Geluk zit in een hoekje

Het is buiten koud, de zon schijnt en ineens schiet mijn energie omhoog. Ik heb altijd van de kou gehouden en kon vroeger ook altijd goed tegen het sombere weer, maar tegenwoordig heb ik toch iets meer zon nodig. Maar dit heerlijke winterweer.... wat is het zalig! 

Dik ingepakt loop ik rond op stal en zonder dat alles zeiknat is kan ik overal mijn rustpauzes nemen. Iedereen wordt blij van de zon en de geiten spragen in het zonnetje. Zelfs als je geen westfries dialect spreekt begrijp je meteen wat ik bedoel en spragen is de enige juiste benaming voor de warmte van de zon in dit heerlijke winterweer. Als puber kon ik met -10C al ingepakt in een deken op stal in de zon gaan liggen, heerlijk! Het grappige is, dat doe ik nou nooit met 20C +, dan loop ik leeg van het zweten door de warmte... nee geef mij maar kou. Grappige is, dat mijn zus dit ook best lekker vind, maar eigenlijk gaat zij zodra de temperatuur onder 10C komt uit en gaat ze pas weer aan in het voorjaar..... bij mij is het precies andersom :D.

Maar goed, ik bruis dus even van de energie en na een weekje griep is het heerlijk om weer een beetje actief te kunnen zijn.

Er is zoveel gebeurd de afgelopen weken. De details doen er niet zo toe, het was niet eens echt veel, maar gewoon kleine opeenstapelingen van dagelijkse dingen die dan groot kunnen worden. Ik voelde me ook niet fit en dwars als ik was ging ik weer in de negeerstand, ik wil niet ziek zijn en heb al helemaal geen zin om voor mezelf te zorgen. De regen en mist maakten dat humeur er niet beter op. Het duurt voort tot ik besluit, dat ik toch maar een paar dagen in bed moet gaan liggen, want de griep hou ik echt niet buiten de deur dus ik moet herstellen.  Mede door het mooie weer hou ik het na een paar dagen voor gezien en moet ik weer naar buiten. De zon schijnt en ik doe het rustig aan, maar voel de energie terug komen. 

De dwarsigheid van mezelf ebt weg en ik kan weer tegen mezelf praten dat ik ook naar mezelf luister. Ik heb alleen mezelf met mijn dwarse gedoe en ik moet stoppen met moeten en beginnen met mogen. 

Zo mag ik van mezelf eindelijk even naar de overbuurvrouw. Voor de kerst beloofde ik haar van alles, maar of ik was te moe, of ik was ziek of ik was aan het werk voor baas of beestjes. 

We wonen in een relatief kort straatje met in totaal 12 huizen. Voor de passant een normale nieuwbouwwijk uit 2006, de een zal zeggen dat het villa's zijn, de ander op elkaar gepropte zogenaamd vrijstaande huizen maar met een metertje tuin voor de tuin van de buren begint is het vrijstaand, maar hoef je niet te denken dat je in je achtertuintje privacy hebt :D.

Dat straatje dat is toch best bijzonder. Er wonen maar liefst 7 verschillende nationaliteiten in de straat en stonden diverse huizen jarenlang regelmatig leeg omdat de bewoners in de bak zaten of in het buitenland aan het werk waren. Er wonen ambtenaren, ondernemers, medewerkers van bedrijven, pensionado's, chronisch zieken, jonge kinderen weduwen, gelukkig getrouwden, vreemdgangers en zo kan ik nog wel even doorgaan in ons toch niet zo standaard straatje van 12 huizen. 

Ook is er regelmatig politie in de straat bij de beetje ingewikkelde buurjongens of bij mijn lieve maar toch ook erg verwarde overbuurvrouw. En ondanks dat allemaal kennen we elkaar allemaal en helpen we elkaar, weten we hoe het gaat en zijn we echt het kaliber beter een goede buur dan een verre vriend, maar eerlijk toegegeven... sommige buren in de straat kan ik missen als kiespijn. 

