Klusweek, stoepje en hersenspinsels

Vandaag  zat ik weer op mijn knietjes tegels te leggen en overdacht mijn vakantie en kreeg ontzettend de behoefde om gewoon even van me af te schrijven. 

Ik heb inmiddels 3,5 week vakantie en begin aardig bij te komen. Van rust was nog niet echt sprake… .het was best een rollercoaster de afgelopen weken… 

Eerst verjaardag vieren op alternatieve wijze… was geslaagd, maar het was ook vreemd. Daarna kreeg ik natuurlijk meteen griep en deed ik niet zoveel. En waren de eerste tien dagen van mijn vakantie al snel voorbij. 

In de tweede week moest ik veel alleen doen op stal omdat zus moest werken en nichtje met oma weg was. Wel gingen we leuk met zijn allen BBqen in Laren Gld en de pony’s waren mee, die mochten een nachtje in Vorden staan. Het was een heerlijk avontuur. 

Het weekend van de derde week begon goed met de uitslag dat de claim was toegewezen en gingen lief en ik dat heerlijk vieren met luxe uit eten. Zaterdagavond sloeg de stemming om, omdat nichtje een krentenbaardinfectie heeft die in combinatie met haar ecceem zo heftig was dat ik haar, zodra ik haar zag, naar de auto dirigeerde en gingen we naar de spoedpost in het ziekenhuis (kind kon amper bestek vasthouden, haar handen deden zo verschrikkelijk veel zeer, die lagen echt helemaal open…. Arm kind) .

De eerste klusweek liep daardoor wat anders, want ’s maandags was het nog erger geworden en kwam haar hele lichaam onder te zitten en dus contact met de huisarts en daar dinsdag weer heen. Daar kreeg ze gelukkig een goede antibioticakuur van zeven dagen en vandaag op dag vier begint ze goed te genezen en is de pijn van een 9 teruggezakt naar een 2. 

We hebben wel een start gemaakt met het klussen, maar door haar ziekte schoot het niet echt op. De beloofde hulp van de handige tienerjongens was vooral klieren, slapen en toch niet zo handig en sterk als ze beweerden te zijn (oké, die had ik wel zien aankomen, maar je probeert de pubers toch het voordeel van de twijfel te geven :D :D :D) hielp ook niet echt mee met het maken van meters. Maar stapje voor stapje komen we er ook wel. 

Vandaag gingen nichtje en ik een rustig dagje doen, zij wilde wel de achterstallige troep opruimen. Tijdens zo’n klusweek gebeurt dat toch iets minder goed, niet vegen en overal ligt gereedschap (buiten het hek) en de kruiwgens staan overal al dan niet gevuld. Uiteraard wel goed voor de beestjes gezorgd, die het overigens heel gezellig vinden dat wij er zoveel zijn) en ik kon dan misschien nog wat tegeltjes leggen. 

De paarden en geiten hebben een paddock van zo’n 200m² waarvan ca. 80m² bestraat is met tegels en stelconplaten waarop de stal staat. De overige 120m ² is van zand en hoeveel drainage ik in het verleden er ook heb ingelegd…. Zodra het winter is en het een week regent staat alles blank, dus daarom hebben we ook zo’n grote stoep dan hebben de dieren in ieder geval nog wat bewegingsruimte en kunnen ze lekker droog staan. Dat stoepje ligt er inmiddels 25 jaar in, eigenhandig gelegd 25 jaar gelden en het heeft veel meegemaakt. Het begint her en der wat scheef te liggen en er heeft een tijd een geitenhok gestaan wat na verloop van tijd een konijnenhok werd en daar vonden de konijnen dan weer gaatjes in waardoor ze probeerden gangen te graven en dat legden we dan weer provisorisch dicht enzo…. Het veegt niet meer lekker door al die kuilen en nu we groot onderhoud gaan doen wordt het ook tijd om het stoepje weer netjes recht te leggen…. En zo kwam het dus dat ik daar vanmiddag of eerlijk gezegd bijna vanavond op mijn knietjes tegels aan het leggen ben en mijn vakantie overdenk en stiekem natuurlijk ook wat mijmer over mijn gezondheid.

25 jaar gelden legde ik in vier avonden na het werk en het verzorgen van de dieren de stoep erin. Ook toen waren de tegels zwaar, maar ik was sterk en timmerde ze erin. Ook nog een gezellig patroon waardoor de tegels van 40*50 (en 6cm dik, dus ze zijn lekker zwaar) worden afgewisseld met 30*30tegels (die zijn dan zo licht zijn als een veertje na de dikke zware). In het midden ligt één rij tegels van 50*50 en die zijn ook 6cm dik…. Die kon ik vroeger echt met gemak tillen….. en nu ben ik blij dat ik vandaag dat ene rijtje gelegd heb…. Niet op kracht, maar op ervaring en handigheid kreeg ik ze erin. 

Twee maanden geleden trok ik de eerste tegels eruit met de gedachte elke dag dat ik er ben 1 of 2 rijtjes zou leggen…. Het zijn 25 rijen, dus dan moest ik toch wel met drie weken klaar zijn…. Griep, het weer, energie, druk met werk en schadeclaim, alleen op stal (het blijkt dat als ik de dieren verzorgt heb, ik geen energie meer heb voor een rijtje tegels) verjaardag en weer griep dat het niet echt op schiet met die tegels…. Nu ik eindelijk vakantie heb, vordert het werk toch gestaag en zo hoef ik op dit moment nog maar 12 rijtjes van het grote vlak en dan nog voor de stal e.e.a. en de randjes afwerken met passtukjes…. Met andere woorden…. Ik ben nog wel twee maanden bezig…. Maar inmiddels kan je wel zien dat het opknapt omdat ik over de helft ben. 

