen zaten vooral in mijn gezondheid. Ik bleef maar kwakkelen en was om de haverklap verkouden, vaak zelfs vergezeld van koorts. Ik klaagde wel dat mijn energie laag was en dat mijn conditie achteruit ging, maar ging ondertussen gewoon door met sjouwen wat ik altijd deed dus de mensen om mij heen merkten het niet heel erg en vonden me vooral wat zeuren. Weten het aan mijn overgewicht en vonden dat ik gezonder moest eten. Ik wist niet goed wat ik er van moest denken…. Want ik at juist gezonder dan ik ooit had gedaan…. Pakte sneller mijn rust, probeerde mijn lijf niet te overbelasten maar ondertussen ging mijn energie keihard onderuit. Na de tapdans op zaterdagochtend kon ik de rest van de dag bijna niks meer en waar ik vroeger in twee a drie uurtjes de stallen uitmestte en alle kruiwagens naar de tuin had gebracht kostte me dat tegenwoordig bij een hele dag. 

Als ik dan uitgeteld thuis kwam en zei dat ik zo moe was nam Gerard mijn geklaag voor lief en dacht er het zijne van. Ik zou wel weer teveel gedaan hebben, ik was nog steeds energieker dan hij en kwam zolang we samen waren al moe thuis… omdat ik letterlijk altijd de hele dag bezig was… tot zover niks nieuws onder de zon. 

Tot die dag dat we voor activiteiten van de aannemer een stapel hout om moesten zetten. Het waren tien balken, die ik eerlijk gezegd twee jaar eerder gewoon in tien minuten in mijn eentje naar de andere kant had verplaats…. Nu met zijn tweeën was ik na vijf balken kapot. Gerard zag me hijgen en tollen op mijn benen, keek me aan en zei: Piep, dit is niet goed schat! Zo ken ik je niet…. Jij bent echt niet oké…. Ga alsjeblieft naar de huisarts….

De huisarts hoorde mijn verhaal aan, en deed wat hij moest doen, maar ik ben hem nog steeds dankbaar dat hij mijn verhaal serieus nam. Hij gooide het niet op overgewicht of overgang, maar deed bloedonderzoek en nam de afwijking in mijn witte bloedcellen serieus en verwees mij zonder blikken of blozen door naar de juiste afdeling in het ziekenhuis. Ik nam die hoge waardes niet zo serieus…. Sinds mijn burn-out in 2010 had ik altijd hoge waardes en die wisselden behoorlijk, tel daarbij op verzuring door overbelasting en een volledige medische molen in 2016 waar ook niks uitkwam het zou wel weer overwaaien… ik dacht dat ik misschien long-covid had, maar kon het niet aantonen… ik zou vast wel weer beter worden. 

Dus toen er vrolijk gemetseld werd en het werk even stillag in de tuin ging Gerard lekker met zijn hoogbejaarde moeder op vakantie naar Frankrijk terwijl ik in de molen liep van het ziekenhuis. Bij het horen van mij diagnose vielen de kwartjes op zijn plek, maar stortte onze wereld ook wel een beetje in. Eenmaal wetende dat ik ziek was kwam er nauwelijks meer iets uit mijn handen. We probeerden wel klusjes te doen, maar inmiddels was mijn energie zo laag, dat Gerard 2x zo fit was als ik en mistten we beide mijn aanjagerij voor de klussen. 

Hoewel het metselwerk weliswaar was afgerond in juli, hadden we het dak er pas eind oktober zo goed als op. Niet alleen door mijn energie, maar ook door het weer…. Na de hitte in augustus ging het regenen en werd het nauwelijks meer droog. De fietsen en motor konden inmiddels droog staan, mijn motor stond tijdelijk gestald bij iemand met voldoende ruimte en sinds ik wist dat ik ziek was ging ik nauwelijks meer naar kantoor vanwege mijn infectiegevoeligheid. 

Onze woonkamer was net een schuur, omdat er nog geen afwerkvloer was op ons nieuwe terras en er geen deuren in de schuren zaten stonden alle waardevolle en kwetsbare spullen in onze woonkamer. Tegen de tijd dat we er eindelijk aan toe waren om iets voor de afdekvloer te bedenken was het winter en hoewel we een heel goed bedrijf hadden gevonden wilden zij het pas inplannen nadat de kans op nachtvorst voorbij was. Door ziekte aan hun kant werd uiteindelijk net voor mijn verjaardag de vloer in juli 2023 gelegd. Inmiddels waren we al een half jaar over de planning heen en kon het echte aftimmeren pas gebeuren nadat de vloer was gelegd. Wij hebben letterlijk ruim een jaar een soort schuur als woonkamer gehad. 

De dag voor mijn verjaardag zaten de gewone deuren in de schuren en kwamen mijn moeder en stiefvader helpen de woonkamer leeg te ruimen en alles in de schuur te proppen zodat we enigszins een normaal feestje konden vieren. Na mijn verjaardag probeerden Gerard en ik elke zondag dat we genoeg energie hadden en het weer meewerkte klusjes te doen in de schuur en stapje voor stapje af te timmeren. Ook begonnen we met het inrichten van de tuin met de cadeaubonnen die ik al twee jaar voor mijn verjaardag kreeg. 

In het voorjaar van 2025 hebben we eindelijk de vijver aangelegd en net voor mijn verjaardag de laatste tegels aangelegd. 3,5 jaar na de start van ons tuinproject, ruim 2 jaar langer dan verwacht en gepland kunnen we eindelijk zeggen dat de tuin zo goed als af is. Er moeten nog wel kleine dingen gebeuren en twee wanden zijn nog steeds niet afgetimmerd… maar er is overal licht, de stopcontacten doen het, de motoren staan perfect droog en als het zonnetje schijnt zitten we te genieten in de tuin. De tuin vergroenen is goed gelukt! De vijver is echt een aanwinst omdat er van alles in en omheen leeft. 

Zo trots en gelukkig dat we hebben doorgezet. Deze verbouwing was een rollercoaster met een dikke zwarte rouwrand. Maar als ik nu in de tuin zit en kan genieten van al het leven dat er in zit, dan ben ik blij dat het gedaan hebben. Ik ben trots op alles wat we zelf hebben gedaan en nog blijer dat we al begonnen waren voordat ik wist dat ik ziek was, want anders was het er nooit van gekomen. 

De tuin is zo onlosmakelijk verbonden met mijn diagnose dat ik nog steeds een dubbel gevoel heb als ik naar buiten kijk. Gelukkig helpt de tuin ook met blij zijn. Nee de borders zijn niet zo mooi als ik me had voorgesteld en ja hij is veel rommeliger en ja er staat teveel onkruid. Maar als ik naar alle insecten als bijen, zweefvliegen, vlinders (dit zijn er helaas echt te weinig), libellen, wormen vogels, egels, steenmarter en zelfs een vos in de tuin kijk (die laatste twee soorten alleen via de camera) dan ben ik zo blij met onze tuin. Meer groen gerealiseerd, een intiem terras die we met feestjes om kunnen bouwen dat we met 30-40 man buiten kunnen zijn en twee perfecte motorgarages en dat alles in ons tuintje van 10x10m.  In de foto’s het bouwproces van de hoogte en dieptepunten van onze tuin letterlijk en figuurlijk. 

Een blij EI deze Marjolijn met lange IJ