Maar goed mijn overbuurvrouw dus...ze is lief maar ook een beetje gek. Net voor kerst sprak ze me aan en bleek ze volledig de weg kwijt te zijn. Zo erg dat ik bij een andere buur is even ging vragen of hij vanuit zijn werkervaring als hulpverlener nog goede tips hadden, moest ik dit nu melden en zo ja waar dan? Uiteindelijk de politie gebeld en de wijkagent kwam meteen polshoogte nemen. Dat had van mij nou ook weer niet gehoeven, maar ik was wel blij dat ze ook een beetje gecontroleerd werd (ik weet inmiddels gelukkig ook dat ze weer hulp krijgt, ook al gaat dat moeizaam omdat ze niet wil). Ik sprak haar de afgelopen weken wat regelmatiger en dit weekend had ik eindelijk de energie om even boodschappen met haar te doen, want volgens eigen zeggen deed haar pinpas het niet en omdat ze geen internet heeft kon ze niet bellen met de bank om dat te regelen. 

Tijdens het boodschappen doen kan ik soms geen touw vastknopen aan alles wat ze zegt. Ze zegt dat ik niet aan een derde man moet beginnen en waarom heb ik er eigenlijk twee.... die ene met krulletjes is wel leuk maar die op de motor is niet ok..... of was het nou andersom... ik probeer serieus te antwoorden dat dat de zelfde is en dat ik gewoon maar één man heb maar ze kijkt me aan alsof ik degene ben die gek is.

Bij de kassa mag ik haar niet aanspreken met haar naam, maar moet ik kerk of moskee zeggen want anders ... dan komt de wereldvrede in gevaar, maar zij beschermd zichzelf, onze straat en ook mij, die aardige buurvrouw die wat boodschappen voor haar doet. 

Op andere momenten komt zie je een stukje van de oude buurvrouw naar boven komen een slimme getalenteerde hardwerkende vrouw die goed weet wat ze wil en hoe ze haar zin moet krijgen. Het zijn die momenten dat ik me afvraag of ik in de maling wordt genomen.... . Ik registreer wat eigenaardigheden, vraag me af of ze niet toch ook een drankverslaafde is die van haar therapeut niet meer mag drinken maar toch probeert aan de wijn te komen. Ik weet dat ze jaren terug een psychose heeft gehad, ik weet niet waarom of waardoor, wel dat ze hulp heeft gehad en het een hele tijd heel goed met haar ging... maar de laatste tijd gaat het dus weer bergafwaarts. Ik denk dat ze geen verslaafde is, maar gewoon helemaal de weg kwijt.

Na het boodschappen ben ik toch een beetje van slag.... ergens moet ik gewoon heel hard lachen om de waanbeelden die ze heeft als ik binnen kom zeg ik ook meteen tegen Gerard dat we met zijn drieën zijn en lachen we samen. Maar de andere kant is dat het ook dieptriest is. Haar wereld past niet in de normale wereld en ze wil zo graag gehoord en gezien worden maar in haar pogingen tot wereldvrede wordt ze vooral onbegrepen en uitgescholden of uitgelachen. 

Net als ik is de buurvrouw natuurlijk gewoon ziek. Maar daar waar ik fysiek beperkt ben en kan uitleggen hoe het met me gaat kan mijn buurvrouw dat niet. Ze probeert om uit te leggen wat ze bedoelt maar de verhalen zijn verward en gaan van de hak op de tak. Als je rustig blijft dan begrijp je haar wel een beetje, maar het is heel moeilijk om grip op haar werkelijkheid te krijgen.  Laat staan om haar te begrijpen.

Het is onmogelijk om te voelen wat een ander voelt, wel kunnen we proberen om ons zo goed mogelijk te uiten en te kijken of de ander ons begrijpt. Wat lijkt het me verschrikkelijk om mentaal zo verward te zijn! En terwijl ik dit schrijf realiseer ik me hoe het besef over de ziekte van de overbuurvrouw, mij ook helpt. Als ik te veel van mezelf vraag wordt ik moe en komen de woorden niet meer goed uit mijn mond. Bizar maar waar. Ik wijt het aan de vermoeidheid door de CLL dat ook als ik mentaal teveel van mezelf vraag mijn lijf en in dit geval mijn hersenen en stembanden niet meer goed functioneren. Ik noem dat tegenwoordig mijn dronkenmanspraat zonder te drinken. 