Mijn zus verklaard me voor gek en vraagt of dit wel echt nodig is…. En waarom doe ik dit mezelf aan…. De waarheid is, dat ik A straten gewoon leuk vind, B, dit iets is wat ik goed kan…. Mijn armkracht doet het in tegenstellig tot mijn beenkracht nog heel goed. Het is dus heerlijk om al zittend die tegels eruit te tillen, zand te egaliseren en ze weer terug te leggen. Rijtje voor rijtje voelt het als een heerlijke workout en dan ook nog eentje die ik leuk vind en het geeft rust in mijn hoofd… gewoon even in het hier en nu. En dat brengt met bij C…. misschien wel de belangrijkste…. Ik heb de afgelopen jaren zoveel ingeleverd, zoveel kan ik niet meer, bij zoveel dingen heb ik hulp nodig… dit is een taak die ik nog wel zelf kan uitvoeren… zonder hulp, zonder moeite (lees behoorlijk wat moeite) kan ik gewoon net doen alsof ik niet ziek ben. Enerzijds is het frustrerend… omdat weet hoe ik de tegels er 25 jaar geleden in heb gelegd…. Sommige liggen zo strak dat ik ze er amper uitkrijg, goed gelegd en daarna 25 jaar stampende paarden die de boel goed hebben verdicht. Het symboliseerd mijn fysieke kracht uit het verleden…. Anderzijds is het verlichtend…. Het tillen van de stenen… het slaan met de hamer om ze vast te leggen en dan even het grove geweld om die zware jongens net een mm dieper in het zand te slaan…. Het is heerlijk!!! 

Nog steeds heb ik het gevoel dat ik me moet verantwoorden dat mijn conditie zo slecht is… en ik twijfel vaak of het door de kanker komt of niet toch door mijn eigen luiheid en overgewicht… maar nu ik vakantie heb besef ik me weer te meer hoe ziek ik ben, maar ook hoeveel ik toch nog gewoon kan…. Ik kan ongeveer 2 uur fysiek actief zijn op een dag en voor iemand die vroeger van 10.00-20.00 aan het klussen en rommelen was is het nog steeds frustrerend dat ik zo weinig kan… maar nichtje kan er goed mee omgaan en vind het heerlijk om samen te rommelen op stal. Ze leert nog steeds veel van me hoe ze moet klussen en dat vindt ze echt geweldig en ze ziet ook dat het leggen van de tegels nog niet echt haar ding is…. Dus ze is blij dat ik dat doe. We hebben geen haast… we praten, we lunchen, we knuffelen met de dieren en ondertussen doen we gestaag elke dag een stapje meer met de klussen. Ik ben zo trots op haar dat ze leert hoeveel werk het is om de stal en het terrein netjes te houden…. Maar ook hoe heerlijk ze het vindt en hoe ze, net als ik af en toe een dagje thuis of wat anders nodig heeft, maar ook heel veel en graag op stal is. Het is niet alleen de zorg voor de dieren, het is ook gewoon een manier van leven… 

We hebben op stal ook een heerlijke driezitsbank, dat ding is inmiddels 4e hands en al meer dan 40 jaar oud, maar hij ligt nog steeds heerlijk en als ik dan moe ben, dan lig ik heerlijk op de bank te luieren en te slapen. Vroeger lag ik daar op die klusdagen hooguit een halfuurtje…. De afgelopen week lag ik er elke dag minstens vier uur lang… en voelde ik me schuldig dat ik de kinderen het werk liet doen…. Ben ik dan niet toch gewoon lui…. Maar als ik mijn tegels aan het leggen ben, dan voel ik hoe mijn energie toeneemt en afneemt tegelijkertijd…. Ja, ik kan goed luieren… maar ik hou nog meer van bewegen en het doet elke dag pijn dat ik niet meer zoveel energie heb…. Daarnaast ben ik elke dag dankbaar voor wat ik nog wel kan…

Mijn conditie gaat niet echt vooruit…. Het blijft hangen op die twee uurtjes…. Wel voel ik dat mijn spiermassa toch weer iets toeneemt, maar ik moet opletten…. Overbelasting ligt op de loer en dat voel ik meteen in mijn weerstand. Ik koester wat ik nog wel kan en geniet van het resultaat. Het is heerlijk om gewoon fysiek moe te zijn ipv mentaall uitgeblust. 

Ik overdenk de afgelopen jaren… de rollercoaster waar ik in zat van fysieke achteruitgang, naar diagnose, naar proberen energiewinst te behalen, maar daarvoor wel eerst heel diep moest gaan en daardoor nog minder energie te hebben…. 

En nu is het zo’n zomer waarin de zon maar blijft schijnen… waar de temperatuur heerlijk is maar we de afgelopen dagen ook redelijk veel bewolking hebben waardoor het op stal een stuk beter vertoeven is… Ik geniet van de rust en beslis dat ik die ook verdien. 18/8 moet ik een dagje werken…. Daarna plak ik er nog een week vakantie aan vast…. Komende week wordt het hittegolf dus dan wordt er niet veel geklust en ik verdien het om gewoon even zonder zorgen te rommelen…   Het werk wacht maar…. Marjolijn gaat gewoon even dom genieten en klusjes doen waar ze eindelijk de rust en ruimte voor heeft. En dan is de cirkel weer rond…. Mijn ziekte is kut en ruk en dan druk ik me zacht uit…. Maar hij leert me ook eindelijk mezelf op de eerste plaatst te zetten.