Ongelofelijk maar waar

Het is vrijdagochtend D-day.... ik heb met lief afgesproken dat ik zodra ik iets weet wordt gebeld. Ik probeer er rustig onder te zijn, maar ik zie er tegenop. Niet weten hoe laat ik gebeld word en dan de hele dag op mijn telefoon moeten zitten.... daar ben ik niet zo goed in. Ik heb hem meestal wel bij me in de buurt, maar eigenlijk altijd op stil en als ik op stal ben, dan ligt hij meestal binnen op de bank terwijl ik meestal buiten bezig ben. 

Iedereen vraagt hoelaat weet je het? maar ik weet niet eens hoelaat de vergadering is, dus laat staan hoelaat ze bellen. 

Goed voorbereid met opgeladen telefoon, geluid aan, oortjes in de aanslag ga ik rond kwart over tien de deur uit om even wat voer voor de beesten te halen en daarna naar stal om te rommelen. Halverwege de snelweg richting Lelystad gaat mijn telefoon en in een flits herken ik het 070- nummer als Den-Haag... dat kan maar één ding betekenen... 

Beleefd en een tikkeltje zenuwachtig neem ik op. Ze zijn er snel bij, fijn! maar wel onverwacht vroeg. Gelukkig rij ik op de snelweg en hoef ik me niet in vreemde bochten te wringen om te rijden en laat het gas los om achter een vrachtwagen te gaan hangen. Uiteraard handsfree bellen met de oortjes in. 

De dame van het schadefonds geeft aan dat ze unaniem besloten hebben om uit te keren en dat het voorstel nav de hoorzitting is goedgekeurd. Ik ben ingedeeld in categorie 4 (een na zwaarste) en krijg de daarbij behorende vergoeding. Ergens is er lichte teleurstelling, stiekem ook beetje gehoopt op zwaardere categorie, maar dat is van korte duur en ongeloof en blijdschap nemen snel de overhand. Het is gewoon gelukt! 

Ze neemt nog even de formaliteiten met de door en beduusd hang ik op. Dit moet toch even inwerken. Omdat ik bijna bij de winkel ben en lief mijn belletje toch nog niet verwacht doe ik eerste even snel boodschappen en op de terugweg bel ik mijn lief. We zijn blij en opgelucht. We hebben het over de ingedeelde categorie en hoe meer ik er over nadenk, hoe meer het goed is! Lief vraagt wat ik wil en ik zeg dat ik eigenlijk ook meteen even mama en zus wil bellen en vanavond uit eten naar een luxe restaurant om het samen te vieren!

De rest van de dag ben ik op stal, maar veel komt er niet uit mijn handen. De reis met de pony's was heerlijk maar ook pittig, vervolgens te laat naar bed en door het loslaten van de spanning valt de vermoeidheid als een zware deken over me heen. De beestjes komen niets te kort, maar de volle kruiwagens laat ik staan en ook het vegen sla ik over. 's Avonds gaan lief en ik wel heerlijk luxe uit eten. We nemen een 6 gangen diner met wijnarrangement (voor mij alcohol vrij, en die is ook echt verrukkelijk) en we genieten ontzettend samen. Wat een fijne afsluiting van dit zware traject. 

Het is vreemd ik hoefde eigenlijk helemaal niet te huilen, maar nu ik dit opschrijf moet ik ineens wel huilen. 

Het was echt een heel zwaar traject. De zoektocht in mezelf naar de waarheid, het loslaten van de schaamte, de angst. Het onder ogen komen van mijn coopinggedrag. Het niet vervallen in een slachtofferrol terwijl je wel erkend dat je slachtoffer bent. Je eigen kracht hervinden, je lot accepteren, de scherpe randen afhalen van je gedrag, je overgeven aan de energieslurpers en vooral in overlevingsmodus staan om overeind te blijven. Nu de rust is weergekeerd voel ik me ontzettend zen. De afgelopen jaren heb ik zo vaak gedacht dat ik mensen moest overtuigen dat het echt waar was.... met de toewijzing van de claim is het overduidelijk dat ik anderen niet meer hoef te overtuigen. Wat mij gebeurd is, is waar, het is gecategoriseerd hoe erg het was en aan die feiten kan ik me vasthouden. Daarnaast is er door de toewijzing erkenning voor het emotionele leed.... en hoewel het dus een intens traject was.... was de laatste hobbel niet de verwachte berg, maar een klein geleidelijk heuveltje waar we overheen gleden alsof het niets was. Het is ongelofelijk dat erop het einde zo weinig strijd nodig was.... het voelt vreemd dat ik niet meer hoef te strijden op dit front. 