Na een leven van adrem met een scherpe tong (tenzij iets me echt raakt, dan heb ik meer tijd nodig en sla ik juist dicht) is die dronkenmanspraat best lastig als je nog zoveel wil zeggen maar niet meer uit je woorden komt. Ik ben trots op mezelf dat ik steeds vaker uitspreek dat ik niet meer goed uit mijn woorden kom als ik moe ben en dat dat het moment is dat ik moet stoppen. En toch.... toch heb ik het niet zo slecht.... ik heb meer hersteltijd nodig, maar na een uurtje op bed liggen en als ik geluk heb wat slapen functioneer ik weer als vanouds en kom ik weer uit mijn woorden. 

Het lijkt me verschrikkelijk om mentaal zo ziek te zijn als mijn overbuurvrouw.... en dat zijn ook meteen de momenten dat ik best dankbaar ben, ja ik ben ziek, en ja het is PIEP, maar het is ook wat het is.... je kan ook in Gaza ziek zijn of als vrouw op een koude berg in Afghanistan zitten.... zo slecht heb ik het hier niet. En als ik dan op zondag als de zon de druif heeft opgewarmd op mijn laddertje klim en de druif snoei, dan voel ik me een gezegend mens. Ja, geluk zit in een klein hoekje, je moet alleen altijd open staan om het zien en er tevreden mee te zijn. 

Op de foto trouwens een slanke jonge versie van mezelf. Ik kwam hem tegen toen ik foto's zocht voor een vertrekkende collega. Het verhaal erachter brengt al dagen een glimlach op mijn gezicht. 

Mijn zus en ik hadden een heerlijke tocht met de motor gemaakt toen we vlak bij huis pech kregen. Ondanks de pech was het toen al een dag met een gouden randje. Het weer was perfect en wij lagen heerlijk in het zonnetje te wachten op de ANWB en waar die hulp bestond uit een chagrijnige vent die hem niet kon repareren, bleek de takelwagenchauffeur een aantrekkelijke beer van een vent te zijn met een hard van goud. Tijdens de rit naar huis hadden we de grootste lol en weet ik zeker dat ook hij deze rit tot op de dag van vandaag onthouden heeft. Hoewel het een gewoon verhaal is van een berger die twee gestrande mensen met een stukke motor thuis bracht  is het verhaal goed smeuïg te maken met twee knappe vrouwen, een kapotte motor en een stoere berger :D. ..

De foto laat ik zien aan mijn man.... hij geniet van zijn prachtige vrouw en ik glim van trots over zijn complimenten. Het duurde lang voordat ik mocht zien wie ik echt was. 46 jaar en drie maanden waren er nodig om mezelf echt te zien... en pas ruim een jaar later begrijp ik dat ik veel sjans had als ik met deze motor en mijn lange blonde haren de weg op was. Goed verborgen onder mijn verhalen en bulderende lach was het nooit goed genoeg, ik was nooit goed genoeg.... Ik was te dik, te gewoontjes, te luidruchtig en vooral niet aantrekkelijk. Ik moest ziek worden om mezelf te kunnen zien...  gelukkig zijn er heel veel foto's die vertellen dat het geen waanbeelden zijn, maar de werkelijkheid van een mooi en prachtig leven. 

Toen ik van de week met twee pubers in de auto zat mocht ik even de wijze lessen van tante jo geven (voor zover pubers daarop zitten te wachten;) )  zei ik tegen ze, dat er altijd momenten zijn die niet leuk zijn, dat er altijd dingen zijn die niet leuk zijn om te doen, maar wel gedaan moeten worden, maar dat je vooral je hart moet volgen, ook als dat tegen de stroom ingaat. Ik heb geleefd en nooit spijt gehad van mijn gemaakte keuzes, want je kan beter spijt hebben van wat je gedaan hebt dan wat je niet gedaan hebt.  En juist nu ik ziek ben is het heerlijk om te beseffen dat ik ook echt een mooi en rijk leven heb gehad tot nu toe. Dat ik nu ziek ben maakt het wat lastiger en zijn er strubbelingen en ik moet dromen en wensen naast me neer leggen.... maar daar waar een deur sluit gaat een andere open.... en hoe klein ook.... in elke hoek ligt geluk en ik heb ook nog wel wat de wereld in te brengen.