Lucto et Emerge: Ik worstel en kom boven: Vier het leven en de liefde

Op weg naar acceptatie ben ik bijna drie jaar ziek. Drie jaar waarin de wereld stil stond en om me heen tolde tegelijk. 

Trots op mezelf dat ik in alle wirwar hulp heb weten te vragen met de handvatten gegrepen heb om uit het dal omhoog te klimmen. Ik besef me dat het terugkijkend maar een klein dalletje is, maar het was wel een rollercoaster om eruit te komen. ‘

In het begin was het alsof elke stap die ik zette ervoor zorgde dat ik uitgleed over het grind en weer drie stappen dieper in het dal lag. De vermoeidheid speelde me parten om weer overeind te komen. 

Mijn overleving skills bleken sterker dan de CLL en heel langzaam kwam ik uit het grind en kreeg ik weer een beetje vaste grond onder de voeten. 

Langzaam aan voelde dat vreemde moeie bloed weer als mijn eigen en kwam ik in de 3.0 versie. 

Trots op mezelf kon ik weer lachen en nog fijner ik kon weer denken in oplossingen in plaats van in problemen. 

Problemen zijn er immers om opgelost te worden en de bouwer in mij heeft voor elke oplossing een probleem. Ik lach om die laatste zin…. Een denkfout bewust of onbewust, gewoon wie ik ben of door de vermoeidheid een hersenspinsel…. Hij geeft mooi weer hoe ik de me de afgelopen jaren gevoeld heb… uitgeblust… alles was te veel, alles was een probleem…. Maar nu niet meer… ik ben er weer! Ik heb mijn levenslust weer terug en met de komst van de loopfiets en een mestbak op de stal. 

Die mestbak…. Dat was wel een dingetje… Vroeger, lees 4 jaar geleden, bracht ik alle mest van de dieren naar een moestuinencomplex…. Gemiddeld 500m heen en 500m terug met een kruiwagen in mijn handen…. Elke stap was lucht voor mijn hoofd, rust in mijn lijf, lekker fysiek bezig zijn en ondertussen een schonen stal voor de dieren…. Gemiddeld 10 kruiwagens per week, soms wel 6-7 op een dag. En toen werd ik ziek… en haalde ik niet eens meer de 250m…. dus tuin onbereikbaar….een kruiwagen mee is slopend…. En toen kwam er een mestbak op 15m van de stal en nu kan ik weer zelf uitmesten…. Het kost me veel energie, het kost me een hele dag…. Maar ik kan de kruiwagen vullen en daarna zelf legen…. De euforie die dat met zich meebrengt…. 

Toen ook nog de loopfiets kwam ik weer een stuk mobiliteit terug kreeg leek het alsof de bomen tot in de hemel groeiden…. Ziek? Was was dat…. Hier ben ik en ik sta er…. 

En toen…. Toen kwam de griep langs. Geen Kamanido, geen 88e verjaardag van mijn lievelingsoom, niet het werk af kunnen ronden wat ik zo graag wilde…. Nee, 2,5 week in bed, de bank en af en toe een uurtje naar buiten luchten bij de beesten. 

Met twee benen weer op de grond, IK BEN ZIEK…. Die griep was niet eens zo heel erg…. Ik ben in mijn leven wel zieker geweest van de griep…. Het vervelende was dat lamlendige gevoel…. Ik kwam er gewoon niet doorheen en als ik me iets beter voelde en ik was het binnen zitten zat…. Dan deed ik natuurlijk te veel en lag ik weer twee dagen voor dood in bed en op de bank…. Twee keer een poging gedaan om dit allemaal van me af te schrijven, maar de kosmos vond dat dat niet gepubliceerd mocht worden en dus gaf ik het op. Geleerd van de fouten type ik vanaf nu mijn blog eerst in word voordat ik het online zet. Mijn blog is immers een dagboek van hoe ik me voel. Omdat ik niet wil vergeten, maar ook terug wil kunnen lezen hoe ik me voelde en hoe het ziekteproces met pieken en dalen gaat. 

Inmiddels ben ik wel weer een week of twee op de been en aan het werk, maar waar de conditie al ruk was… is die nu nog slechter geworden. Conditieherstel duurt zo verschrikkelijk lang…. Maar ik geef niet op, ik ga door. Ik ga ook door, omdat ik erbij blijf dat ik wel ziek ben, eigenlijk heel ziek, maar mijn prognoses zijn zo goed, dat ik genoeg tijd heb om aan het nieuwe normaal te wennen en nog genoeg tijd om allerlei avonturen aan te gaan. 

Hoe anders is dan voor sommige anderen…. Collega is helemaal in de war omdat zijn moeder na een lang ziektebed van op en af over enkele weken/maanden toch echt de strijd tegen borstkanker heeft verloren. De collega van mijn leeftijd die laatst zomaar geschept werd door een vrachtwagen en dit niet meer kan navertellen. De beste vriend van mijn broertje die met 40 gewoon zomaar een hersenbloeding kreeg of mijn oude schoolvriend die 25 jaar geleden een milde variant van lymfeklierkanker kreeg…. Maar vanaf dat moment als een bejaarde door het leven gaat vechtend en dromend (als een groot voorbeeld voor mij!) maar ook nu langzaam aan het opgeven is en niet verder komt dan 100m met moeite. En dat is slechts een klein plukje van de mensen in mijn omgeving….  Dan hebben we het nog niet over de mensen op deze site die net als ik vechten voor hun leven in de breedste zin van het woord. 