Lief en ik praten onder het genot van het eten en drinken veel over het proces, wat het met ons deed, hoe we er nu in staan, wat we verder zouden willen doen. Wat er gebeurd was als de beslissing anders was geweest. En zo vliegt de avond voorbij en overheerst de liefde voor het leven en nog belangrijker voor elkaar. Ik ben Gerard zo ontzettend dankbaar voor hoe hij mij onvoorwaardelijk gesteund heeft! Maar niet alleen gesteund, ook kritisch en corrigerend. Gewoon als een hele goede partner!

Zaterdag ruim ik op stal wel alles op, maar opschieten doet het niet. De hele dag ben ik bezig met het stoepje vegen, drollen opruimen en de kruiwagens legen. Als ik het zo opschrijf klinkt het als een dag werk.... voor een gezond iemand was het 1 a 1,5 uur werk... maar het geeft niet. Tijdens de rustpauzes mijmer ik over de borstelstraat voor de geiten en de pony's, meet ik de maten voor de aanpassingen in het kippenhok (voswerende onderrand van kunststof en een konijnenracebaan) en ondertussen geniet ik van de rondscharrelende beestjes en komen de geiten en pony's regelmatig een knuffel halen. 

Als mijn nichtje 's avonds komt eten is het even mis.... kind heeft een krentenbaardontsteking op haar handen.... was donderdag begonnen, maar de huisarts op vakantieadres vond het niks en de eigen huisarts reageerde niet op de mail dus moest ze het met vet insmeren, dan zou het wel genezen. Als ik zaterdagavond haar handen zie zet ik haar in de auto en rijden we naar het ziekenhuis. In twee dagen tijd zijn de 5 blaasjes uitgegroeid tot felrode handen vol blaren en gaten en heeft ze zoveel pijn dat ze eigenlijk haar bestek niet eens vast kan houden. Met wat overredingskracht is er gelukkig ook iemand met een ervaring aanwezig (de arts was echt lief, maar het grietje was net afgestudeerd en zei ook dat het gewoon eczeem was) en de ervaren dame zei meteen... krentenbaard dit zalfje  kan je meteen hier ophalen. Als ze ons donderdag al serieus hadden genomen was het al over geweest, nu zitten naast haar handen ook haar benen onder de blaren en zweren. Arm kind! Maar goed, zijn inmiddels 24 uur aan het smeren en ze heeft gelukkig minder pijn en de zalf werkt goed. 

Het nieuws is inmiddels aardig ingedaald en nichtje en ik zijn druk aan het ontwerpen gegaan over hoe en waaraan we het geld gaan spenderen. We zouden met zijn vijven op lascursus, maar dat wordt planning technisch zo ingewikkeld dat we volgend jaar pas kunnen gaan. Gerard en ik hebben dus nu de cursus geboekt en 30-8 is de eerste lesdag en 6/9 de tweede. Het is echt een basiscursus waar je niet hoogwaardig mee leert lassen, maar wel de basisbeginselen leert om zelf verder te kunnen hobbyen en dat is precies wat ik wil. Nu moet ik verder nog me wat staaleigenschappen gaan aanleren... bij hout weet ik precies wat ik kan verwachten en hoe sterk iets moet worden. Ik ken de materialen en weet hoe ik het op waarde moet schatten. Nu ga ik over op staal.... slanker, sterker, minder onderhoud en het hoeft minder snel vervangen te worden.... .maar oh jee, hoe dik moet het zijn, welke vorm moet het hebben... hoe maak ik het aan elkaar.... oh ja... met lasnaden, maar hoe zet je dat dan vast enz0, zodat je het kan lassen...

Als Pipi Langkous spring ik in het diepe... ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan.... onderhuids gaan alle doemscenario's door mijn hoofd.... waar begin ik aan, ik kan dit helemaal niet, hoe moet ik in hemelsnaam beginnen en daaroverheen continu hoe ga ik dit in hemelsnaam met mijn energie doen..... het engeltje op mijn schouder fluistert me steeds weer in... gewoon stap voor stap.... het komt wel goed.... ga gewoon genieten! En dat gaan we doen. Er komen heel wat eerste keren weer aan, maar deze keer zijn ze goed en positief... en als straks de beesten in hun nieuwe hok liggen  en hun ruggen en buiken langs de borstels gaan en wij op de bank er van genieten.... dan weet je... het was het waard.