Morgen wordt alles anders

Ik word altijd een beetje weemoedig van de kerstdagen en oudjaar. Ik mag graag terugblikken en dat is dit jaar niet anders. 2024 zit er weer bijna op en het blijkt dat er ook dit jaar weer heel veel is gebeurd. Het was een pittige wandeling op de weg naar acceptatie waarin ik vooral heel veel gehuild en gevloekt heb, maar ook heel heel hard gewerkt. Oude wonden zijn opengereten en het oude vuil wordt weggesneden. Nog niet alles ligt bloot om opnieuw te helen, maar de druk is er af. Bijzonder om te ervaren wat een etterende wond ik onderhuids bij me droeg en hoe bevrijdend het voelt dat deze eindelijk goed schoon gemaakt wordt. Ik zie er tegenop als we de diepte in moeten, maar het is ook goed! En ik heb vertrouwen in mijn eigen kracht. 

Dat vertrouwen in mijn eigen kracht is nieuw... blijkbaar vinden de mensen om mij heen mij een mooi mens.... en op 1e kerstdag kreeg ik een kaartje van een dierbare... Een jongeman, die ik leerde kennen toen hij 17 was en inmiddels 29. Meerdere malen liet ik heb klusjes voor me doen en trok hem zo steeds een beetje uit de goot. Eerst was het meer om hem te helpen en later hielp hij mij omdat ik het eigenlijk niet meer aan kon. Ondertussen moederde ik een beetje over hem, maar niet als een echte moeder, meer als een soort oudtante die hem af en toe wat wijze woorden meegaf. Zodra ik te dicht bij de waarheid kwam rende hij weg en ging in de negeerstand. Gek werd ik van hem, maar ondertussen kon ik het van hem altijd hebben. Om hem te helpen vertelde ik vaak ook over mezelf en daarmee hielp hij mij ook op mijn weg naar heling en acceptatie. En nu kreeg ik dus een kaartje van hem.... een kaartje met daarop een bedankje, zo puur en zo recht uit zijn hart dat de tranen over mijn wangen stroomden. Deze jongeman was al jong in zijn leven ontheemd en hij bedankt mij dat ik hem op zijn manier op weg heb geholpen naar stabiliteit in zijn leven. Ik ben er ondersteboven van en vind dit simpele kaartje het mooiste cadeau van het jaar.

Na alle tranen en strubbelingen hoop ik op wat meer rust in 2025. Ik ben inmiddels 2,5 jaar ziek en krijg mijn uitkering. Per 1 januari ga ik met deeltijd ontslag bij mijn werkgever. Veel geregel en ook best wat strubbelingen hierover gehad, vooral met mezelf, ik vond het erg confronterend dat ik nu gedeeltelijk een uitkering krijg. Superfijn natuurlijk dat zorgsysteem met inkomensbehoud, maar het geeft me ook een gevoel van afhankelijkheid en juist mijn onafhankelijkheid was ik zo trots op. 

Elke dag leer ik een beetje beter mijn grenzen aan te geven en beter om hulp te vragen. Dat geeft vertrouwen in de toekomst! En eerlijk is eerlijk, ik heb mede door die lessen een heerlijke kerst gehad. Het huis versieren hebben we in etappes gedaan en van mijn moeder en stiefvader hebben we een prachtige houten kerstboom gehad die elk jaar hergebruikt kan worden. De versieringen waren subtiel niet overdreven, maar wel feestelijk. Mijn nichtje en ik hadden gekookt voor 12 man en het was een groot feest. Omdat staan niet goed gaat stond zij grotendeels in de keuken en deed ik het meeste snijwerk en zo hebben we een heerlijke dag gehad. Naast het harde werken hadden we al weken voorpret over hoe het eruit zou zien en zou smaken en we hadden ons wederom overtroffen dit jaar. Ze is koningin opmaken en waar ik nog wel wat creatieve creaties bedacht had, waren ze uit mijn handen nooit zo mooi geworden!

Vorig jaar was ik niet alleen fysiek, maar ook mentaal doodmoe. Dit jaar merk ik hoe ik mentaal gegroeid ben. Ik voel me rustig, krachtig...tevreden.  Tuurlijk heb ik nog worstelingen en dromen die onrealiseerbaar lijken, maar ik merk elke dat dat de veerkracht weer een beetje terugkomt, rekening houdend me mijn beperkingen, dat wel, maar ik kan nog best veel en ik heb vooral zoveel om dankbaar voor te zijn! Het kwam niet vanzelf  in 2024, een man met winterdepressie, de vele ruzies met mijn zus en het overlijden van mijn schoonmoeder drukten een zware stempel op 2024. Maar met eindelijk erkenning voor mijn posttraumatische stres stoornis, de start van Saxenda waardoor ik mijn eten beter onder controle heb en -10kg  totaal in 2024 eindig en een succesvol jaar op mijn werk met mooie projecten en goede resultaten is er voldoende levenslust om met vele plezier naar 2025 te gaan. De financiële mazzel van mijn transitievergoeding maakt dat ik mag dromen over een loopfiets (ik vind hem wel nog een beetje duur.... maar misschien krijg ik dan mijn mobiliteit wel een beetje terug!) en ik ga nog steeds voor de lascursus (al heeft die wel voor veel ruzie met moeder en zus gezorgd... dus hij is wel wat naar de achtergrond, maar ik denk dat hij er toch wel komt ;)). 

Gezegend met een rijk leven ga ik dromend naar 2025. Ik heb al veel van mijn dromen waargemaakt met hard werken. De CLL vermoeidheid en trauma's krijgen mij niet klein! Als je stopt met dromen, heeft het leven geen zin meer... dus morgen wordt alles anders maar we doen het wel met ministapjes. 

Fijne jaarwisseling allemaal!