Over zes weken is de hoorzitting voorbij…. En zal ik mijn 48e verjaardag vieren. Mijn verjaardag…. Hartje zomer is het altijd een goede reden voor een tuinfeestje om te genieten van de dierbaren in mijn leven. Ik kook voor iedereen de lekkerste hapjes en maak alles zelf.  Ik vier het, niet omdat ik zoveel waarde hecht aan cadeautjes of mijn verjaardag… maar gewoon omdat het de moeite waard is om het leven en de liefde te vieren. Dat was ook het motto van onze trouwdag…. Een van de weinige jaren dat ik mijn verjaardag niet vierde omdat we iedereen naar onze trouwlocatie hadden gelokt onder het motto hoera vijf jaar samen en Marjolijn 40. Iedereen was aanwezig en onder het motto van excursies ware ze op tijd binnen om een filmpje te zien van wat ze gingen doen…. En daarin werden ze verrast met onze voorbereidingen en toen ze buiten kwamen was het terras van het restaurant omgetoverd tot een trouwlocatie en kwamen wij in een bootje en trouwkledij aangeroeid. Een dag om nooit te vergeten…. Maar zo waren er vele andere mooie feestjes met mijn verjaardag en zelfs in coronatijd maakten we het bijzonder door iedereen een ‘overlevingspakketje te brengen (dat was een geweldig idee, maar de uitvoering kostte drie keer zoveel tijd als een normale verjaardag :D) of die keer dat manlief met een hittegolf me verraste met een zwembad en de verjaardag uitmondde in één groot waterfestijn…. Ja die feestjes…. Ik heb het heel wat keren met wellicht een drankje teveel op weer licht zien worden voordat we überhaupt gingen slapen. De afterparty was altijd met een kater (heerlijk in mijn eentje)  de benedenverdieping van onder tot boven schoonmaken. 

Lang heb ik dit jaar getwijfeld wat ik ging doen… vorig jaar hebben we het nog ouderwets gevierd en hoewel het beregezellig was moest ik vijf dagen bijkomen (zonder kater, want sinds ik ziek ben drink ik nauwelijks meer) en was het me alleen maar gelukt om de vaat op te ruimen en daar deed ik al drie dagen over. De vloer was wel gezogen door onze vriend Harry de stofzuigrobot, maar tot dweilen kwam het maar niet (daarom wel Harry naar boven verhuist en een tweede Harry aangeschaft die ook kan dweilen :D). De vraag was dan ook wat ga ik nu doen? Iedereen kwam met oplossingen hoe ik het zou kunnen doen om mezelf te ontlasten, maar al die goede oplossingen ten spijt…. Ze gaan volledig voorbij aan het gevoel wat dat geeft. Het niet meer kunnen vieren zoals ik al deed voordat ik op mezelf woonde…. Dit gaat verder dan een feestje of het jezelf makkelijk maken. Het gaat over accepteren, echt accepteren dat je ziek bent en niet meer beter wordt. Ik heb al zoveel ingeleverd…. Ik wil dit helemaal niet inleveren… maar ergens zit er ook achter dat ik het haat dat ik de controle  niet heb…. En laat ik daar nou veel mee bezig zijn geweest in de weg naar acceptatie. Ziek zijn betekende de afgelopen jaren immers ook mijn verleden omarmen…. Accepteren, verwerken… loslaten en bij loslaten zit ook het loslaten van de controle…. Dus dit jaar doen we het anders…. Iedereen is weer uitgenodigd…. Wij zorgen alleen maar voor de drank (lang houdbaar en geen sta in de weg of risico dat het bederft) en de taart (die komt van de bakker en komt desnoods met de buren vast wel op :D) en verder mag iedereen zijn eigen interpretatie van mijn oorspronkelijke gedekte eettafel meenemen en vullen zodat we toch met elkaar kunnen eten, drinken en proosten op het leven en de liefde. 

Het voelt goed, het voelt als een juiste beslissing, mede ook omdat door de hoorzitting de energie nog lager is en de emoties regelmatig hoog oplopen. IK baal ook, loslaten kost moeite, het is verdrietig, maar juist in tijden van ziekte is het nog belangrijker om het leven te vieren en ons bewust te zijn van de schoonheid van het leven. En eerlijk gezegd, hoe veel geworsteld ik ook heb…. Ik hield al van het leven en leefde al in het moment…. Maar dankzij mijn ziekte doe ik dat nog meer. 

Lucto et emergo…. Carpe Diem

Vier het leven en de Liefde!

In de bijlagen wat foto’s van de feestjes en om de te blijven lachen…. Herman Finkers Slecht nieuws gesprek Het goede nieuws is je gaat niet dood…. Het slechte nieuws is je wordt ook niet beter….